|
|
 |
Reisverhalen - Maleisië
Maleisië 17 aug 2004 - 18:57
Onze geplande route in Maleisië:
Singapore - Tioman Island - Perhentian Islands - Kota Bharu - Taman Negara NP - Kuala Lumpur - Kota Kinabalu - Pulau Sipidan - Sandakan - Singapore
12 september 2004 – Singapore / Maleisië
Rond 12 uur was het tijd om de rugzakken op te doen en richting de bus te lopen, na eerst nog even de mail gecheckt te hebben voor onze Tioman reservering. Het hebben van een website, zegt hier klaarblijkelijk niet alles. Op de bonnefooi dan maar!
We verbazen ons iedere keer dat we eigenlijk heel centraal zitten in Singapore. Op loopafstand van het koloniale centrum, naast het metrostation en de bus richting Johor Bahru is om de hoek, perfect. De busrit was prima, gelukkig nog 2 lege plekken helemaal achterin. Na een hobbelig ritje, een mooie site-seeing tour door Singapore, waren we redelijk snel bij de grens. Foreign passports aparte rij… (grens Singapore) gelukkig er waren niet zoveel foreigners… Dus snel weer de bus in naar de Maleisische grens. Daar er weer uit om onze Maleisische grens beambten te verwelkomen. Hierna liet de bus even op zig wachten en ja hoor, het begint me daar te plenzen! Tijdens het schuilen met een Maleisiche taxi chauffeur, die zijn taxi blijkbaar te ver vond, afgestompt staan ouwehoeren over voetbal (van Basten, Gullit, Rijkaard, die goeie ouwe tijd van ’74, je kent het wel). Daarna weer de bus in richting Larkin station… wat een chaos hier, net de Haagse markt maar dan anders!
Alleen maar locals die je aan staan te staren alsof je verdwaald bent (en nu waren we dat niet eens). Pin automaat in geen velden of wegen te bekennen, dus maar wat Dollari gewisseld voor de lokale Zloty. Gelukkig een bus naar Mersing gevonden… alleen nog ruim een uur wachten. Dus wat doe je dan om de chaos te ontwijken en een plekje te vinden waar je je rugzak even neer kan zetten. Jawel, even een stop bij de Mac (waar de afgelopen jaren geen burger verkocht was, iedereen zat aan de gefrituurde kip in een bakje, ook wel bekent als het kip-in-het-bakje menu) Nog 1 klein tafeltje vrij… hier kunnen we wel een uurtje zitten en genieten hoe de locals de teksten op onze rugzakken proberen te ontcijferen!
Op naar Mersing, wat een hobbelweg. Denk maar niet dat je heerlijk rustig hier kan slapen of zo, al was het niet van de pijn aan je ogen van de roze fluorescerende gordijntjes die je zelfs aan de binnenkant van je ogen bleef zien. Wanneer je een slok water probeert te nemen zit de fles ongeveer tegen je strottehoofd aan, fijn. 3 uur later komen we “shaken, but not stirred” veilig in Mersing aan. Een mevrouw van het plaatselijke reisbureautje (heel slim naast de bushalte gevestigd) houdt ons aan met de vraag of we niet al gelijk naar het eiland willen. We dachten dat we te laat in Mersing aan zouden komen om nog een boot te kunnen pakken naar Tioman island, niet dus… Gelukkig ook foutjes in de Lonely Planet, misschien maar gaan herschrijven…. En waarom in Mersing (klein dorp waar alles dicht was op zondag) blijven als je ook naar een tropisch eiland kan. Met de speedboot (??, tobbe met motor) richting Tioman Island, de plaatselijke gemeentelijke instantie heeft zich gevestigd bij deze ferry-firma. Wel 3 keer komt hetzelfde mannetje je kaartje controleren en er gaan niet meer dan 20 man in de boot. Je kan het er maar druk mee hebben, een uitdaging… 1,5 uur later komen we aan bij Panuba beach op Tioman island. HET IS HIER FANTASTISCH (en dan zonder Ursul)!
Snel inchecken en rustig bijkomen. Wat wil je nog meer… hutten op de rotsen aan de jungle, restaurantje, duikschool alles aan het strand met een prachtig uitzicht. Verder niets in de buurt. Ons hutje staat ook op palen aan de rand van het oerwoud en kijkt over zee heen!!! Na een heerlijke Chinese mee goreng met sweet & sour squid gaan we lekker vroeg naar onze mandjes. Even lezen en snel de oogjes toe (al blijft het Honeymoon), morgen het water in.
13 september 2004 – Tioman Island, Maleisië
Vroeg wakker, wat een gerommel om ons heen. Nou de plaatselijke schoonmaakploeg is er wel snel bij (8 uur ’s morgens). Nog even omdraaien…
Om half 11 schieten we wakker (klap op het dak), opdringerige typetjes… Beetje laat voor het ontbijt, maar lekker boeien. Als we naar buiten kijken zien we dat het gerommel niet van de schoonmaakploeg komt, maar van aapjes. Onze hut staat naast een grote rots waar wel 8 aapjes op aan het spelen zijn. Eentje kijkt naar binnen, met een koppie alsof die denkt dat het wel eens tijd werd, puntje…
Verbijsterd lopen we richting het restaurantje. Snel ontbijtje (just in time management blijft heersen), even wat info opvragen bij de duikschool en dan tijd voor een duik in de zee (dat water met een kleur blauw wat niet te beschrijven is).
Op aanraden van een van de duikinstructeurs lopen niet veel later met snorkels en al naar een 2e strandje (eerste ligt aan het restaurant, daar zit iedereen en de 2e is leeg). Vanaf het 2e strandje kan je volgens hem ook goed snorkelen. Nog niet daar aangekomen sprinten we het water in, heerlijk zout. Tis gaat direct snorkelen en Nienke alleen nog even zwemmen en het spannende boek (Berini Mysterie) verder lezen onder een mangoboom. 1,5 uur later komt Tis eens uit het water gewandeld…(had Da Vinci Code toch al uit) beetje dorstig van het zoute water. Niet veel later tijdens de lunch zien we aan de ene zijde de aapjes weer zitten, die vruchtjes aan het pikken zijn uit de palmboom. Op dat zelfde moment verslikt Nienke zich bijna, er loopt een mega varaan over het strand en gaat lekker liggen loungen onder een palmboom. Of dat nog niet genoeg is zien we als we naar onze hut lopen 4 bold eagles & nog een grotere geheel witte versie niet ver van ons vandaan met elkaar spelen in de lucht. Ornithology, yes, yes…. Onze dag kan echt niet meer stuk in paradise… en dan gaan we ook nog duiken vanmiddag.
Rond half 5 gaan we compleet bepakt en bezakt met alle duikspullen aan boord, richting Ringis island net voor de kust van Tioman. Een klein eilandje voor de kus, een redelijk ondiepe duik om weer even te wennen. We duiken niet dieper dan 14 meter… we zijn benieuwd.
Nog nooit hebben we zo’n mooie duik redelijk ondiepe duik gehad als deze. Met een backward flip de wondere wereld in…. 9,2; 8.9; 9,3 en 9,0 de scores. We waren nog niet onder water of je zag al duizenden klein tropische visjes om je heen zwemmen. Tijdens het rondje island zagen we de ene na de andere mooie maanvis, groupers, zwikkie barracuda’s, blacktip haaien, heel wat Nemo’s, grote zeeschildpadden en de meest mooie koralen. Een geweldige eerste duik, als icing on the cake van de eerste dag op Tioman.
14 september 2004 – Tioman Island, Maleisië
Dag 10 alweer van de reis, tijd vliegt als je lol hebt, al hebben we in korte tijd al zoveel gedaan & gezien. Daarom wel lekker om hier op Tioman lekker te chillen en alle indrukken van de afgelopen weken nog eens de revue te laten passeren.
