|
|
 |
Reisverhalen - Australië
Australië 17 aug 2004 - 19:03
Onze geplande route in Australië:
Brisbane – North Stradbroke Island – Noosa – Fraser Island – Whitsunday Islands –Townsville – Sydney
16 oktober 2004, Brisbane
Het is 10 voor 7 ’s morgens als we landen op Brisbane Airport. Voor dat we een bus kunnen pakken richting Banana Benders Backpackers moeten we eerst nog het een en ander regelen met Air New Zealand. De vlucht van Sydney naar Auckland willen we een dag uitstellen om ongeveer tegelijk terug te vliegen met Mutti & de Blondies. Daarnaast willen we de routing van het verdere vervolg van de reis een beetje veranderen. We hebben besloten iets eerder naar huis te komen, uit financiële overwegingen. Na wat uitzoekwerk, blijven we 5 i.p.v. 6 weken in Nieuw Zeeland en slaan we Fiji over. We pakken nog wel volgens plan de Cook Islands en Frans Polynesië mee voor we terug gaan. Ook ons bezoek aan LA is iets ingekort (van 4 nu 2 dagen) en we komen nu 3 februari terug.
Wederom hebben de honeymooners weer mazzel… Ingrid, een erg aardige mevrouw van Air New Zealand matst ons voor totaal 150 US dollars, die normaal betaald hadden moeten worden voor het omzetten van de tickets. Haar bijdrage voor onze huwelijksreis. Hebben we in 2 dagen toch snel z’n 200 dollari bespaart…kunnen we wel gebruiken aangezien we al hebben ervaren dat Australië stukken duurder is, je betaalt hier voor een flesje water al 4 dollar, ouderwetse Nederlandse prijzen (na de Euro).
Rond 9 uur pakken we de bus richting Brisbane City, die ons voor de deur bij Banana Benders dropt en een klein uur later liggen we lekker te tukken. Even een paar uurtjes bijtanken voor we de stad gaan verkennen. In een roes van vermoeidheid lopen we rond een uurtje 2 richting het centrum van Brisbane. Toch raar om na ruim 2 maanden weer in een “Westerse” stad rond te wandelen en niet elke 10 meter een mannetje je vervoer aanbiedt of iemand die je graag in haar of zijn shopje wil slepen om iets te verkopen. Gewoon rondlopen zonder dat iemand iets tegen je zegt, is voor de verandering best even lekker en toch ook vreemd. Brisbane doet een beetje Noordwest-Amerikaans/Canadees aan, de opzet van de stad, de winkels, malls etc. Wat het meest vreemde is dat het hier behoorlijk warm is (T-shirt & korte broek weer) en de stad vol hangt met kerstversiering. Vorig jaar was het in Brisbane omgeving met kerst 40ºC, we kunnen het ons bijna niet voorstellen als je al die relatief witte mensen hier ziet lopen. Duidelijk afstammelingen van de Engelse roastbeefs.
Om de dag goed af te sluiten hebben we een heerlijke steak en glaasje wijn voor diner in een erg leuke tent met vriendelijke mensen. En natuurlijk werkt ons geluk wederom mee… zonder het te weten zitten we in een restaurant, waar op dinsdagavond alle 2e hoofdgerechten en drankjes gratis zijn. Ook al was dat niet zo geweest, hadden we nog steeds genoten!!!
Vrij vroeg rollen we ons mandje in… even wat uurtjes slaap inhalen.
17 november 2004, Brisbane
Heerlijk uitgeslapen, rond 10 uur worden we pas wakker om rond een uurtje of 12 richting het centrum van de stad te wandelen. Daar een bus te pakken richting Lone Pine Koala Sanctuary, het oudste en grootste Koala Sanctuary ter wereld. En wat zijn die koala’s schattig, stuk voor stuk (130 in totaal) zou je ze mee willen nemen. Lijkt net alsof ze allemaal stoned of heel erg slaperig zijn want ze bewegen net zoveel als de gemiddelde Indonesiër, maar dit blijkt een goede reden te hebben. Deze wollige diertjes eten alleen eucalyptus bladeren, waar veel water en andere nuttige bestanddelen inzitten, alleen levert dit weinig energie op. Ook een hoop andere Australische diersoorten chillen hier, waaronder de Tasmanian Devil, dingo’s, possums, emu’s, kookabarra’s en natuurlijk kangaroo’s. Met een zakje biks in de hand konden we de laatstgenoemden zelfs voeren. In de hoek van een groot stuk land zat een heel zwikkie skippy’s met nog meer Japanners. Gelukkig konden we er een aantal weglokken naar een rustigere plek waar we ruim een kwartier deze wonderlijke beesten culinair verwend hebben. Daarna nog wat wilde papegaaien gelokt en lekker relaxed nog naar wat jonge koala koala’s zitten kijken, die flink ondeugend waren door de moeders uit de hibernation-mode te halen.
Na het busje terug genomen te hebben naar de stad, hebben we daar lekker inkopen gedaan om in de backpackers hostel lekker zelf te gaan koken. Althans koken, salade in elkaar flansen… Merkt wel dat je maag wat gekrompen is na wat mandjes Azië want we bleken erg royaal ingekocht te hebben.
18 november, Brisbane – Stradbroke Island
Lekker vroeg uit de veren want vandaag gaan we richting North Stradbroke Island, wat voor de kust van Brisbane ligt. Op aanraden van Aussies die we in Bali ontmoet hebben, is dit een aanrader. Van tevoren even gebeld of er plek is in de Stradbroke Island’s Backpackers on the beach, want het is “Schoolies week”. Alle 18 jarigen zijn klaar met school en zetten het rond Brisbane (met name de Gold Coast) hard op een zuipen. Op Stradbroke Island blijkt dit mee te vallen, want er was nog plek.
We stonden in de keuken onze muesli met yoghurt door elkaar te husselen, toen we wel erg bekende gezichten zagen… Het Duitse stel (Jan en Kirsten) dat we eerder op de Bromo en later op de Perama boot waren tegengekomen, waren net aangekomen. Klein wereldje…. Niet te lang kunnen blijven kletsen want we moesten de metro en de ferry naar North Stradbroke pakken. OV is hier soepeltjes geregeld, genot om niet te hoeven afdingen of eindeloos te hoeven wachten! We waren dan ook redelijk rap met de metro door Brisbane naar Cleveland gezoefd, waar de ferry klaarstond. Met een rappe catamaran ferry waren we dan ook zo aan de overkant, begeleid door wat pelikanen. Na 15 minuutjes met de lokale bus, werden we bij ons hostel gedropt in het plaatsje Point Lookout. Terechte naamgeving want uitzicht vanaf het strand is hier super! De hostel wordt door allemaal jonge mensen gerund en de divemaster kwam Tis wel erg bekend voor. Hij bleek ook uit Den Haag te komen, maar waar hij nu bekend van voorkomt, zijn we nog steeds niet achter. Duiken blijkt hier ook top te zijn, getuige alle foto’s. Helaas gaat dat voor ons budget-technisch niet lukken, want duiken kost hier ruim het dubbele als in Indonesië. Echter, we blijken weer eens mazzel te hebben. De volgende dag komt er een cameraploeg van Channel 7 om opnamen van het onderwaterleven op “Straddy Island” te maken en er hebben wat mensen afgezegd voor die duik. Aangezien ze toch een volle boot willen hebben, kunnen we voor een zacht prijsje mee. Kan Nienke gelijk kijken hoe het met haar oor gaat, na de laatste paar keren helaas van de kant te hebben moeten toekijken.
’s Avonds zijn we lekker een stukje gaan lopen over het strand en kwamen we bij een erg gezellig eettentje terecht (La Foccacio). Top Italiaanse keuken, alleen geen wijntjes… Het bleek een “BYO” te zijn. In Australië zijn de accijnzen op het serveren van alcohol voor restaurants zo hoog dat je je eigen flessen mee kan nemen (Bring Your Own) voor AUS$ 2,50 kurkgeld. Die gaan we onthouden! Het eten smaakte er in ieder geval niet minder om en de mensen waren ook daar supervriendelijk, aanrader voor de peoples die ook een stukje om gaan.