Vandaag 2 duiken… dus om 8 uur op even rustig ontbijten en duiken met die geit! Om kwart over 9 verzamelen bij de duikschool om vlak daarna met een volle boot eerst richting Tiger reef en daarna naar Lava island (ofwel bird shit island) te gaan. Volgens zeggen zou Tiger reef een van de mooiste duikplekken van Tioman Island zijn (alhoewel de duikinstructeurs het daar niet helemaal mee eens waren). Heerlijk weer het water in. Schitterende duik, helaas door de storm van gisteravond (niets van gemerkt) was het water nogal troebel, één groot plakton feest. Ook een redelijke stroming, maar eenmaal beneden mooi rif met mooie koralen, wat swim-through exercities en blue spotted rays als hoogtepunten. De tweede duik was helemaal fantastisch, al was het tempo van onze Californische dive-instructor (die enorm aan het rebreathen was en dus druk, druk, druk) moordend. Lekker laten gaan die dude, blijven rare jongens (sommige van) die Amerikanen. Tussen de rotsblokken door gedoken, hele mooie koraalbedden. Gelukkig waren de vogel dropping geuren onder water verdwenen! Nog meer vissen & koraal, super ontspannen duik. Enige nadeel, tussen de duiken door zijn we niet aan land gegaan maar lekker blijven dobberen. Tis was lekker gaan snorkelen om geen last te krijgen van zeeziekte, alleen Nienke kreeg het koud (ja, ja koud in tropisch water). Maar in de boot werd Nienke echt niet lekker van de deining en kompleet misselijk zo snel mogelijk weer het water in gegaan met de duikset aan. Volgens zeggen zou de misselijkheid dan snel verdwijnen. Helaas, rijstsoep met rijstballetjes pindakaas… Ondanks al het moois onder water bleef de misselijkheid aanhouden. Aan wal na flink wat water en een tukje verdwenen de zeebenen als sneeuw voor de zon (die redelijk staat te branden).
In de hut vonden we een sms’je van Wippo met het super leuke nieuws dat de blondies en mutti ons hoogstwaarschijnlijk op komen zoeken in Australië. Super!
Tis ging gelijk van alles uitzoeken, je verwacht het niet (macht der gewoonte). Nu een aantal uur later (22.00 uur hier, 16.00 uur thuis) liggen we lekker in bed de reisverhalen bij te werken. Welterusten voor nu, xxx!
15 september 2004 – Tioman Island, Maleisië
Vandaag een relaxed dagje (eigenlijk zoals de rest, maar dan anders). Tis had een gestressed oor en Nienke had na de misselijkheid van gisteren ook niet echt de mega behoefte om te gaan duiken, dat we besloten om er voor het eerst een strand-lig-dagje van te maken. De rest van de reis nog genoeg mooie plekken om onder water te zweven. Het weer zat ook mee, dus lekker Dan Brown’en op La Playa (maar dan in geswitchede volgorde aangezien Nienke gisteren het Berini Mysterie ook uit had). Tussen de middag werd er nog een kwak overgebleven rijst op een rots aan het strand gegooid door een van de locals, waarvoor de apen bevolking uit de jungle zichzelf gelijk uitnodigde op het diner(inclusief de kleintjes). Hoezo op de wenken bediend……
’s Middags nog even zitten babbelen met wat locals en andere toeristen en op hun aanraden ons reisschema voor de volgende weken ietwat omgekwakt. Het oerwoud Taman Negara gaan we overdag met de jungle trein doorheen en niet meer in (scheelt twee dagen en de aapjes en grote insecten, wat daar de main attractions blijken te zijn, hebben we hier al gezien). De jungle op Maleisisch Borneo blijkt toch heftiger te zijn en als we de trein overdag door de Taman Negara nemen, blijkt al cool genoeg. Daarnaast gaan we niet meer naar Kuching maar vliegen we op Kota Kinabalu (Sabah), waar het oerwoud indrukwekkender is, ook een Oerang-Utan Rehebilitation Centre is en daarnaast duiken op de Sipidan eilanden opeens mogelijk wordt!!! Dit blijkt het summum qua duiken op Maleisië te zijn (en omstreken) en door alle duikfanaten (inclusief Rigo) aangeraden. Maar doen dus, erg benieuwd. Net tickets geboekt via www.airasia.com, niets meer aan doen! Alleen nog pakken voor morgen, als ons een reisdag voor de boeg staat, 8 uur met de bus naar Kuala Terengganu…..
16 september 2004, Reisdag Maleisië
Om 6.45 uur ging de wekker… phoe wat een vroegte (zijn Koos & Toos niet meer zo gewend). 7.15 uur klaar bij de ferry, staan we dan heerlijk te genieten van het uitzicht en de vroege rust. De speedboot komt om 7.30 uur en je moet een kwartier vooraf klaarstaan, oke. Maar 7.35, 7.40 uur nog geen speedboot, 7.45 uur ah daar is ie, gelukkig zijn ze ons niet vergeten. Bye, bye Tioman Island, op naar Mersing, maar eerst ‘Luggi up i flont’, hakkie takkie taal voor ‘Please, put your luggage in front of the boot’. Uurtje later zijn we in Mersing, nog even relaxed een paar dingetjes doen: pinnen, boodschapjes halen voor in de bus, naar de pharmacy (gel en oordrupjes), internetten en ontbijten. Dat voor 12.00 uur, dan vertrekt de bus naar Kuala Terengganu. Met tig kilo op ons rug sjokken we Mersing door op zoek naar een bank, gevonden… alleen toen Tis naar binnen wilde gaan was een man de automaat aan het repareren en stond en een ander in legeruitrusting en enorme gun naast, fijn. Gelukkig alleen een bewaker dus niets aan de hand. Taak 1 vervuld op naar de pharmacy. Behulpzame en vriendelijke man vroeg of wij Engels waren, nee Nederlands. Ah you Blanda. I spell for you, BLANDA. We call you that. Oké wat jij wil! De internetshopjes zijn nog dicht dus dan opzoek naar een tentje waar je kan ontbijten of een klein bakkertje. Geen bakker in Mersing… dan wordt het Chinees of Indiaas. Nog nooit op z’n Indiaas ontbeten, dus voilà. En zo’n roti met currysaus (mild) is best nog niet gek op je nuchtere maag met een kopje lokale thee. Na ongeveer 3 kwartier gaat gelukkig een van de internetshopje open en kunnen we weer de nieuwe verhalen en foto’s op de site/forum & mail lezen zetten.
Op naar de bus… nog even een plaspauze en off we go. Mersing, been there, done that.
De bus was wonderbaarlijk comfortabel, zelfs meer dan voldoende beenruimte (wat wil je nog meer). Hierin houden we het wel 7,5 uur vol.
Onderweg een hoop gezien (is het voordeel van overdag reizen met bus of trein), aapje langs de kant van de weg, wel veel armoede, hoop rotzooi (wat maken deze mensen er toch een puinhoop van), krotten (soms met mooie auto) en enorm veel vlaggen (hoe bedoel je nationalistisch). Zowiezo erg opvalland het aantal vlaggen dat je hier ziet. Zoals Pauli en Lola ons vertelden dat het in Zweden een traditie is dat je de vlag uithangt als je thuis bent, zal hier betekenen dat iedereen nooit weggaat (wat geen ondenkbaar hersenspinsel is).
Aangekomen in Kuala Terengganu vluchten we weg bij de bushalte, tig locals willen taxi’s en accommodatie slijten (gelukkig hebben wij dit al geregeld). In de stromende regen komt de plaatselijke dorpsgek ons helpen en begeleid ons naar de hostel. Grappig ‘Everyone in the world knows me’ mannetje had ons wel goed geholpen. Onze hostel zat in een grote straat met aan het eind een giga moskee en daarnaast het zomerverblijf van de sultan (mooi koloniaal gebouw).Uit de luidspreker van de moskee galmde een onverstaanbaar harde jengel geluiden, fijn.
Na het inchecken en wegbrengen van de spullen, even tijd om iets te drinken en dan snel nog wat internetten (waren nog wat vergeten te regelen voor de Perhentian Islands). Wel opschieten met internetten, moesten nog iets eten en ze eten hier heel vroeg (na 10.00 uur is alles dicht). We waren op zoek naar China Town, helaas niet kunnen vinden (of ze waren al pleite) dus dan maar een klein hapje eten in de hostel. Terug in onze ruime witte met TL verlichte kamer (en kapot toilet) is het vroeg tijd om lekker te gaan tukken. Reizen is toch wel heel vermoeiend in de tropen en morgen weer om 6.45 uur op. Good Night!x
17 september 2004 Perhentian Island, Maleisië.
Ja hoor… om 6.uur galmen de jengel geluiden weer door de luidspreker van de moskee. Ongetwijfeld goed bedoeld van de beste man, maar verstaan doen we het ook al niet! Goede morgen… en we konden nog 3 kwartier slapen, slik asjeblieft die microfoon in.
Na een kopje thee, sapje en wat fruit gaan we iets eerder dan gepland richting het busstation, op aanraden van het hostelpersoneel. Het kan namelijk zijn dat de bus al om 8 uur vertrekt i.p.v. 8.15 uur, met lokale bussen weet je het hier nooit.
Om 7.50 zijn we er en 5 minuten later besluiten we om maar gelijk in de bus te gaan zitten, kaartjes koop je onderweg. 8.15 we gaan nog steeds niet weg, 8.20, 8.25, 8.30, 8.35 uur ah daar komt de buschauffeur. Blijkbaar heeft de stadsbus geen vaste tijden. Niet dat het ons boeit, toch tijd zat :). Met onze knieën in de nek, vertrekken we met open deuren (is ander soort airco), hobbeldehobbel om weer ‘shaken, not stired’ te worden. 2,5 uur later is deze fijne stopbus eindelijk in Kuala Besut. Onderweg had Tis wel zitten praten met een aardige local, een gepensioneerde politieman die zeer geïnteresseerd in onze reisplannen en wat we van Maleisië vonden. Ah you from Holland, good football team (waarschijnlijk tijdje uit de lucht geweest)!
In Kuala Besut hebben we nog een uur de tijd voordat de boot vertrekt naar Perhentian Islands. Een vroeg lunch met noodles (we beginnen aardig te wennen aan de plaatselijke gebruiken) en een heerlijke lemon juice. De bootrit naar Perhentian duurt gelukkig niet al te lang (45 min), alleen vergaten de mannetjes ons af te zetten. Dus wachten tot iedereen bij z’n resort was en wij mochten er ook af. Bij aankomst stond de duikinstructrice al op ons te wachten, helaas moesten we dit afblazen, Tis z’n oor was nog niet geheel underwater-proof. We gaan nog zoveel duiken de komende maanden dat we het niet tot het uiterste moeten drijven. ’s Middags moeten we wel even langs op spullen te passen, prima!
De Zweden die we in Panuba ontmoet hadden, waren er al, een uur eerder aangekomen. Zij hadden de nachtbus genomen, beter gezegd de nacht vriezer, de airco stond zo hoog aan. Maar goed zij hadden immers ook niets gemist aan Terengganu… ’s avonds gezellig met z’n 4’tjes de Friday’s BBQ Special gegeten (vis) en geschuild voor een giga onweers/regen bui. Het bleek dat we niet de enigen waren die schuilden tegen de plens water die naar beneden kwam, een groene slang vond het ook welletjes. Terwijl die daar toch was, ook gelijk maar een Gekko als apetizer…. Na het heerlijke eten, even Nico spelen om de klamboe in stelling te brengen en toen was het weer welletjes voor de inspanningen voor vandaag.
18 september 2004, Perhentian Islands Maleisië.
Lekker even een chill-dagje. Lezen, eten en relaxen op het strand. Enorm goed plan. En even vergeten hoe crapy onze hut er uit ziet, met 2 miljoen mieren in de badkamer. Gelukkig geen kakkerlakken en spinnen zoals bij Jessica en Robbert (de Zweden). Morgen gaan we lekker snorkelen bij het nabijgelegen strandje. Zoals het er nu naaruit ziet kunnen we vanavond wel lekker genieten van een etentje op het strand, onder de sterrenhemel. Wat wel betekent dat je de vliegende honden laag voorbij ziet vliegen, jak! It’s a bird, it’s a plane, no it is a flying fox! Akelig grote units, nu maar hopen dat de sonar een goede anti-virus heeft. Na romi kaarslicht diner vroeg onze klamboe in.
19 september 2004, Perhentian Islands, Maleisië.
Aangezien Tis nog steeds niet kan klaren, gaan we ook vandaag niet duiken. No worries, het eiland is al geweldig op zich. Wel vanmiddag even snorkelen. Dat was een goede beslissing… wat een mooie snorkel site. Net om de hoek van ons strand, een mega mooi koraal rif! We hebben beiden nog niet meegemaakt dat je met snorkelen hetzelfde gevoel kan hebben als met duiken, na vandaag wel. Zwemmen over het koraal tussen de mooiste vissen, reuze schildpadden die voorbij komen, helemaal geweldig. Hier komen we de middag wel door, chill.
’s Avonds gezellig bij het buur-resort gegeten met een Duits stel en de Zweden, allemaal eerder gezien op Tioman Island. Helaas werden we om 10.15 uur vriendelijk doch dringend verzocht om te vertrekken, het was immers sluitingstijd. Gezellige mensen toch die Maleisiërs, houden wel van een feestje. Oké dan maar slapen, welterusten x.
20 september 2004, Perhentian Islands, Maleisie.
Onze laatste dag op dit eiland en yep we gaan duiken. Na een bootritje van ongeveer 20 minuten liggen we in het water (samen met nog 20 anderen), de duik was geweldig. Veel gezien, met name veel macro gekrioel (pipefish, shrimps, nudibranches,etc) en een erg tamme Hawksbill tutle. Maar nu is het Nienke die last krijgt van d’r oor, goed setje zijn wij. Van de uiteindelijk 3 geplande duiken op deze dag doet Tis er 2 en Nienke houdt het bij 1, blijft een heerlijke dag. De tweede duik is Tis bij een ander erg mooi rif geweest (had privé divemaster) en was ook erg relaxed. Mooie Napoleon fish die langs kwam cruisen (waarvan later bleek dat de lippen als afrodisiac voor US$ 1000,- van de hand gaan in Japan. Erg jammer!
Nog even wat snorkelen en ’s avonds de everyday BBQ special lekker aan de vis/beef. Met de vogelpest in het zuiden van Thailand en Noord Maleisië, leek het ons een goede beslissing helemaal een kip te eten. Iets wat de locals niet helemaal begrijpen en doen er zelfs wat lacherig om. Maar goed wij worden liever ff niet ziek.
Na nog een drankje gaan we redelijk op tijd onze klamboe in (het restaurant was alweer gesloten), morgen namelijk weer vroeg op richting de Jungle train.
21 september 2004, reisdag Maleisië.
Vroeg op… laatste dingen inpakken en aan het ontbijt. Lekker luxe dingen genomen, bleek dat we in de package deal die we hadden nog ruim Ringits overhadden, en wat doe je dan als Nederlander, yes yes, het er even lekker van nemen! Om 8.15 uur is onze boot er, alleen de taxibootjes van Paradise resort om ons naar de bootjes toe te brengen werken niet. Fijn! Minimaal 15 minuten later zitten we toch in de boot, nog even de laatste mensen ophalen en dan lekker terug hobbelen naar Besut… Vertragingen blijken hier meer regelmaat dan uitzondering te zijn, dus daar hadden we ons ook al op ingesteld!
Daar aangekomen zijn de ingewanden al weer aardig doorelkaar geschut. Taxi zoeken en naar Kota Bahru. We reizen samen met het Zweedse stel. Zij moeten ook naar Kuala Lumpur en vandaaruit naar Singapore om de reis voort te zetten in Bali (zij zijn 3 maanden aan het reizen). Aangekomen in het nabijgelegen dorp waar de trein van Kota Bharu stopt, realiseren we ons dat het toch een goed plan was om ’s middags even de trein te nemen, in plaats van in Kota Bharu te blijven en de volgende ochtend om 5.00 uur de trein te pakken. Aangezien je hier niet echt van de taxi chauffeurs aan kunt, moet je er rekening houden dat het lopen wordt naar het station. Vanaf de dichtstbijzijnde hostel was het volgens de lonely planet 5 kilometer… in werkelijkheid minstens het dubbele. Ondanks dat de rugzakken top zijn, is dat iets teveel ochtend gymnastiek voor een honeymoon!