19 november 2004, Stradbroke Island
Lekker weer een dagje onder water! Na wat ontbijt gescoord te hebben bij de lokale mini-AH, gingen we om een uurtje of 9 alle spullen bij elkaar sprokkelen voor de duik. De gehele camera ploeg was inmiddels ook gearriveerd, inclusief de lokale Chris Zegers, maar dan anders. Iedereen redelijk onder de indruk van deze gast, leek een vriendelijke normale gozer ondanks dat hij wel erg gelukkig was met zichzelf. Gezellig zitten koeterwalen over onze reiservaringen tot nu toe voordat we de dive-briefing kregen. Gezien de heftige golfslag, was het een heftige exercitie om bij de duiklocaties te komen. Met een grote rubberboot die voortgetrokken werd door een tractor, gingen we eerst fijn een stukje rijden naar de andere kant van het strand. Daar was het iets minder woelig en werden we te water gelaten. Ondertussen werden we dusdanig gepositioneerd voor de camera, dat we op 7 januari goed te bewonderen zullen zijn op Channel 7. De rubberboot bleek flink wat te kunnen hebben, na 5 minuten heftig beuken tegen de branding in kwamen we in de open zee. Helaas geen walvissen meer die altijd vanaf juni tot oktober hier vertoeven, wel een hoop dolfijnen die op de golven aan het surfen waren. Deed Tis allemaal erg denken aan de duik bij Durban op Aliwal Shoal. Ook onder water bleek dit zo te zijn, want een hoop stroming, veel grote vissen maar weinig kleurrijk koraal. Helaas deed de naam van de eerste duiklokatie (Manta Bommie) zichzelf geen eer aan, wel een hoop erg grote Bull rays, een zeldzame spotted shovelnose ray, leopard shark en grote schildpadden. Al kostte het wel wat moeite om dit allemaal te zien, want de stroming was flink heftig. Eenmaal terug aan boord, moest Tis even herstellen na het recyclen van de twee flinke slokken zeewater die hij naar binnen had gekregen en kreeg Nienke weer last van haar oor. Toen we bij Flatrock aankwamen, waar we de tweede duik gingen doen, wilde Nienke geen risico nemen en liet deze duik voor wat het was. Tis werd aan een andere buddy gekoppeld en ging op zoek naar de Grey Nurse shark, ook bekend als ragged-tooth shark in het Zuid-Afrikaanse. Helaas was de temperatuur van het water door een andere stroming te warm, waardoor deze haaien niet thuis waren. Dit werd overigens gecompenseerd door wat mooier koraal, minder stroming, beter zicht, een cat shark en wobbegong sharks.
Ook de terugweg op de boot was spectaculair, bouncen over de golven. Gelukkig ging het al snel een stuk beter met Nienke’s oor, niets ernstigs en kan de volgende keer gewoon weer duiken.
Bij terugkomst in de guesthouse en alle spulletjes op geruimd te hebben, even lekker chillen, wat eten, wat beach-volleyballen en romi over het strand wandelen. Wat is het hier lekker.
’s Avonds hebben we een BYO-flesje wijn gescoord bij de lokale slijter en zijn weer bij La Foccacio gaan eten. Hebben nu wel geleerd dat we beide een entree-portie voor hoofdgerecht moeten bestellen (Nienke krijgt deze zelfs niet op, ondanks dat het weer verrukkelijk was). Op de terugweg stoppen we nog even bij de pub waar de hele club uit de hostel zit. Na een klein drankje gaan we met z’n allen terug richting de guesthouse om het feest daar verder voort te zetten. Gezellig zitten kletsen/drinken met de twee broers en zus, die de tent runnen (Andy, James en Pip Griffith). Andy, de jongste van het stel, speelt fly-half voor de University of Queensland, en heeft er wel oren naar om na zijn studie een seizoen in het buitenland te gaan ballen (misschien is HRC een optie).
20 november 2004, Stradbroke Island
We hebben lekker impulsief voor het ontbijt besloten om nog een nachtje in dit paradijs te blijven. Eerst waren we van plan om het binnenland nog in te gaan, maar dat kost toch iets te veel tijd. Dit is het voordeel van geen plannen hebben!
Vandaag weer een heerlijk zonnige dag. Lekker over het strand gewandeld richting de shopjes. We zijn Tis z’n zwembroek, één van Nienke’s bikini’s en een hele leuke sarong op het balkon in Kuta vergeten, niet zo slim!! Aangezien Tis maar 1 zwembroek bij zich had (gelukkig al redelijk aan vervanging toe) moeten we hier ergens iets nieuws vinden. Naast restaurant La Foccacio zit een surf-zaakje dat volgens Pip goede spullen heeft… inderdaad. Op naar “The Gorge”, ten noorden van Point Lookout liggen de noord en zuid gorge, prachtig. Als het een beetje meezit kunnen we hier snorkelen, maar helaas voor ons is de golfslag veel te sterk. Tegen de tijd dat wij hier vertrekken om richting de supermarkt te lopen (gaan vanavond zelf iets brouwen), komt er een grote groep mensen aan voor een bruiloft op een klif in de noord gorge, wat gaaf. Verder op staat een grote witte tent (komt ons bekent voor) tafels mooi opgemaakt voor het diner ’s avonds, ziet er allemaal prachtig uit maar sorry… zo mooi als onze tent gaat niet lukken!
De keuze bij het supermarktje is beperkt dus hebben we keuze uit… aardappels (nou nee een zak van 2 kilo krijgen wij echt niet samen op), burrito’s of rijst en noodles (en die laatste 2 hebben we toch iets wat veel al gegeten de afgelopen 2,5 maand). Dus het worden burrito’s. We hadden Andy half beloofd dat ie mee mocht eten omdat wij het toch niet op krijgen. Was helemaal goed, gelijk hebben we bedacht om de volgende dag met z’n alleen steaks met salade en aardappels (uit de oven) te gaan eten.
Vanavond even lekker voor de buis hangen, niets doen en een beetje bijtijds gaan slapen. Tis is overigens wel van plan om er om kwart voor 1 uit te gaan om samen met Andy de rugby wedstrijd Schotland – Australië te gaan kijken. Nienke vindt het helemaal prima en blijft lekker tukken.
21 november 2004, Stradbroke Island
bOndanks dat Schotland goed partij gaf, winnen de Australiërs toch nog relatief makkelijk, zelfs met een hoop fouten van de Wallabies. Andy was dan ook niet helemaal happy.
Lekker uitslapen ’s ochtends en vandaag een luierdagje. Het is vandaag voor het eerst sinds maanden niet zo best weer… Tis heeft aan James de Honeymooners website laten zien en hij wil graag een soortgelijk format voor hun eigen website gaan maken. Na wat tips, bookmarks en hosting partijen bekeken te hebben, kan James in ieder geval even vooruit. Verder lekker een beetje dagboek bijwerken, foto’s op de laptop zetten en wat films kijken.
Aan het eind van de middag is Tis er toch nog even op uit geweest met Andy en een paar andere vaste badgasten van de hostel om te gaan surfen. De golven bleken mee te vallen en dus ok om te leren. Ziet er allemaal makkelijker uit dan het in werkelijkheid is, ondanks de goede instructies. Het paddelen en golf pakken ging na een tijdje oefenen prima, het daadwerkelijk staan heeft nog wat oefening nodig… Het werkt wel verslavend om door zo’n golf meegenomen te worden, hopelijk later nog eens proberen (alleen dan wel met een t-shirt, want de wax op een board werkt redelijk als een rasp). ’s Avonds heerlijk genoten van een steak volgens ouderwets Griffith recept en de Nienke salade & rozemarijn-aardappelen specialiteiten. Na Vanilla Sky (weirde film) gekeken te hebben, tussen de vele reclames door, zijn we lekker gaan tukken.
22 november 2004, Stradbroke Island – Noosa
Helaas alweer tijd om de backpack in te pakken… Het is hier op Stradbroke top geweest en er is nog zoveel te zien. Na het uitwisselen van (e-mail) adressen, schrijven in gastenboek en dag zeggen, gaan we weer op pad terug richting Brisbane met de bus/ferry/metro (die weer vlekkeloos op elkaar aansluiten). Op het Roma Street station hebben we anderhalf uur voordat onze Greyhound bus richting Noosa vertrekt. Lekker een sandwich met een bakkie cappuccino naar binnengewerkt en we waren Brisbane alweer uit.