Even een paar uurtjes tijd doden door wat te internetten en mailen (reserveren voor KL, etc). Komt een man naar ons toe, wil ons naar stad Kota Bharu brengen. Wij hem vriendelijk bedankt hebben voor de eer en aangegeven dat we hier de trein moeten hebben en even gaan internetten, blijft ie aandringen hier in dit kleine dorp geen Internet is. Ja, ja … goede truc trappen we niet in (overigens de eerste grapjas die ons tijdens de honeymoon in het ootje probeert te nemen). Internetshop was 3 meter naast waar die stond….
Nog even een klein hapje eten, het is tenslotte 6 uur in de stoptrein. Voor nog geen euro hebben we beiden heerlijke (koude) noodles en iets wat zoete ice tea. Nou daar komt ie… de trein. In het begin lijkt het nog redelijk voor een derde klas trein, hadden nog niet gezien dat het ongedierte langs de muren liep, heerlijk!
6,5 uur later zijn we in Gua Musang en beginnen inmiddels aardig te twijfelen aan onze plannen om hier vannacht te blijven en morgen de stoptrein door de jungle te nemen. Is weer zo’n zelfde trein als we net hebben gehad, moeten dan om 5.10 uur de trein hebben en zijn om 8.48 uur in Jerantut. Daar nog een aantal uur in de bus naar Kuala Lumpur. Andere optie, hier Gua Musang iets eten en om 9.30 uur de express trein pakken naar KL, betekend wel dat we morgenochtend om 7.30 uur op plaats van bestemming zijn, maar het stuk echt jungle van de reis moeten missen. Na het eten kiezen we voor de laatste optie, immers nog genoeg jungle straks in Borneo. Samen met nog een NL stel gaan we gezellig met z’n 6-en terug naar het station. De trein in en slapen, is het enige waar we aan kunnen denken.
Normaal dimmen de lichten wel als je ’s nachts met vliegtuig, bus of trein reist… helaas hier blijven de TL balken de trein stevig verlichten, gelijk ook een kleurtje gekregen van die dingen!
Om 3.00 uur ’s nachts hebben we eindelijk een methode gevonden om in het donker te liggen (masker van Virgin Atlantic en bandana’s voor de oogjes) en wat beter te kunnen slapen, ondanks de zitpositie.
22 september 2004, Kuala Lumpur, Maleisië.
Om 7.30 uur komen we netjes op tijd (zowaar) in KL aan, kompleet geradbraakt. Maar goed we zijn nu wel in KL en anders hadden we 2 volle reisdagen gehad. Na een kort metro ritje en een kilometer lopen met rugzak zijn we in de hostel aangekomen. De eerste plek waar we eigenlijk geen eigen badkamer hebben. Hele simpele kamer, prima. Gelukkig wel een stopcontact om alle reisverhalen in de compu te kunnen zetten (hadden we op Perhentian niet). Even douchen, heerlijk vroege siësta en vanmiddag op pad KL verkennen. Na eerst een beetje Chinatown verkent te hebben, gelijk de Golden Triangle wijk ook alvast gescout. Hier ook een voetreflex unit gevonden waar de honeymooners (achteraf) hebben genoten van de lokale kneep kunsten. Die gast had een potje kracht in zijn handen en kon die op de juiste plekjes dusdanig toepassen dat we psychisch meer tegen het plafond hebben gezeten dan in de luie stoel. Volgens Nienke had de beste man er wel kaas van gegeten. Aangezien wij kaas wel weer in Nederland gaan verorberen, zijn we de Thai onveilig gaan maken. Erg goed en pittig gegeten! Lekker wandeling terug gehad naar de hostel, waar de nachtrust wacht!
23 september 2004, Kuala Lumpur, Maleisië.
Lekker uitslapen vandaag was het motto… is Nienke redelijk gelukt, Tis daarentegen had de halve nacht wakker gelegen met maagkrampen (waarschijnlijk het resultaat van de heftige voetreflextherapie en de Tom Yam soup). Aangezien het verkeer vanaf zeker 7 uur ’s morgens chaotisch is, doe je daarna (mocht je nog wakker zijn) ook zeker geen oog meer dicht… enige optie oogkapje en oorpluggen. Resultaat: om half elf wordt je lekker wakker.
Rustig douchen en aankleden, even internetten en op naar de Petronas towers en ondergelegen KLCC shopping centre. Je kan het zo gek niet bedenken qua luxe meuk, of ze hebben het hier. Voor ons gezien de navenante prijsstellingen, niet echt een optie. Het was de bedoeling om lekker een stuk te gaan lopen, maar helaas waren de weergoden niet met ons. PLENZEN! Dus dan maar een taxi en ja hoor de beste man probeert ons gelijk af te zetten. Het was wel 3 RM maar toch (0,71 eurocent). We moeten aan ons budget denken;-)
We hebben een nieuwe uitdaging… proberen naar NL te bellen. Het is namelijk Lon d’r verjaardag vandaag, lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria…in de gloria, in de gloria… hiep hiep hoera 24x
In de lonely planet stond al dat het redelijk frustrerend kan zijn om naar het buitenland te bellen, helemaal van public phones. Dat hebben we gemerkt, we zijn zeker een uur bezig geweest! Gelukkig is het wel gelukt en het was heerlijk om weer even wat stemmen te horen. ’s Middags terug in de hostel vertelde de receptionist dat je alleen internationaal kan bellen op de blauwe Malaysia Telekom telefoons, dus dat gaan we vanavond even proberen als Tis ook het thuisfront gaat bellen.
Eerst richting Chinatown op zoek naar wat horloges en t-shirts en ander leuks… helaas kunnen we nog steeds niet heel veel kopen. Ze hebben hier een ongelooflijk aanbod van de meest te gekke tassen (Louis Vuitton, Gucci, Dior, etc), shirts (van Von Dutch t/m Canterbury), schoenen (toch niet onze maat, dat scheelt), noem maar op. Nog net voor de markt gaat sluiten lukt het ons een paar goede deals te maken en wat onwijs gave klokken te kopen. Op de terugweg zijn we nog net op tijd om de was op te halen en op naar onze kamer. Ook Robert en Jessica een goede reis gewenst, die morgen richting Bali vertrekken. Nu de trouvailles bekijken, tandjes poetsen en slapen maar.
24 september 2004, Kuala Lumpur - Kota Kinabalu, Maleisië.
Ook vandaag kunnen we redelijk uitslapen, alleen zijn beide al bijtijds ontwaakt. Waarschijnlijk ook van de te koude centrale airco. Rustig maken we ons klaar om te vertrekken. Even ontbijten, wat te drinken halen voor onderweg, nog even terug naar het marktje (chinatown marktjes gaan al om 10.30 uur open) om een horloge te wisselen (bleek het helaas niet te doen) en een taxi pakken naar het vliegveld. Vonden het allebei vreemd dat het nemen van een taxi naar het vliegveld goedkoper is dan de speciale trein. Heel aardig meneertje van de taxi vertelde ons een hoop over Maleisisch Borneo en nog meer feitjes over KL. Onze dag zou niet kompleet zijn als we niet iets raars meemaken… dus vandaag is het de taxi. Eerst kapte de airco er na een kwartier mee en ongeveer 10 km voor KLIA stopte hij even om wat te rommelen onder de motorkap met wat flessen water onder het genot van brandluchten. De motor bleek oververhit te zijn waardoor de taxi niet meer verder reed. Laat nu toevallig onder dat viaduct, een auto met overal antennes staan, inclusief een te dikke Indiër. Een beetje vreemd kan je het ook noemen, maar de beste man (met langere nagels dan de gemiddelde vrouw) was bereid om ons even de laatste kilometers naar het vliegveld te brengen. Gelukkig… we zagen onszelf het hele eind al lopen! Het ritje was overigens ook best vreemd, hij heeft geen woord tegen ons gezegd en was alleen maar bezig met het inspreken van al z’n walkie-talkies/bakkies (in totaal ongeveer 9). Aangekomen op het vliegveld, inchecken en door de douane. Nog een uurtje wachten en dan kunnen we. We vliegen met Asia Air, een soort EasyJet maar dan met leren stoelen. 2,5 uur later komen we aan in Kota Kinabalu, Maleisisch Borneo (provincie Sabah). Geweldig vliegveld, 1 landingsbaan en een klein gebouwtje voor de douane en lopend bandje voor de tassen (die hadden ze nog net). Oké… met de tassen op de rug zijn we gereed om richting de bushalte te lopen. Worden hier wel een beetje vreemd aan gekeken dat we lopen in plaats van een taxi of mini bas (bus op z’n maleis) te nemen. Inderdaad 10 - 15 minuten lopen van het vliegveldje is inderdaad een bushalte (toch weer goed van die Lonely Planet). En dan maar wachten, nergens een tijdschema of zo. Stopt een raar maar vriendelijke man, met een sik als een geit en 3 tanden), om te vragen of we misschien een lift nodig hebben… ja wel voor een aantal ringgit natuurlijk. In plaats voor de gevraagde 10, gaan uiteindelijk voor 5 RM met hem mee en willen ons af laten zetten bij het Manderin Hotel, een avondje net iets luxueuzer dan een simpele hostel. Daar aangekomen deed zich een vreemd schouwspel voor. We betaalde voor ons ritje en de beste man nam gelijk een sprint het hotel binnen en begon in voor ons onduidelijk Maleis een heel gesprek. De dames keken ons raar aan en na wat gesteggel gaven ze te kennen dat er alleen een deluxe kamer beschikbaar was (18 ringgit meer dan de kamer die we wilde). We hadden allebei het gevoel dat we hier vreselijk werden genaaid, dus besloten we de rugzakken op te doen en te voet in de plensregen op zoek te gaan naar een ander verblijf. Dan toch maar Lucy’s Hostel… helaas vol! Gelukkig hoefde we niet veel verder voor de High Street Inn. Zag er netjes uit, ook de kamers helemaal goed. Niet zo heel groot maar groot genoeg, goed bed, eigen badkamer (ook weer fijn), netjes en schoon! Wat wil je nog meer. Even de rugzakken wegzetten en dan de stad een beetje verkennen. Wilden wat businfo, wat eten en even internetten in de lokale bieb. Op het eerste na helemaal gelukt. Vroeg het bedje in, beide nogal slaperig heerlijk onder de wol (niet alleen airco maar gelukkig ook een deken zodat je het niet afsterft in de nacht).
25 september, Kota Kinabalu - Ranau, Maleisië.
7 uur gaat de wekker, hè jammer lagen allebei net zo lekker te slapen (ja wel al een uurtje of 9 hoor). Heerlijk rustige nacht gehad, even geen lawaai van de grote stad. Nog 10 minuutjes… dan. Douchen, aankleden, tassen pakken en gaan. Lopen de deur uit in de veronderstelling dat we al betaald hebben… bij andere hotels moet het vaak vooraf betalen dus vandaar de verwarring, toch maar even terug en ja ze kwamen al achter ons aan, wij boefjes!! Nu naar de bus… even opschieten gaat zo weg, dachten we. De bus vertrok een uur later, nog tijd om iets te drinken te halen en een broodje voor ontbijt (helaas met allerlei rare smeerseltjes die niet echt smakelijk waren). Gelukkig konden we in de bus genieten van een Video CD met zoetsappige nummers erop, met nog kleffere Amerikaanse stelletjes die blij liepen te doen, uiteraard incl. karaoke ondertiteling. Op naar Ranau. Tot Nienke’s grote genoegen werd de film Anaconda gedraaid in de bus (speelt zich af in de jungle van Borneo, met niet alleen een reuze slang maar ook krokodillen, en allerlei nare kruipsels als bloedzuigers, spinnen etc). Heel fijn vooruitzicht! 2,5 uur later komen we aan Ranau (was maar 67 km), even wat eten, info vinden over de bussen (hoe laat en wanneer vertrekken ze naar Semporna) en een kijkje nemen bij Rafflesia Inn. Aangezien er een bus morgenochtend vertrekt besluiten we niet de nachtbus te nemen, in Ranau te blijven slapen. Met het regenachtige weer en die kronkelwegen doe je geen oog dicht en waarschijnlijk ook niet de veiligste optie. Daarnaast hebben we op de heenweg genoten van het uitzicht over de bergweggetjes en valleien. ’s Middags nemen we een mini bus (dametje wat ons een ritje aanbiedt voor eigenlijk te veel geld, maar goed met gebrek aan beter) naar Hot Springs in Poring. Even door de jungle (nu komen alle Anaconda beelden weer naar voren) naar een waterval, kunnen we daarna lekker plaatsnemen in een privé bad met zwavelwater uit de hotspring, heerlijk. Geheel rozig komen we begin van de avond weer terug in Ranau, even internetten, hapje eten en terug naar onze kamer bij de Rafflesia Inn. Net als we het begin van Blade II bekijken springt het net over op een soort Maleisische MTV awards, weg Blade II. Oké… het ander en was helemaal drama dus laten we het hier maar bij. Was best humor om te zien. Nog geen 10 minuten later valt ook deze zender weg, tv uit, stroom uit. Hele stad ligt voor zeker een uur plat, net op het moment dat we dan maar willen gaan slapen springt het licht weer aan, gelukkig doet de airco het tenminste ook. Nu zijn wij nog even in staat in ons dagboek te schrijven en wat te typen voor het reisverslag van vandaag en kan Nienke tenminste met licht ruzie maken met een krakkemikkig toilet (in dit land is geen normaal werkende toilet te vinden, fijn!). Om vijf voor half twaalf is het dan toch echt tijd om de oogjes van binnen eens te gaan bekijken.
26 september 2004, Ranau - Semporna, Maleisië.
Vandaag… reisdag, heerlijk! Eerst even internetten… maar helaas weer is alle stroom in het stadje uit. Wat boodschapjes halen voor onderweg en op naar de bus. Die voorbij rijdt… en nog een en nog een, stoppen ho maar. Oké, dat waren een grote bus naar Tawau en 3 kleintjes naar Semporna. Alleen de bussen richting Sandakan stoppen, helaas. Wat nu!