Na een uurtje of drie kwamen we aan in Noosa. Op de kaart lijkt het een pokkestukkie en doet je gelijk beseffen hoe immens groot dit land is. Noosa is een luxe plek met een hoop goede restaurants, mooie hotels en nog chiquere beach-villa’s. Gelukkig zitten er ook een aantal backpackers tenten, wij blijven vanavond in de Koala’s Backpacker Resort. Dit is een keten van low-budget accommodatie, die ook tours regelen naar Fraser Island, Whitsundays, etc. Aangezien we nog niet helemaal weten hoe we Fraser Island gaan verkennen, kunnen we hier mooi informatie verzamelen en met 15 flyers van verschillende trips kunnen we even vooruit. Maandag avond is hier Mexican night en we kunnen aansluiten voor spicy Zuid Amerikaanse lekkernijen. Nadat Nienke haar opa heeft gefeliciteerd met zijn 85e verjaardag en ook nog even met oma gekletst te hebben, keren we terug naar onze kamer. Deze grenst aan een van de dorm-kamers, waar de wiet-geuren je tegemoet komen. In Australië blijkbaar ook een tolerant beleid…
23 november 2004, Noosa
Vandaag is het weer gelukkig iets beter. Dit betekent dat we ’s ochtends gaan wandelen door de Noosa richting national park en ’s middags heeft Tis z’n eerste officiële surfles, Nienke vindt het knie-technisch iets te riskant en houdt het op zonnen, foto’s maken en filmen. We zijn nog niet aangekomen in Noosa national park of we zien al de eerste koala (is ook de enige van de dag) en 2 Lorrikeet’s (papagaai’tjes), op North Stradbroke Island hadden we al een kangaroo gezien (deze was helaas niet meer zo jumpy… aangereden door een auto). De koala’s zijn in het echie net zo schattig als in de sanctuary, zitten een beetje voorovergebogen te slapen in de boom. De kangaroo’s daarentegen blijken in het wild iets minder vriendelijk te zijn.
Noosa is echt surfers paradise, overal langs de kust en met name het deel van het national park ligt men jong en oud, man en vrouw het maakt niet uit op een plank in de branding te wachten op die ene goede golf die er misschien zo aan kan komen. Erg leuk om te zien.
Volgens Andy is surfen de ultieme manier om je te ontspannen, lekker op de plank in de branding, compleet de tijd en alles om je heen vergeten. Zit wat in, moet je alleen wel op zo’n ding kunnen blijven staan…
Dus reden te meer voor Tis om het nog eens te proberen en nu iets meer dan alleen paddelen. Oké misschien geen natural… maar het gaat toch aardig goed met wat metertjes staan… dus Bas, kan Tis alvast een board bij je bestellen voor in het Hollandse (doe er ook gelijk een dry suit bij ;-).
Na deze vermoeiende praktijken rustig terug naar de backpackers-unit, we moesten een beslissing gaan nemen welke trip we richting Fraser Island willen nemen…. En het is Fraser Roving geworden en niet de Koala aanbieding (en tientallen andere opties). We gaan lekker met een groep, zelf in een 4WD crossen over het eiland met een tentje. Kunnen we tenminste zelf met de groep bepalen wat we willen, zonder dat er een tour-operator bepaalt wat je gaat doen. Fraser Roving hebben een erg goede deal en morgen ochtend vertrekken we die kan op, oftewel Hervey Bay. We kunnen helaas de trip niet op donderdag beginnen, maar moeten nog een dagje wachten tot vrijdag. Ook in Hervey Bay zal genoeg te doen zijn, dus no worries mate.
24 november 2004, Noosa – Hervey Bay
Reisdagje… om 9 uur worden we door het Koala busje bij de Greyhound busterminal afgezet. De busreis richting Hervey Bay duurt ruim 5 uur, met een half uurtje pauze tussendoor. Wederom beseffen we ons dat we nu nog maar een piep-stukje Oz hebben gezien, eventjes van de ene naar de andere plek zit er hier niet in.
We worden geëntertaind met een iets wat saaie cowboy film ‘Open Range’ met Kevin Costner. Wat wel apart is dat de omgeving in de film er ongeveer hetzelfde uitziet als de omgeving waar wij doorheen cruisen.
Aangekomen in Hervey Bay staan alle busjes van de verschillende backpacker resorts alweer te wachten, is toch weer goed geregeld, hoe bedoel je makkelijk reizen. Fraser Roving is een lekker plekkie, nette kamers dit keer niet aan een dorm (beter). Hervey Bay zelf is iets minder flashie dan Noosa, dat was te verwachten. Alleen hebben ze hier wel een shark experience, soort museum waar je ingevroren great white’s kan bekijken. Deze gezellige vrienden zijn hier in de buurt te vinden, fijn idee. Deze shark experience gaan we morgen maar eens bekijken.
Nu lekker chillen op ons balkon, wat een luxe!
25 november 2004, Hervey Bay
Vanochtend doen we de shark experience. Na ongeveer 3 kwartier lopen komen we bij Vic Hislop’s shark show. Helaas voor de beste man is het al enige jaren verboden om op great whites te jagen, gelukkig maar… De show geeft ons een beetje een dubbel (bij Nienke ook nog een extra last van m’n maag effect) gevoel. Hij claimt een educatieve show te geven over de gevaren van 2 van de 4 gevaarlijkste haaien (Great White en de Tiger shark). Volgens Vic moorden de haaien alle dolfijnen, turtles, krokodillen, dugongs (oh ja en mensen) uit en daarom jaagt hij op ze. Tegelijkertijd zie je aan alle foto’s dat hij het ook een beetje boel als excuus gebruikt om lekker haaien af te maken.
Neemt niet weg dat er jaarlijks vele mensen in Australië verdwijnen in de zee, waar van altijd wordt gezegd dat ze zijn verdronken, vele hiervan worden door haaien opgegeten maar daar meldt de overheid niets over. Saillant detail is dat de meeste haaien die hij gevangen heeft, bij Moreton Island waren. Dit was vlakbij Stradbroke Island, waar wij vorige week ontspannen gedoken hebben…
Na een uurtje of wat is het wel genoeg geweest en lopen wij weer rustig terug… even een stopje voor een brunch en wandelen we rustig verder richting hostel, om de strandspulletjes te pakken en lekker op het strand te gaan liggen bakken.
Om 6 uur ’s avonds hebben we een briefing over de Fraser trip, zijn benieuwd. De groep (eigenlijk 2) ziet er gezellig uit en na wat do’s en don’ts nog een filmpje met wat ranger-educatie. Totaal zijn we met 18 man en gaan we met 2 auto’s op pad. Onze groep bestaat uit; Sanne (NL), Dave (UK), Lisa (Aussie), Marco (Zwitser), Patrick (Zwitser), Mike (Zwitser), Iwan (Zwitser) en uiteraard ons zelf.
Tijd om diner klaar te maken, doen het vandaag wel zelf hebben even geen zin in friet (krijg je hier namelijk overal bij). Na een heerlijk simpele pasta maaltijd met worstjes nog wat aan de bar gehangen met wat mensen uit de groep en een paar kiwi’s. Een van de Nieuw-Zeelanders nodigt ons uit om op South Island bij hem langs te komen om ons wat mooie plekken te laten zien. Erg gezellig allemaal, zij vertrekken na sluitingstijd nog naar een andere toko, maar wij houden het al flink tipsy voor gezien.
26 november 2004, Hervey Bay
Vroeg op, tassen omgooien (je mag maar een klein rugzakje meenemen op trip), precies om 8 uur zijn we zo ver… Iedereen is er behalve Hajo (Nederlandse vent waar we gisteren heel gezellig mee aan de bar hebben gehangen, alleen hij is nu nergens te vinden). Na een kwartier wachten krijgen we uitleg hoe en wat de 4x4 landrovers, komt helemaal goed (was voor Tis wel even wennen aan linkshandig rijden, met name dat de richtingaanwijzer en de ruitenwisser omgedraaid zijn).
Daar gaan we… eerst nog een stop bij de Woolworths supermarkt om inkopen te doen. Nadat iedereen iets te enthousiast is geweest met spullen in de wagen te gooien, kon de helft er weer uit en komt het helemaal goed. We zijn wel iets meer kwijt dan de andere groep, maar een verschil van 25 dollar voor negen man / 3 dagen valt het best mee (vragen ons overigens wel af of we dit allemaal opkrijgen). Nog wat biertjes ingeslagen en off we go.
Netjes op tijd staan we te wachten bij de ferry om de oversteek richting Fraser te maken. Aangekomen rijden we gelijk naar de andere kant van het eiland richting het strand om daar lekker te gaan lunchen. Met een gemiddelde snelheid van 20 km per uur duurt het wel even voor we daar zijn. Het plan van vandaar is via het strand helemaal omhoog te rijden richting Indian Heads, te gaan zwemmen bij champagne pools en op de rots van Indian Heads te gaan zitten aan het eind van de middag. Als het water rustig is kan je vanuit de hoogte alle tiger sharks, dolfijnen, schildpadden en roggen zien. Belooft wat…
Eerst nog even wat geluncht bij Eurong in de buurt en kon Tis de sleutels aan iemand anders geven, iedereen kon lekker een keer crossen over het eiland.