Een meneertje komt even gezellig bij ons buurten en vertelt ons dat de volgende bus pas om half 10 ’s avonds gaat. Dan maar even bellen met de busmaatschappij in Kota Kinabalu (hebben we gisteren een kaartje van gekregen). Yep, inderdaad de volgende bus (bas mini) gaat pas om half 10. Niet veel later stopt er een busje en de beste man vraagt of we richting Sandekan moeten. Wij uitleggen dat we naar Semporna willen, hij kan ons wel bij de bas stop richting Semporna afzetten, ook goed. 4 uur later staan we bij de bewuste bus-stop. Onze alleraardigste chauffeur regelt voor ons dat we in een busje verder kunnen richting Lahad Datu. Dit keer reed de chauffeur wel 2 keer terug, mevrouw en kinderen in de bus waren op zoek naar haar man, niet gevonden dan maar uit stappen… Later bleek dat de man een spontane paspoortcontrole die iets terug was, probeerde te ontwijken door ff door de jungle te hiken. In de tweede knalgele mini-van zat een aardige man achter ons, wilde natuurlijk van alles weten. Where you from? What you age? What is this, this your wife? What age is this, 26? (enige aardige wat de beste man zei, emancipatie NOT). Verder was hij aller aardigst tegen Tis. Wilde op een gegeven moment was hij wel opmerkingen aan het ontlokken… Maleisië veilig, waarom terrorisme, Amerika, Bush… etc. Tijd om maar eens over het weer te beginnen of voetbal (altijd goed hier). Aangekomen in Lahad Datu staat het volgende ‘bas mini’ al klaar voor een ritje naar Semporna. Dit busje rijdt wel lekker door, alleen zit wel tjok vol. Je moet je voorstellen dat dit gewone kleine busjes zijn met 13 volwassenen in en 2 kinderen, weer een item voor de nieuwe Wedden Dat. Voor de beste Aziaten is het geen probleem, alleen wij blanda’s op de achterbank zaten de gehele rit met onze knietjes in de nek. Het was alleen maar 160 km rijden, dus wat maakt het uit. Gelukkig gaat het ritje redelijk voorspoedig en zijn we erg blij als we uiteindelijk in Semporna de benen kunnen strekken en een kort stukje moeten lopen naar ons hotel. Lee’s Resthouse, helemaal prima, netjes schoon, ook dit keer met tv (wat een luxe) en eigen badkamer, wat wil een mens nog meer. Nu opzoek naar een duikschool en een restaurantje (na een dag crackers met water, hebben we wel trek in iets anders). Helaas zijn op 1 na alle duikscholen dicht. De Oostenrijker waarmee we bij het vissenbassin van het restaurant van Dragon Inn stonden te praten bleek ook een duikschool te hebben (beetje aparte vent, maar ja). Rigo heeft ons wat adviezen gegeven voor duikscholen in Semporna en Sipadan, dus morgenochtend komen we wel weer terug. Eerst nog proberen hier Internet te vinden…. Op de boulevard zit 1 restaurant, ziet er voor Maleise normen erg gezellig uit dus laten hier wat gaan eten. Aan het eind van ons heerlijke diner, worden we vergezeld door ene Eddy. Maleise Eddy is al jaren duikinstructeur en raad ons duikschool Uncle Chang aan. Heel goed, heel goedkoop! Kan zeker een goede package maken. Nu staat er in de lonely planet en op meerdere sites dat het duikmateriaal van ‘Uncle Chang’ niet al te best is, dus dat doen we niet. Morgen maar naar duikschool Abdillah (advies Rigo per sms).
27 september 2004, Semporna, Maleisië.
Heerlijk geslapen bij Lee’s (op even een momentje na toen de airco uit was gegaan en het gelijk bloed heet was in de kamer). We moeten zeker om kwart voor 8 bij duikschool Abdillah zijn, dus het wordt nog even opschieten. Helaas blijkt dat ze bij Abdillah nog onder de wol liggen en we wilde de duiken niet missen. Geen Internet te bekennen hier dus andere adviezen kunnen we niet van het forum afhalen. Dan maar naar die Oostenrijkse unit, want Chang met z’n bende waren iets te enthousiast. Spulletjes regelt, duiken wat expensive, maar dit een van de vijf beste duiklokaties ter wereld is, zien we dit als een diepte investering.
Sipadan is een klein koraal-eilandje, 36 km uit de kust, wat bestaat uit een aantal palmbomen, wat resorts (dit jaar voor het laatst, wordt volgend jaar Marine Park), strandje en vervolgens een drop-off van 600 meter!!!).
Vol verwachting onderweg, hadden we wel een beetje een weird gevoel toen de halve haven voldreef met plastic. Gelukkig bleek dit een groot contrast te zijn met Sipadan. Na een uurtje alle duikgear aan (inmiddels al 5 schilpadden bij de boot, napoleon wrasse, en een groot zwart gat…). Eenmaal in het water wist je al niet wat je zag. Bij de eerste 5 meter onderwater, had Nienke alleen problemen met klaren. Rustig aan doen hielp niet, dus duiken zat er voor Mevrouw ten Hagen-Dieterich niet in. Heel arelaxed, zeker na de verhalen van Tis, na een minuutje of 50. Was ongelooflijk, in een duik 30 haaien, ontelbaar schildpadden, scholen barracuda’s, omringd door de meest mooie koralen en kleurrijke visjes. Alles wat je normaal op een mooie locatie in iets van tien duiken bij elkaar ziet, zie je hier in een duik! De oorpijn had Nienke er niet van weerhouden om na terugkomst in de boot, ongelooflijk chago alle duikgear uit te trekken en gelijk het water weer in te duiken om te snorkelen (niet heel slim oortechnisch gezien, maar je bent maar 1 keer in Sipadan). Zelfs de service interval, kwamen we al snorkelend schildpadden, haaien, vissen in alle kleuren van de regenboog en werden we vergezeld door een mega school jack-fish. Super. Tweede duik was bij South point (vlak naast waar we snorkelden), waar Nienke aan boord bleef zonnen. Tis nam zijn divemaster mee (klein lokaal baasje) naar de dieptes waar weer alles wat je in boekjes ziet tegenkomt. Aangezien de stroming ons meenam langs de muur, kon je al drijvend relaxed een beetje rond turen en het foto toestel volschieten (zelf extra grote memory stick mocht niet baten). Net zoals de eerste duik onwerkelijk, met als toegiften wat lion-fish, morenes, nudibranches, stonefish en een school humphead parrot fish. Helaas geen hammerhead haaien (gelukkig blijft er altijd nog wat te dromen). Toen we op weg waren richting sprongen de manta’s lekkerlijk uit het water en kwamen nog een zwikkie dolfijnen hallo zeggen. Niet te filmen (ook letterlijk omdat ze toen net onder gingen, St Maarten déjà-vu)!!!
Helemaal rozig top gegeten bij Lee, maissoep met noodels en beef, afgetopt met lemon iced tea. Ook nog wat pogingen ondernomen het een en ander (zoals een hut) te regelen voor de jungle tour, maar of de Maleisiërs met de kippen op stok gaan of de telefoonverbindingen niet koosjer zijn, in ieder geval tevergeefs. Morgen weer een dag.
28 september 2004, Semporna / Sungai Kinabatangan, Maleisië.
Vroeg op bij Lee’s… Yeeeeehaaaaaa, vandaag 1 maand getrouwd!!
Geen tijd om dit uitgebreid te vieren met een ontbijtje, maar bellen naar Uncle Tan’s voor de jungletrip (Nienke is nog wat huiverig…) en een kamer reserveren bij een van de hotelletjes dicht bij het Orang Utan reservaat (voor na de Jungle ervaring). Na alles geregeldte hebben, hadden we ook snel vervoer richting de Kinabatangan rivier, richting Sandakan. Bij de brug over de rivier was links in het klein dorpje, waar we aan het water moesten wachten tot 16.00 uur, waren de instructies. Deze begrepen de heren van de taxi’s en busjes niet helemaal, maar toen we ‘Uncle Tan’s’ zeiden… ah Uncle Tan’s wist iedereen wat we bedoelden.
Met een korte lunchpauze in Lahad Datu met de lokale teksi inn-crowd, kwamen we rond 13.00 uur aan in Batu Puteh, een dorp met 6 huizen en een enorme satellietschotel. Aan het water was een ‘cafe’ (3 tafels en 6 stoelen) waar we lekker uit de zon konden zitten (naast een lokale moskee waar de beste mannen de hele dag op de grond lagen en hun gezicht en handen om het half uur gingen wassen). Een grappig klein ventje van niet ouder dan 1,5 jaar drentelde de gehele tijd in het rond en was gefascineerd door het lichtje aan onze tas. Zo af en toe ging hij even zitten om uit gebreid in z’n broek te poepen terwijl hij geen luier aan had. Dus werden z’n billetjes even in de rivier gewassen en liep hij vervolgens in alleen z’n hempje verder. Verder genoten van het uitzicht van de rivier en de jungle. ’s Ochtends hadden ze nog een oerang utan gezien, alleen ’s middags niet meer gezien (ondanks verwoedde pogingen van Tis deze bedreigde diersoort met behulp van de verrekijker te spotten). Wel een stuk of vier Rhinoceros hornbills (vogels met absurde snavel) en zee- en witte arenden gezien, goed begin!