Een flinke rit naar boven met wat heftige jumps (helemaal als Dave rijdt), crashen we bijna in Eli Creek. Gelukkig gaan het helemaal goed en zijn we alleen drijfnat (raampjes stonden open). Aangekomen bij Indian Heads gelijk naar boven, hadden nog niet helemaal uitgevonden waar de champagne pools nou zijn, bleek nog 40 minuten lopen te zijn naar de volgende rotspartij. Na 1,5 uur op Indian Heads te hebben gezeten, gezellig kletsen maar geen haai of iets gezien, ja een aantal uit de groep waaronder Tis heeft één jonge tijgerhaai boven zien komen. De zee is momenteel veel te wild waardoor het zicht heel slecht is. Dan maar terug. Hier ging iets fout in de regie want een groot deel van onze groep ging richting champagne pools. Daarentegen liepen wij in gesprek met Marco terug naar de auto, helemaal niet in de gaten dat de rest de andere kant op liep. Nog een tijdje met z’n drieën staan wachten, maar de rest was pleite. We spraken af met de andere groep om ze bij de eerstvolgende camping te zien om even te kunnen douchen en toiletteren en vervolgens bij het strand ergens de tenten op te zetten. De rest meost dan opschieten want na half 5 mogen we niet meer over het strand rijden. Het wordt dan vloed en in het mulle zand wil je niet rijden (nou ja niet willen, de verzekering vindt het niet zo tof). Wachten maar… toevallig is er een groep Aussies op het strand footy aan het spelen en begint één van die gasten, Glen genaamd, met ons te praten. Gezellig staan ouwehoeren over van alles en nog wat (met name rugby). Hij nodigt ons uit om in de cabin naast hun te blijven slapen vannacht. Deze staat toch leeg en er zijn genoeg bedden, keuken en nog meer. Inmiddels is het ook al half 5 geweest en kunnen we niet meer terug rijden naar de andere groep, die hebben vast wel begrepen dat we hier vast zitten, en hoe…;-)
Wat bleek… een beach cabin met prachtig uitzicht en inderdaad 9 bedden (precies genoeg), keuken met 2 grote koelkasten en een vriezer, toilet, douches, alles dus… tot zo ver het slapen in de tent! De rest van de groep was pas om half zes terug en ook aangenaam verast met deze meevaller. ’s Avonds een grote bbq gehouden met alle Aussies (die toen al ongelooflijk veel hadden gezopen). De groep bestond uit 6 vrienden die elk jaar hier een week naartoe gaan, nemen een vracht eten en een nog grotere vracht drank mee. Dit was hun laatste dag en waren vanochtend om 10 uur begonnen met een drankspelletje (de gemiddelde leeftijd lag rond de 40, maar dat moet hier niet uitmaken), elke 10 minuten ging een wekkertje en moest iedereen het blikje bier leeg hebben. Dit hebben ze volgehouden tot een uurtje of 1, waarna ook de shotjes werden toegevoegd… aardige bende kan je dus wel bedenken. Toch bleef het ’s avonds redelijk rustig, op een bord na die naar beneden werd gegooid door de oudste van het stel. The King (zijn bijnaam) kon ook weinig andere teksten uitbrengen dan “***** your mama, *****”. Tot zover de Oz talencursus… Na de bbq was het tijd om uit te buiken bij een kampvuur onder het genot van een drankje. Rond een uurtje of 11 waren het Sanne, Iwan en Nienke die als eerste gingen tukken, de rest volgde naar mate de nacht vorderde.
27 november 2004, Fraser Island
6 uur… Tis en Mike staan al naast hun bed want ze worden gek van het gesnurk en gaan kijken of ze misschien haaien zien. Goed ontnuchtering proces! Nienke valt nu ongeveer pas in slaap (op 2 uurtjes vannacht na) dus blijft nog even liggen om een uurtje of wat later ook bij Indian Head omhoog te klimmen. En ja, the King (nog steeds lam) staat vrolijk af te wassen en gilt op nog vrolijkere toon G’Morning naar beneden. Blijkbaar toch nog meer woorden in zijn volière… Boven op Indian Heads was het prachtig, wat een fantastisch uitzicht, nog niet 1 auto op het strand te zien en het water zo helder. Nu was het perfect om de tiger sharks, schildpadden, roggen en dolfijnen te zien. Je begrijpt dat zwemmen in de zee bij Fraser Island uitgesloten is, alleen als je suïcidaal bent kan je hier een duikje nemen. Voor de kust bij Indian Heads is namelijk een broedplaats voor de minder vriendelijke tiger sharks. Tot je middel in het water is al ver zat voor een hongerige tijger haai om je te grijpen en in z’n geheel in binnen te werken. Een van de Aussies liet zich hierdoor niet afschrikken en stond lekker te vissen in het water terwijl die haaien op een metertje of 10 van hem vandaan zagen zwemmen. No fear in Oz!
Rond een uurtje of 8 lopen we rustig naar beneden om te kijken of de rest van de groep ook al een beetje wakker is. En ja hoor… dus tijd voor eieren met spek, troep opruimen en alles in de auto. Nadat we dit hebben gedaan, de Aussies gedag hebben gezegd en bedankt voor deze geweldige ervaring… lopen we met z’n allen richting Champagne pools voor een ochtend duikje. Tot onze verbazing zijn we hier niet de enige, al behoorlijk wat auto’s hebben de weg hiernaartoe gevonden. Dit mag de pret niet drukken, de grote drukte moet nog komen en wij liggen lekker te bubbelen in de pools. Champagne pools worden afgeschermd door rotsen, zodat de haaien en andere grote vissen er niet in kunnen. Geregeld klapt er een grote golf water over de rotsen dat voor een champagne effect zorgt. Lekker bubbelen!!! Na wat zonnen om een beetje te op te drogen lopen we terug richting de auto.
De rest van het dagprogramma is Eli Creek bekijken en wat zwemmen in deze zoet water beek, brood (de 5 zakken broodjes en 1 heel brood zijn inmiddels al op) en water halen bij een resort en vervolgens koers zetten richting Lake Wally. Ergens onderweg moeten we de andere groep toch wel tegen komen. Lake Wally is het hoogtepunt van de dag. Midden in de bossen ligt een grote zandheuvel met daarnaast een zoet water meertje. Je kan op de zandheuvel gaan liggen en naar beneden rollen het water in of heel snel naar beneden rennen zoals Iwan, Marco en Patrick deden (waarna alle anderen mensen hier hetzelfde probeerden). Een grote pret dus… Lekker zwemmen en zonnen was het motto. Aan het eind van de middag even met de beentjes in het water gebungeld om de catfish te laten komen. Na wat sabbel praktijken van deze vissen aan onze voeten, was het tijd om terug te wandelen. En ja hoor, bij onze auto stond de andere groep plannetjes te brouwen om de banden leeg te laten lopen of om onze tenten te pikken…
We besluiten vanavond wel gezellig met elkaar te gaan camperen, na een goed plekje te hebben gevonden. Tentje opgezet (nieuwe ervaring voor ons) beginnen we met kokkerellen. Onze groep heeft nog een stapel vlees over, goed voor de anderen want de zij hebben water in de koelbox laten staan waardoor het vlees niet goed meer is. Wat een geluk dat wij de koelkast/vriezer hadden de nacht ervoor. Wederom een heerlijke bbq met wat salade, kampvuurtje met marshmellow’s op een stokje, het kan niet meer stuk. Wat bleek we hadden het plekje uitgekozen waar de meeste dingoes zitten, dus ’s avonds hadden we veel bezoek. De rangers hadden ons gezegd dat we ze weg moesten jagen van het kamp, maar na een tijdje vind je het wel prima. Zolang ze maar op een afstandje blijven en dat hadden ze wel begrepen. ’s Nachts in de tent in ieder geval nergens last van gehad.
28 november 2004, Fraser Island
6 uur is het als we wakker worden en zien dat bijna iedereen z’n tent al heeft ingepakt. De andere groep stapt niet veel later in de auto om richting Champagne pools te rijden, ze zijn gisteren niet terug gegaan om daar te gaan zwemmen (wat ze wel van plan waren), ook Lake Wally staat op het programma, ze waren namelijk niet verder gekomen dan lookout point. Na al onze verhalen hebben ze toch het idee dat we wat hebben gemist en willen het vandaag inhalen. Veel succes want het is een flink stuk rijden. Aan het eind van de middag zien we elkaar als het goed is bij Lake McKenzie (het hoogte punt van de Fraser trip, vandaar wij de rest van de dag willen doorbrengen).
Wij doen het wat rustiger aan, pelan-pelan, eerst ontbijten met 26 eieren (hadden we nog over) dus scrambled eggs met bacon op brood. Alles inpakken de dingoes gedag zeggen en vervolgens koerszetten richting Lake McKenzie via wat binnenwegen (leuk een beetje touren met de 4WD). Tussendoor stoppen we nog in Central station om brood te kopen, helaas geen supermarkt, dit wordt een alternatieve lunch. Rond een uurtje of 11 komen we aan bij Lake McKenzie, hier is echt niets te veel over gezegd, wat prachtig. We hebben nog nooit zulk helder water gezien. Moet je je voorstellen dat je door het regenwoud rijdt vervolgens bij een meer aankomt die geheel omringd wordt door parelwit strand met kraakhelder zoet water, heel vreemd. Dit is de ideale combi van wit zandstrand met warm en helder water zonder chloor. Dus het plan de campagne is niets doen naast zwemmen en zonnen, oftewel verknetteren in de zon want tussen 11 en 3 is de Australische zon op z’n heetst.
Helaas vliegt de tijd en is het al snel 3 uur en moeten we vertrekken om de laatste ferry terug te halen, jammer. Wederom in de auto en nog even gassen over de zandwegen door het bos. Ferry ritje terug en even de banden oppompen, want daar hadden we lucht uitgelaten om makkelijker door het mulle zand te komen. Rond een uurtje of half 6 komen we terug bij Fraser Roving Backpackers en is de pret voorbij… spullen opruimen, douchen en met z’n allen onbeperkt Chinezen. Wel lekker om na een tijdje ook weer de Aziatische keuken te proeven, brings back memories Nog een laatste drankje en wij tweetjes vertrekken met de nachtbus richting Airlie Beach. Een deel van de groep zullen we de komende dagen tegenkomen, zij vertrekken morgen dezelfde kant op.
29 november 2004, Airlie Beach
Het is half 10 ’s ochtends als we aankomen in Airlie Beach en we moeten allebei toegeven dat we de hele nacht redelijk hebben geslapen in de bus. De afstand die we vannacht hebben afgelegd, is ongeveer van het Haagse naar Spanje. Thuis doe je dat niet snel (zeker niet met de bus), maar hier is het toch anders. Ook besef je je helemaal niet dat die afstand zo ongelooflijk groot is. Het enige nadeel van zo’n busrit is wel dat we allebei hele dik opgezette voeten en enkels hebben.
Ook hier staan bij de bushalte de busjes van de backpackers hostel al te wachten, dus gooien we de tassen in de bus en worden we afgezet bij Backpackers by the bay. Een gezellig klein hostel, met mooi uitzicht over de baai die vol licht met zeilboten. We treffen het met de kamer vooraan het complex met een deur naar de tuin/zwembad zodat we ons eigen terrasje kunnen creëren. Even bijkomen van de busreis en ’s middags Airlie beach verkennen. Wat info verzamelen voor als Wippo, Kat en Kari komen en verder lekker niks vandaag. De dag sluiten we af met een pizza op ons eigen terras, terwijl de kaketoes en papegaaien overvliegen. Niets meer aan doen.
30 november 2004, Airlie Beach
Lekker uitslapen, wasjes draaien, dagboekjes bijwerken en verder weinig vandaag. Goed vooruitzicht. ’s Middags nog de laatste info inwinnen voordat de blondies en mutti, morgen komen en wat rondkijken in de plaatselijke shopjes. Tijdens de wandeling door de winkelstraat komen we Mike, Lisa en David tegen. We besluiten een biertje mee te gaan drinken bij Magnums (een megagroot backpackers oord). Later schuiven ook Patrick, Dave met z’n vriendin en neef ‘from the countryside’. Sanne hadden we ’s ochtends nog in de hostel gezien en half mee afgesproken mee te gaan eten. We zouden elkaar wel ergens in de winkelstraat tegenkomen, maar we hebben d’r meer niet gezien. Aan de tafel bij Magnums werd het steeds gezelliger, de jugs bier vloeide rijkelijk. Tussendoor een pasta’tje van Mama Pizza. Het personeel van Magnums probeerde alle dames nog zover te krijgen om ’s avonds mee te doen aan de wet t’shirt contest… helaas, onze cupmaat was niet competing genoeg met de andere dames aanwezig in Magnums, alhoewel 500 dollar zakgeld best aantrekkelijk klinkt.
1 december 2004, Airlie Beach – South Molle Island
Ja, ja vandaag is het zover, eindelijk! Het plan om de bus te pakken richting Shute Harbour en daar de ferry te pakken richting South Molle Island, lukt maar net. Eerst is de bus al wat aan de behoorlijk late kant en daarna doet de dame aan de kassa bij de ferry ongelooflijk moeilijk als we aangeven dat de ferry-rit complementary is vanwege onze resort-deal. Na wat tijd drong het tot haar door wat we precies bedoelden, maar toen we aangaven met 2 personen heen gingen en 5 terug was ze echt het spoor bijster. Gelukkig meer verstand van verzekeren. Nog net op tijd konden we aan boord springen richting South Molle.
Via Daydream Island (waar een Mexicaans aandoend bandje tokkelend & zingend op de kade stond, erg leuk) komen we aan in South Molle. Krijgen we een verkorte rondleiding, welkomsdrankje (prima een champagne aan het begin van de middag) en regelen we dat we kamers aan het strand hebben, super. Spulletjes in de kamer en richting lunchbuffet, nog even wat bunkeren. Met het overweldigende buffet wat ze hier hebben, zijn we binnen een paar dagen weer op ons oude gewicht…
Om kwart voor 1 nemen we de ferry richting Hamilton Island, hier komt de fam aan. De Whitsunday Islands zijn werkelijk prachtig. We weten niet hoe we er bij komen, maar in eerste instantie hadden allebei het gevoel dat de eilanden redelijk ver uit elkaar zouden liggen. Dit blijkt mee te vallen. Als je op Hamilton aankomt merk je gelijk dat dit een redelijk luxueus resort eiland is, inclusief de torenflat-hotels. Overal op het eiland rijdenvan die golf-buggy’s rond, die je kan huren voor 35 dollar per uur, moet kunnen. Wij besluiten te lopen naar het vliegveld (nog geen 10 minuten), als de beste buschauffeur aangeeft dat we apart moeten betalen voor de lokale bus. Hij wil ons niet meenemen (rijdt met een bijna lege bus richting vliegveld), gezien we alleen naar het vliegveld gaan om mensen op te halen en niet zelf vertrekken. Bijzonder, maar goed dan gaan we toch lekker wandelen. Het is tenslotte erg mooi weer, dus hoedje en zonnebril op en vakantieman het is hier fantastisch ofzo-iets.
We zijn een beetje ongeduldig dus veel te vroeg op het inimini-vliegveld. Om in de lounge te mogen zitten moeten we eerst door de scan, prima. En nog eens en nog eens en nog eens. Wat blijkt we hebben een verbandkit in de rugzak zitten, waar ook een verbandschaar inzit. Erg knap van de dames dat ze die er uit halen… We zijn inmiddels al 7 keer op internationale vliegvelden geweest en nergens hebben ze deze schaar uit de tas gehaald. Anyway, even een drankje en een krantje… en ja rond 3 uur is het zover, het Starjet vliegtuig landt en daar zijn ze. Wat onwijs leuk om weer wat bekende hoofdjes te zien, hier hebben we echt naar uit gekeken. Wij onwijze globbetrotters zijn toch best verbonden aan thuis en alle familie, echt heimwee hebben we niet maar we kijken er toch ook wel heel erg naar uit om iedereen weer te zien.
Ongeveer 48 uur hebben de blondies en mutti er over gedaan om hier te komen, helemaal gebroken dus. Dan ook nog een half uurtje met de ferry van Hamilton Island naar South Molle Island. Gelukkig vonden zij het net als wij de moeite waard. Dus lekker met z’n 5’jes chillen op het strand, zwembad, rond het balkon enzo… bijtijds eten en vervolgens vroeg de bedstee in. Heerlijk tukken. Maar voor die tijd nog wel even bijkletsen & smullen van al het sinterklaas lekkers, thx Magda, Gys en Lon!
2 december 2004, South Molle Island
Uurtje of 7 ontwaken wij als de blondies in de andere kamer wat stampvoetend over het terras lopen richting het strand. Wat blijkt, ze zijn al vanaf 5 uur wakker en hebben de plaatselijke berg al beklommen. Na een vroeg duikje in de zee en vervolgens in zwembad nemen we allen plaats bij het ontbijtbuffet.