Ook kregen we nog gezelschap van ene Bart, een local die in het dorp bezig was met een speciaal community project gesponsord door het Maleisisch ministerie van Toerisme, de forestry department en het WWF (www.misowalai.com.my). Het project duurde al 7 jaar en in die tijd hebben ze het voor elkaar gekregen dat de 80% van de bewoners zijn gestopt met het omhakken van de bossen. Bovendien wordt er gestaag gewerkt aan toerisme in het dorp, alleen zal het heel minimaal blijven om het dorp zo oorspronkelijk mogelijk te laten blijven. Je kan bij een van de ‘home-stays’ blijven logeren en een dag mee draaien met de locals. Dit heeft overigens wel een tijd geduurd, in het begin veroorzaakte de home-stays een enorme cultuur-shock bij de bewoners van het dorp. Verder vertelde Bart ons veel over de omgeving, de plantages en de jungle. Ondanks de berichten in de Lonely Planet heeft deze omgeving nog steeds geen ‘beschermd natuurgebied’ status, ernstige zaak dus.
Om 16.00 uur werden we samen met 2 engelse jongens en 1 aussie (Rob, Guy & Tom) per boot naar de jungle gebracht, onderleiding van de gidsen Tony en Remy (locals). Onderweg maakte we regelmatig een stop om de mooie roofvogels en andere mooie tropisch vogels te bekijken, maar ook apen; de probiscius monkeys (ook wel orang buti of orang blanda, vernoemd naar de Nederlanders die als eerste blanken in Borneo aankwamen met grote (zon)verbrande neuzen). De probiscius apen hebben een grote rode neus (mannetjes een hele grote rode neus en witte staart, vrouwtjes een grijze staart en een wat kleinere neus). En dan hebben we ook onze kleine vrienden de longtail maquaques. Na een half uur varen op de rivier doken we met de boot het oerwoud in, door de mangrove bossen, 2 oxbow meertjes door (onderweg kwamen we een boot tegen van het kamp met 4 dames (1 francaise, 1 ierse en 2 engelse). In het kamp aangekomen, verwelkomde een Engelse vrijwilligster ons, gaf aan waar we sliepen en hoe alles in het kamp in z’n werk gaat, om vervolgens bij te komen met een kopje thee of koffie. Het kamp lag midden in de jungle, waar je alleen met de boot kon komen. De andere jungle kampen (met name gericht op massa Japanner toerisme) was 3 uur varen downstream, dus van hun hadden we geen last.
Het kamp was erg eenvoudig, maar ook wel gezellig. Een ruimte waar je kon eten en een soort exhibition ruimte (met foto’s van alle dieren die in de jungle tegen kunt komen, van olifanten, orang utans tot kikkertjes en insecten). Helaas is de kans dat we een olifant tegen komen erg klein, deze zijn alleen in april of augustus in de omgeving. Dat geldt het zelfde voor de krokodillen, deze zijn het hele jaar aanwezig alleen als het water hoog is (zoals nu) is de kans zeer klein dat je ze ziet, gelukkig voor Nienke. Volgens zeggen kan je wel gewoon zwemmen in het meer bij het kamp, dacht het niet… af en toe kwam onze vriend de varaan al langs zwemmen. Wij slapen alleen in een hut, dit alleen vanwege het rustige seizoen), dus hadden we 2 matrassen op elkaar gestapeld (op aanraden van de kampleiding) en de klamboe goed ingestopt. Niet vergeten om alle etenswaren weg te doen en het vuile damesondergoed extra goed in te pakken, de maquaques zijn dol op alles wat etenswaar is en op los liggende dingen die ze kunnen pikken en de ratten daarentegen op sigaretten en vuil damesondergoed, oké… Dan hebben we nog een gedeelte waar de eco-toiletten (gat in de vloer met een emmer water om het door te spoelen) en de douches (een emmer water).
Nienke had er vooraf al een beetje een hard hoofd in (muggen, krokodillen en bloedzuigers… de favorieten) en is nu erg huiverig of ze dit wel gaat overleven. Tis daarentegen vond het gelijk super gaaf en kon niet wachten om een Orang Utan of Gibbon te zien in het wild.
Na het avondeten (heerlijk; rijst met groente en kip) was het om 21.00 uur tijd voor de eerste nachtsafari per boot. Ongelooflijk goede ogen hebben onze gidsen, Remy zag van af de andere zijde van het meer ergens onderin een kleine ijsvogel zitten, niet groter dan 10 centimeter. Als het donker is blijven deze mooi gekleurde (zie foto) vogeltjes heel stil zitten en kan je tot een meter dicht bij komen om ze te bekijken/fotograferen. Daarentegen hoorden we op het moment dat we bijna op meter afstand waren van het vogeltje wat gekleter… regen… nee apenplas en poep. De maquaques boven in de boom zaten allen tegelijk op ons te mikken. Gelukkig nog wat meer mooie vogeltjes gezien en een wat geïrriteerde probiscius aap (we hadden z’n nachtrust verstoord). Helaas voor ons was het water al redelijk hoog en was het volle maan, waardoor veel dieren verder de jungle in trekken. Teruggekomen in het kamp, tandjes poetsen en slapen… zijn benieuwd of we een oog dicht doen met al die oerwoud geluiden en de hitte.
29 september 2004, Sungai Kinabatangan, Maleisië.
6.00 uur tijd om op te staan, tientallen maquaques staan op de daken van de hutten te springen om ons wakker te maken. Heerlijk geslapen allebei (Nienke heeft een nacht in de jungle overleeft en moet toegeven dat het alles meevalt, sterker nog ze vind het nog leuk ook). Snel aankleden en de boot in, terwijl we genieten van alle geluiden om ons heen! De ochtend begint met een junglesafari per boot. Even wakker worden hoor… heerlijk rustig hier de geluiden van mooie vogels die net ontwaakt zijn uit hun slaap. Aapjes, ijsvogels, adelaren, hornbills, noem maar op.
Na het ontbijt rond 8.30 uur is het rond 10.00 uur tijd voor de eerste wandeling door de jungle. Onder leiding van Lan (onze gids) krijgen we een uitgebreide uitleg van al het groen in de jungle, giftige planten en vruchten, wormen poep, vruchten die favoriet zijn bij de apen en volgens. Lan is opgegroeid in de jungle en heeft al zijn kennis (en dat was nogal wat) vergaard door de lessen van zijn vader als klein mannetje, terwijl er nu geregeld biologen naar hetkamp komen, waar hij ook meer het een en ander van opsteekt (onder andere alle Latijnse benamingen). Gezien onze kleine groep (8 man, de groep is uitgebreid met een Engels stel en een Ierse die net voor het ontbijt terugkeerde van 2 nachten wild kamperen zonder alledaagse luxe als eten, toilet en slaapplaats) werd onze wandeltocht uitgebreid met een zoektocht naar Orang Utans, speciaal voor Tis en natuurlijk ook de rest. Helaas waren er geen Orang Utans te bekennen en zijn we over gegaan op het plukken van eetbare varens voor het avondeten. Wel Gibbons gehoord (oftewel de oe-oe aapjes), wat Tis mooie herinnerigen gaf van alle bezoeken aan de dierentuin in Wassenaar, waar de Gibbon zijn favoriet was. Lan achtte de kans dat we die zouden zien heel erg klein (de Engelse dame die hier al maanden zat, heeft er vorige week pas een gezien)….
Het was alweer lunchtijd, dus terug naar het kamp. Nog na genietend van onze eerste trekking konden we na de lunch een paar uurtjes bijkomen en uit de zon blijven. Helaas begon het direct te betrekken en keihard te regenen. 16.00 uur was het eigenlijk tijd voor een volgende bootsafari… moest alleen even uitgesteld worden i.v.m. de regen. 17.00 uur met z’n allen de boot in op zoek naar apen, vogels en anders moois. Wederom onderleiding van Lan gingen we de rivier op, nu stroomopwaarts in de hoop we Orang Utans kunnen zien. Het mocht helaas niet baten.