Vandaag hebben we een niet al te ingewikkeld dagprogramma… zonnen, relaxen, lunchen, naar een afgelegen strandje wandelen, lunchen, snorkelen, wederom zonnen, zwemmen in het zwembad voor de afwisseling, top dus. Snorkelen was op een strandje iets verderop prachtig qua koraal.Ondertussen vliegen de kaketoes, lorrikeets en andere vreemde vogels om ons hoofd, met om een uurtje of vier ’s middags het summum toen ze gevoerd werden. Tussendoor foto’s kijken en lekker ouwehoeren! ’s Avonds was er flink uitgepakt op zijn Mexicaans, ook leuk voor de verandering! We hebben er ook gelijk een alternatieve kerst van gemaakt, want m.n. in Indonesië hadden we voor iedereen kerstcadeautjes gekocht en we konden het niet laten deze alvast te geven. Wippo viel dubbel in de prijzen want zijn verjaardag hadden we ook gemist. Voor de thuisblijvers, de pakjes komen eraan!!!
3 december 2004, South Molle Island – Airlie Beach
We vertrekken vandaag om 15.00 uur richting Airlie Beach, dus tot die tijd lekker genieten van het prachtige weer. Beetje zonnen, zwemmen, de mannen zijn nog een stukje gaan zeilen in een kleine catamaran (ondanks dat er niet heel veel wind was). In de baai barst het van de schildpadden en kleine haaitjes, die af en toe even boven kwamen in de buurt van de boot.
Rond een uurtje of 3 pakken we de ferry richting Shute Harbour om vervolgens richting Airlie Beach te vertrekken. Van te voren hadden we al een appartement gereserveerd waar we met z’n allen in kunnen. Zeer sjeik voor de honeymooners die weer even kunnen genieten van een private bathroom. De rest van de middag konden de ladies los in de shopjes van Airlie Beach (de brutti’s ook los maar dan aan het bier bij Magnums, shoppen is namelijk hun meest favoriete tijdsverdrijf). ’s Avonds eten we een klein hapje bij een andere grote toko die hoort bij een ander hostel (worden een beetje vreemd aangekeken dat we als familie hier binnen komen, ondanks dat de gemiddelde leeftijd ongeveer 30 is).
Nog een klein drankje in ons appartement voordat we wederom de oogluikjes aan de binnenkant gaan bekijken. Wederom een top dag!
4 december 2004, Airlie Beach
Het was de bedoeling om vandaag een paar duikjes te nemen op het Great Barrier Reef, alleen gaat de boot alleen op zondag. Dus brengen we vandaag via dezelfde toko de dag door op het strand van Whiteheaven beach, prachtig parelwit zand en heerlijk helder water. Daarna hebben we de mogelijkheid om te duiken en snorkelen bij Hook Island, het meest noordelijke eiland van de Whitsunday Islands. We hebben nu alle eilanden gezien, werkelijk prachtig dit paradijs. Het snorkelen is helemaal goed, Wippo en Kari nemen alvast een duikje met een flesje op de rug. Even kijken of het duiken nog wel lukt. En ja hoor… dat lukt nog prima, na een mooie duik en dito snorkeltrip vertrekken we rond een uurtje of 3 richting vaste land. Eenmaal terug in het appartement, snel even een opfrissertje, we moeten nog even shoppen en boodschapjes halen voor de bbq van vanavond.
Vanavond hebben we stevige “barby” op ons giga terras, met een zalig live bandje op de achtergrond die alleen maar kerstliedjes aan het spelen zijn, helemaal top… let it snow met 30 graden.
5 december 2004, Airlie Beach
Sinterklaas is jarig, oh wat zijn we blij… De goedheiligman heeft zelfs de weg richting het Australische gevonden en de schoenen gevult. Vandaag gaan we naar Great Barrier Reef (Bait Reef), nog een Sinterklaas verrassing!
Na een nogal bumpy rit met de Reefjet van 1,5 uur richting het rif komen we niet geheel fris aan op dit prachtige rif. Nog voor aankomst zitten Kari, Wippo, Kath en Tis al klaar in de duikpakjes. Nienke laat het even voor wat het is, nogal groen van deze heerlijke bootrit duikt ze eerst het water in om van het rottige gevoel af te komen. Vandaag is toch maar weer gebleken dat ze qua zeebenen niet erg op d’r vader en moeder lijkt…
Terwijl de anderen heerlijk aan het duiken zijn, gaat ze het rif per snorkel verkennen. Boven op het rif kan je ook alleen maar snorkelen, water is ongeveer maar een meter hoog vanaf het rif. Met een aantal zonnestralen verschijnen echt de meest prachtige kleuren, veel verschillende soorten vis en koraal. Zover als je kan kijken zie je het rif, ongelooflijk. De duik was ook perfect, een drift dive langs de buitenkant van het koraal, waar Mutti en Kath met een instructeur meegingen en de brutti’s samen de boel gingen verkennen. Toen iedereen bovenkwam was Nienke alweer helemaal op en top. Nog even snorkelen voor de tweede duik, zo vaak zullen we zo’n rif niet meer tegenkomen.
Tijdens de tweede duik ligt wel de gehele fam onder water. Cathedral, we beginnen in een swimthrough, waar het zonlicht door een opening in het koraal op de zandbodem valt. Na dit goede begin, zwemmen we de hoek om en worden Tis en Wippo wel erg vriendelijk begroet door een lokale bull-ray. Deze grote jongen werd lastig gevallen door een haaitje en kon maar een kant op… Close encounter! Verder wat lekker rustig door bubbelen en genieten van al het moois onder water.
Op de terugweg kregen we nog een tip van Scotty, de kapitein op het schip met ingegipste voet (dit was gelukkig niet zijn stuur voet ?!?), voor duiken op de SS Yongala bij Townsville in de buurt. Vanuit Townsville is het 3,5 uur varen, zijn “mate Luke” heeft een duikschool in Ayr, wat maar 45 min. varen is naar het wrak. Gezien de woelige baren en de gevoeligheid hiervoor, een prima optie.
Aangezien we geen genoeg kregen van vis, zijn we ’s avonds aan de sushi gegaan in het appartement en relaxed met een drankje voor de buis gehangen.
6 december 2004, Airlie Beach / Townsville
Het is weer tijd om alle spulletjes in de tas te kwakken, vandaag gaan we op weg naar Townsville. Op de kaart een pokkestukje, in werkelijkheid toch ruim 400 km tuffen. We hadden al wat voorwerk gedaan en konden bij Eurocar (beste deal) een witte Mitsubishi station-wagon ophalen, waar wonderbaarlijk genoeg alles ruim inpaste. Deze bak is uitgerust met cd speler, dus ook de CD’s luisteren die we in Maleisië gekocht hebben. Tis achter het stuur, want die heeft als enige een internationaal rijbewijs. Iedereen verbaasde zich erover hoe groen de natuur hier is. Als je aan Australië denkt, dan is het met name de omgeving van Coopers Crossing (alias Victor, Charlie, Charlie). De rode bergen zijn er wel, alleen overal eucalyptus, mango & palm bomen tussendoor. Onderweg hier en daar nog gestopt om wildlife te spotten (pelikanen, zwarte kaketoes & kraanvogels). De enige kangaroo’s die we zagen, lagen dood langs de weg…
Onderweg zijn we ook gestopt bij het Billabong Animal Sanctuary (Een Billabong is een op zichzelf staand meertje), een dieren opvang gebeuren 17 km ten zuiden van Townsville. Dit is een kruising tussen dierentuin en de vrije natuur, waar je bijna alle beesten kan vasthouden en de kangaroo’s vrij rond skippen en alle ganzen, eenden & reuze vleermuizen (flying fox) om je heen cirkelen (en overigens erg bijdehand zijn, pikken de zakjes zaadjes zo uit je handen). Mutti was gelijk weer van alles aan met lokken met zakjes biks. Haar grootste vriend was een grote rode kangaroo, die haar niet liet gaan. Kath kon niet loskomen van een kleine dwergkangaroo en tussendoor hebben we een koala geknuffeld. Nienke en Kath hebben hun krokodillen fobie niet kunnen overwinnen en hebben de kans om een croc vast te houden, laten varen (volgens Tis voelt de zachte huid als een handtasje). De “cuddle a wombat” hebben we gelaten voor wat het is, want we moesten nog een appartement proberen te regelen in Townsville. Met behulp van twee vriendelijke dames van het Information Centre een prima appartement gevonden, net achter “The Strand”. De ligging was top want we hadden alles in de buurt (shopjes, kroegen, strand, supermarkt, etc.). De laatstgenoemde hebben we geplunderd voor de pesto-pasta van die avond met heerlijk aussie wijntje.
7 december 2004, Townsville
Rise & shine. Het shinen zat er niet echt in want om 6 uur moesten we uit de veren om op tijd in Ayr te zijn voor de duik op de SS Yongala wrak. Een uurtje rijden later werden we hartelijk ontvangen door Luke en Baz, de duikdudes hier. Na het regelen van alle formaliteiten (en het wachten op twee treuzelende Japanners), was de dive-briefing wat onheilspellend. De weersverwachtingen waren niet al te best en alle risico’s werden uit de doeken gedaan. Achteraf bleek dit allemaal reuze mee te vallen, maar ze werken hier een beetje volgens het Amerikaanse model.
In een grote rubberboot werden we vanaf het strand de branding in geworpen. De golven waren redelijk heftig en stonden pal op de kant waar we heen moesten. Na een centrifugeer sessie van ongeveer 40 minuten, was volgens Luke de beste manier om van het hobbel gevoel af te komen (ondanks de zeeziekte pillen), het water in te springen met flesje op de rug. Zo gezegd, zo gedaan. Het wrak lag tussen de 18 en 28 meter op een kale zandbodem. Echter, de SS Yongala ligt daar al ongeveer 100 jaar waardoor het een magneet is geworden voor alle vissoorten van het Great Barrier Reef. En dat bleken er nogal wat te zijn. Overal waar je kon kijken kleine visjes, schilpadden, zeeslangen tot grote groupers en haaien. Het wrak was daarnaast ook begroeid met de meest kleurrijke koralen (ondanks dat je op deze diepte de kleuren veel donkerder ziet), terecht één van de mooiste duiklocaties in Australië. Tijdens de tweede duik onder het schip mega grote Queensland groupers gevonden en kwam er ook nog een Shovelnose ray even een kijkje nemen. Top dus, net zoals de lunch aan boort en de duik-professionaliteit van Luke, die het de dames een stuk makkelijker maakte.
De terugrit was een stuk minder heftig, zodat we eenmaal aan wal konden genieten van een heerlijke BBQ. Toch was het een goede keuze om vroeg uit de veren te gaan en zelf naar Ayr te rijden, i.v.m. de trip vanuit Townsville te doen en 3,5 uur heen en 3,5 terug op de boot te zitten (dan waren we echt allemaal groen aangekomen!). Eenmaal terug in Townsville, waren we allemaal redelijk geradbraakt en hebben we alle het eten in de koelkast en de onderweg gekochte doos mango’s creatief in elkaar geflanst.
8 december 2004, Townsville
Vandaag staat eigenlijk een bezoekje aan het tropisch regenwoud op het programma. Alleen liggen we allemaal nog lekker te knorren en zit echt vroeg opstaan er niet in, behalve voor Kath. Zij heeft nog steeds een beetje last van de tijdsverschillen. Kari daarentegen blijft voor haar doen wel erg lang liggen en dat baart ons een beetje zorgen. Ze heeft namelijk last van water achter d’r oor en wij dringen aan op een bezoekje aan de dokter. Na een dagje dokteren… zijn ze er achter gekomen dat ze een lichte ontsteking van de oorholten heeft, valt dus gelukkig alles mee en kunnen we morgen dus gerust in het vliegtuig stappen. En ja wat moet je anders doen op een regenachtige dag dan wat shoppen (of als goed alternatief, biertjes drinken).
Het valt hier overigens wel op dat er veel Aboriginals in Townsville omgeving zitten. De dag dat wij aankwamen in Townsville, was er net een demonstratie geweest. Zo’n drie weken geleden was er namelijk een aboriginal opgepakt wegens dronkenschap en niet veel later overleden in de gevangenis, niet wegens overmatig alcohol gebruik maar door mishandeling. Dat heeft uiteraard voor nogal wat opschudding gezorgd. Nu we zo rondwandelen in de stad is er van opschudding niets te merken, het is overal erg rustig. Wat verwacht je ook anders… het plenst!
Aangezien we allemaal nog een beetje van slag zijn van al die vissen die we gisteren hebben gezien besluiten we wederom niet buiten de deur te gaan eten maar een lekker visje te halen op de hoek. Lekker chillen in het appartement en bijtijds het mandje in.
9 december 2004, Townsville – Sydney
Rustig opstaan en ontbijtje maken, vervolgens toch nog wat haasten om op tijd het appartement uit te zijn. We moeten de auto nog inleveren en inchecken. Alles verloopt redelijk soepel, vliegveld is ook op nog geen 15 minuten van ‘The Strand’.
Daar staan we op Townsville International (waar alleen binnenlandse vluchten van vertrekken) richting Sydney. Gelukkig komt het Australische basketbal team uit het vliegtuig en gaan wij erin, anders hadden wij natuurlijk nooit allemaal een nooduitgang-stoel gekregen.
Aangekomen in Sydney na een rustige vlucht, verkennen Kari, Kath en Wippo nog even de airport-shopjes opzoek naar een horloge. Tis en Nienke daarentegen gaan alvast de bagage pakken en de auto regelen. Helaas voor ons zitten we precies in een weekend in Sydney en ook nog in het hoogseizoen, dit betekent dat accommodatie een stuk lastiger te vinden is dan we hadden gehoopt. Uiteindelijk lukt het ons toch om een appartement te krijgen in het centrum van de stad. Nu in de auto, richting… Star City (het appartement). Helaas rijden we eerst in de file de verkeerde kant op, maar lukt het ons niet veel later om te keren en de goede kant op te rijden. Zoals Dave (Ier uit de Fraser Groep) als had gezegd, Sydney is niet een erg makkelijke stad om doorheen te rijden, behalve als je de weg weet…
Het is wat lastig oriënteren… maar uiteindelijk vinden we het toch. Nou ja, als je bij Darling Harbour in de buurt bent is het lastig om Star City te missen. We hadden het natuurlijk kunnen weten, de naam zegt het eigenlijk al, Star City is een soort Las Vegas complex. Het heeft naast een hotel en appartementencomplex een giga casino en v.d. Ende-productie-achtig-musical-theater (speciaal voor Tisje, houdt ie zo van musicals). Het complex heeft daarnaast shopjes, meerdere restaurants, zwembaden, fitness gelegenheid, giga parkeerterrein en valet parking voor de hotel/appartement gasten, oftewel een city!
We besluiten vanavond een hapje te gaan eten in Chinatown, nemen de light rail en stappen vervolgens in deze buurt uit. Heerlijk tentje gevonden waar we smullen van dim sum, corn soup en diverse hoofdgerechten met rijst. Smullen dus met flash-backs naar het oosten, terwijl Kath en Wippo nog een beetje met de ober babbelen over hun ervaringen in China.
Om het een en ander te verteren besluiten we rustig terug te wandelen, via alle leuke tentjes van Darling Harbour en ploffen we na een flinke wandeling op de bank van ons appartement. Tot dusver is Sydney al erg leuk.
10 december 2004, Sydney
Laten we er vandaag maar een shopdag van maken is het motto! Net als in de meeste wereldsteden kan je ook in Sydney prima shoppen en kom je veel tijd te kort wil je alles in 1 dag zien. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt (waar heb je nou een verblijf in een appartement waarbij je kan aanschuiven aan een uitgebreid ontbijt buffet en wordt je appartement ook nog dagelijk schoongemaakt, Star City!) wandelen we rustig de stad in en blijkt de eerste stop vooral voor Kari en Kath erg geslaagd. Het is namelijk de Queen Elizabeth mall, geweldig hier. Mooie en leuke shopjes van designer tot betaalbaar. Tis en Wippo houden het snel voor gezien en trekken hun eigen pad richting wat sportzaken en zo. We spreken af rond een uurtje of 3 bij de Opera House. Na een bakkie koffie bij de Starbucks trekt ook Nienke d’r eigen plan. Te veel last van d’r knie, dus besluit ze een stevig stuk te gaan lopen i.p.v. slenteren. Via het centrum wandelt ze richting the Rocks en the Opera house. Daar ziet ze om iets over 3’en Tis en Wippo verschijnen die bijna de gehele dag in de botanic gardens hebben vertoefd, kijken naar de Sydney-Hobart jachten. Kari en Kath hebben het zwaar alle leuke shopjes achter zich te laten, stappen in een bus die de verkeerde kant op rijdt en komen vervolgens iets wat later (half uur) aan. Even snel een kiekje bij the Opera House/Harbour bridge, en snel aan de koffie.
Het weer zit echt niet mee als het vervolgens echt hard begint te plensen. Zowel Nienke’s als Wippo’s knie doen dermate pijn dat ze terugwillen naar het appartement. We besluiten eerst nog wat info op te vragen bij de plaatselijke VVV en stappen met z’n drieën (Wippo, Tis en Nienke) in de metro/light rail, terug naar Star City. Kath en Kari besluiten nog verder los te gaan in de winkels.
Niet veel zin om buiten de deur te gaan, besluiten we om vanavond een hapje in het complex te gaan eten, en wel in het casino. Als toetje nemen we een kijkje in het casino, wat een gekte hier. De ladies besluiten terug te gaan naar het appartement en de nestjes in te duiken en de mannen gaan nog even het nachtleven van Sydney bekijken.
Uiteindelijk zien de mannen niet veel van het nachtleven, behalve wat kroegen. ‘The Home’, de club waar ze eigenlijk naar toe wilden lieten Tis niet toe… zag er te netjes uit!! Met een casual broek met zakken aan de zijkant, overhemd (ja, ja de bewuste oranje ruit) over de broek mouwtje opgestroopt… zie je er hier voor een vrijdag avond te netjes uit. Moet niet gekker worden. Wat blijkt op vrijdag kom je er anders dan met een t’shirt niet in en zaterdag is de nettere avond. Wippo kon met een polo nog net binnen komen, maar ja in je eentje is er weinig aan. De andere club bij het station was R&B avond waar wat bussen Japanse toeristen losgelaten waren, laat maar. Dan nog maar een drankje in de pub en vervolgens terug naar Star City.
11 oktober 2004, Sydney
Op een of andere wonderbaarlijke reden is het vandaag zowaar erg mooi weer. Er was alleen maar regen en onweer voorspelt, maar toen we de gordijntjes openschoven… bleek de zon te schijnen, wat een feest. Na een heerlijke ontbijt nemen we de ferry richting Manly beach. Daar bakken we lekker de hele dag op een soort qua drukte ‘Schevenings’ strand, maar dan anders. De mannen besluiten ’s middags een beetje voor surfdude te gaan spelen, en nemen beiden een lesje ‘laten-we-proberen-op-de plank-te-blijven-staan’. Ondanks z’n lengte en gewicht, blijkt wippo een redelijke natural te zijn. Maar na wat uurtjes een aardige hoeveelheid zeewater binnen te hebben gekregen en knalrode ogen van het zout, besluiten de brutti’s ermee te nokken (was ook al aan het schemeren). Was een superleuke ervaring, maar niet helemaal hun sport.
Het is inmiddels helemaal dichtgetrokken en begint al aardig te stortregenen als we in versnelt tempo richting de ferry lopen. Net op tijd sprinten we de boot op… aangekomen. Even een lekkere douche in het appartement en vanavond een lekker hapje eten in de haven. Overal waar we kijken lopen mensen in smoking/galajurk voor de jaarlijkse kerstfeestjes van werk. Erg leuk om te zien. Als we eenmaal aan tafel zitten op de kade bij een mooie boot en ons eten hebben besteld, komen er geregeld boten de haven binnen vol met dronken mensen. Ongelooflijk dat men zich hier zo ongegeneerd laat gaan met hun collega’s, allemaal waggelen ze de kade op. Voor ons een grappig tafereel om te bekijken. Net voor de koffie worden we vriendelijk verzocht om binnen te gaan zitten. Ze zijn namelijk gewaarschuwd door de politie dat er een groep van 150 dronken personen aankomt in de haven, en ze verwachten dat het nogal een zooitje wordt. Kath en Kari vinden het qua temperatuur helemaal niet erg, maar we vragen wel om een tafeltje aan het raam, willen dit natuurlijk niet missen. Het blijkt redelijk rustig te verlopen, helaas. Wij genieten van een lekkere cappuccino en een gezamelijke mudcake. Rond een uurtje of 1 is het toch echt wel tijd om richting het appartement te gaan.
Ondanks onze nachtbrakerij besluiten we toch om het wekkertje vroeg te zetten. Net als Kari als laatste het licht uitdoet gaat het brandalarm af. Ja hoor… in ons onderbroek staan we met z’n 5’en op de gang en blijkt het vals alarm. Lekker terug de bedstee in, we hebben nog maar 5 uurtjes slaap voordat de wekker weer gaat.
12 december 2004, Sydney
Na een wederom heerlijk ontbijt springen we in de auto richting Blue Mountains. Dit national park is het dichtstbijzijnde natuur gebied bij Sydney, en staan bekent om de blauwige kleur van de eucalyptus bomen rond het middaguur. Uiteraard rijden we hier natuurlijk eerst de verkeerde kant op en vervolgens zetten we de juiste koers richting BM. Aangekomen in Katoomba zien we ongeveer 8 bussen vol Japanners, da’s nou jammer. Wel een prachtig uitzicht over de blauwe valei, The Three Sisters (3 rotspartijen naast elkaar) en rijden we een stukje verder voor een steile wandeling de valei in. Naast prachtige natuur en papagaaien kunnen we helaas niets meer spotten en besluiten we het treintje omhoog te nemen.
Een van de rangers weet ons te vertellen dat het park aan de voet van Blue Mountains vol zit met kangaroos. Dus maken we op de weg terug een stopje bij Glenbrook national park. En ja hoor midden in het park op een groot veld zitten enorm veel skippy’s. Deze wilde vriendjes mag je helaas niet voeren maar zijn wel zo tam dat je tot een meter dichtbij kan komen. Top! Helaas begint het snel te onweren en besluiten we terug te gaan naar Sydney. Even een opfrissertje, omkleden en in de auto richting Bondi Beach. Deze trendy plek moet je natuurlijk gezien hebben. Onderweg zien we dat ‘Paddington’ eigenlijk ook wel een heel leuk shopgebied is met veel mooie winkels, helaas hebben we te weinig tijd om dit te gaan verkennen. Wippo en Tis vinden dit iets minder erg. Bondi is niet alleen hip en trendy ook erg druk. We weten een plekje te bemachtigen bij Hugo’s. Een klein super leuk tentje, waar we genieten van een erg goed diner, een verfijnde smaak en gericht op kwaliteit i.p.v. de Aussie-style kwantiteit. Très bien!!
Een geweldige afsluiter van ons Oz avontuur en in stijl moet je die natuurlijk in het Australische afsluiten met een alcoholisch drankje (alcohol gebruik is erg zorgelijk in dit land), krijgen we van het huis een Italiaanse Frangelico met ijs en lemon.
13 december 2004, Sydney
Dit is echt onze laatste dag in Australië, we besluiten wat te gaan shoppen, lunchen, foto’s op cd te zetten en uit te printen. Rond een uurtje of 3 moeten we terug zijn bij de auto, tassen op halen uit het hotel en rijden Tis en Nienke richting het vliegveld. Aangezien Kari, Wippo en Kath pas om 22.00 uur vertrekken blijven zij nog even in het centrum om wat meer te shoppen (en Wippo een filmpje te bekijken ofzo). Alhoewel we iedereen over zo’n 8 weken weer zien is gedag zeggen toch weer moeilijk.
Nog geen 5 minuten later zitten we alweer in de verkeersstress en krijgen we het voor elkaar weer verkeerd te rijden. We rijden de Harbourbridge over, deze kant moeten we helemaal niet op. En wat nu!! Gelukkig duurt het niet al te lang voordat we de juiste weg vinden. Na nog wat navraag bij de ‘toll-guy’ komen we er achter dat we nu echt goed zitten. Alleen hebben we een volgend probleem, file!! Echt niets zit mee vandaag, na een enorme file richting het vliegveld komen we ook geen tankstation tegen, begint het nog harder te plenzen en ook nog te onweren. Als we maar niet te veel vertraging oplopen.
Nienke krijgt het overigens wel voor elkaar om alles in te checken zonder dat Tis erbij is, zodat Tis ondertussen nog een half uurtje kan rondrijden om een tankstation te vinden. Helaas lukt dit niet en moeten iets wat veel geld betalen voor een volle tank bij Europcar. Deze beste man laat ook nog eens weten dat er twee onderdeeltjes aan de voorzijde van de auto missen, heel toevallig aan beide kanten zodat je vooraf niet had kunnen checken of het al miste. Hij begrijpt dat we haast hebben (moeten 5 min. later al boarden) en besluit niets in rekening te brengen, met het risico dat dit altijd achteraf nog kan gebeuren. Thx, mate!
Al het gehaast blijkt achteraf voor niets te zijn geweest als onze vlucht ruim 2 uur vertraging heeft. Met de film ‘Elf’ als afleiding gaat de tijd toch wel redelijk snel en komen we iets voor 01.00 uur aan in Kiwi-land...
|
|
|
|
|