’s Avonds om 21.00 uur moesten we ons goed aankleden, niet voor de kou (was bloedheet) maar voor de muggen en ander kruipend ongedierte (gelukkig zijn er geen bloedzuigers rond deze tijd maar wel vuurmieren, schorpioenen en veel spinnen). Sokken over de broeken, laarzen aan, shirts met lange mouwen en daar gaan we het moeras gebied in. Helaas voor Tis geen laarzen in zijn maat, dus moesten de hardloopschoenen er aan geloven. Tis kon zich helemaal uitleven (vooral samen met Tom onze Aussie “Reptile Guy”, de nieuwe Steve Irwin) op zoek naar zoveel mogelijk verschillende spinnen, schorpioenen, insekten, hagedissen en kikkertjes. Wat Nienke betreft… kikkers oké… maar moeras (muggen houden net zo van haar als haar echtgenoot) en in die drassige gladde bende was het goed uitkijken om niet onderuit te gaan. Het was een spannende ervaring (wat Nienke betreft… die geeft meer de voorkeur aan wandeltochten of boottochten in daglicht). Bij terugkomst nog even wat drinken en snel slapen. Gebroken van alles wat we vandaag hebben ondernomen en met het vooruitzicht dat we morgen om 5 uur opstaan om zonsopgang te bekijken. Dit was een “offer we could not refuse” van Lan. Ahh… er is weer wc papier, wat een luxe zo in de jungle.
30 september 2004, Sungai Kinabatangan- Sepilok, Maleisië.
5.00 uur, oeh wat vroeg zelfs de aapjes zijn nog niet wakker. Ook Lan is niet wakker (hij heeft gisteravond uitgelegd waar zijn kamer is zodat we hem kunnen wekken). Nog nooit heeft Tis iemand zo snel op zien staan, hij lag diep te knorren na een paar keer roepen schok ie wakker sprong hij binnen een seconde overeind en vroeg is iedereen klaar zitten ze in de boot. Niet veel later vertrokken we inderdaad richting de rivier. We moesten opschieten hadden nog maar 10 minuten, dus werd het scheuren met een boot door de mangrove bossen, best leuk. En ja op tijd voor zonsopgang. Iedereen was stil, motor uit een beetje dobberen op de rivier. Wat schitterend! Naar mate er ook meer licht kwam, zwelde het geluid uit de jungle ook aan. Met achterons een mooie volle maan aan de hemel en voor ons de zon die opkomt. Na een uurtje genieten gingen we op zoek naar Orang Utans. Dus gaan we rechtsomkeer stroomopwaarts de rivier op. Tot onze grote vreugde en helemaal die van Tis, zien we (wat vroeger zijn meest favoriete dier was in de dierentuin) 2 oe-oe aapjes oftewel gibbons. Beetje hangend in de boom met enorme lange armen, de ander springend van de ene naar de andere tak. Het spotten van gibbons is hier nogal uitzonderlijk in de jungle, er zitten hier namelijk maar een stuk of 20. How lucky can you get….
Nogal blijkt!!! Lan, je bent geweldig… we hebben een Orang Utan gevonden. Ver in een grote boom zit een enorme mannetjes Orang Utan vruchten te eten (een mannetjes Orang Utan kan tot ongeveer 150 kilo zwaar worden, gaat in een boom zitten waar zijn favoriete vruchtjes groeien en vertrekt hier na 2 dagen pas uit als alle vruchtjes op zijn). Vol van enthousiasme een Orang Utan te hebben gevonden, stuurt Lan de boot het riet in, springen we er allemaal uit en rennen bijna de jungle in (hardcore Lan style) om de Orang Utan van dichtbij te kunnen zien. Tom zelf op z’n blote voeten, had niet verwacht dat we aan land zouden gaan en had geen tijd meer z’n slippers aan te doen. Daar stonden we dan, zonder muggenspul op de teva’tjes in de jungle, helaas niet stil genoeg geweest want onze grote vriend had al een verdekt plekje gevonden (of stonden we bij de verkeerde boom….). Dan maar traditie getrouw eetbare varens zoeken, voor de lunch. Op de terugweg richting in de boot richting kamp vroeg Tis aan Lan of er veel krokodillen in de rivier zitten… Ja zeker, hele grote zelfs (was de vorige dag door een nieuwe groep een gespot), maar als het water hoog staat gaan ze schuilen in het riet of in de meren. Als Nienke dit had geweten was ze echt niet in het riet gesprongen op zoek naar de Orang Utan.
Ontbijtje na terugkomst en tijd om de tassen te gaan pakken, helaas… Wat een gave trip. Absolute aanrader voor iedereen die eens de jungle van dichtbij wilt zien (ga dan wel in augustus, de kans om Orang Utans te zien is dan nog groter i.v.m. de vele vruchten die dan in de bomen hangen en je ziet bijna gegarandeerd ook olifanten). Als we iets meer tijd hadden gehad waren we zeker nog een nachtje gebleven.
Op naar ons volgende avontuur, Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre (door het groot aantal toeristen bijna een veredelde dierentuin). Na een korte heerlijk verfrissende douche in ons hotel, komen we om half 3 Guy, Tom en Rob tegen bij het Rehabilitation Centre. Zij blijven in een hotel naast de onze slapen en vertrekken morgen richting Semporna. Met z’n vijven gaan we wederom op zoek naar Orang Utans. Om 15.00 uur worden de apen gevoerd. Eerst komen grote groep bijdehante maquaqes om een hoekje kijken en kiezen vervolgens voor een verkorte route richting de voederplaats dwars door de menigte heen, wat voor veel hilariteit zorgt.
En ja daar zijn ze, langzamerhand komen een aantal Orang Utans om de hoek kijken. Een paar jongkies en een moeder met baby, zo schattig. Na 3 kwartier, zijn alle rolletjes volgeschoten, filmpje vol en batterijen op van de digi-camera. Nog even genieten van deze wonderbaarlijke dieren (96,4 % dezelfde genen als de mens) en dan worden we bijna letterlijk het park uitgekickt. We hebben de film van half 4 gemist, maar kunnen nog wel de tentoonstelling bekijken. Nog geen minuut na we een voet binnen hebben gezet komt een van de medewerkers mededelen dat ze over 2 minuten dicht gaan. Niet kort daarna worden de lichten en airco uitgezet… erg subtiel. Iets meer voor de massa hier blijkbaar.
Gelukkig houden de Orang Utans zich niet aan de sluitingstijden… nadat we naar buiten zijn gelopen komt een groot mannetje even een kijkje nemen, loopt over het parkeerterrein, neemt een pose aan om goed gefotografeerd te worden en loopt vervolgens het bos weer in.
Uitgeput en uitgedroogd nemen we alle 5 plaats op het terras bij ons hotel (welke zich in een schitterende tuin bevind) om veel water en sapjes naar binnen te gieten. Vroeg eten vanavond en slapen. Wat een heerlijk idee… maar niet voordat we eerst 3 stellen hebben overtuigd van het feit dat ze naar Uncle Tan’s moeten gaan, toen ze informeerden naar onze ervaringen. Misschien moeten we een reisbureau’tje openen als we terugkomen van onze reis!?
1 oktober 2004, Sepilok, Maleisië.
Uitslapen… helaas door het vele vroege opstaan zijn we al snel wakker (geeft niks, gisteravond gingen we om half 10 al slapen). Even wat lezen, foto’s klaar maken voor de website en vast wat verhaaltjes typen. Om half 10 als laatste aan het ontbijt, heerlijk rustig! Na nog 2 uurtjes rustig in onze koele kamer, moesten we om 12 uur echt eruit. Dus dan maar de verhalen afmaken op het terras. Na de lunch is het om 15.00 tijd om naar het vliegveld van Sandakan te gaan (ongeveer 30-45 minuten rijden hier vandaan). Van Sandakan vertrekken we naar Kuala Lumpur, daar komen we laat vanavond aan om vervolgens in onze hostel alle foto’s en verhalen op de website te kunnen zetten en mail te checken. Morgenochtend om 9.00 uur vertrekken we met de bus naar Singapore en de dag erna naar Jakarta, dit is dus onze laatste dag Maleisië.
Best vreemd, 4 weken Maleisië zijn voorbijgevlogen. We hebben al zo veel gedaan dat het lijkt alsof we al veel langer weg zijn. Over een paar dagen zijn we alweer een maand weg!
2 oktober 2004, Kuala Lumpur, Maleisië - Singapore
Vroeg dagje vandaag, gisteravond laat in KL aangekomen. Om kwart voor negen vertrekt onze bus richting Singapore (6 uur in de bus). Tot ons groot genoegen is het een heerlijk comfortabele bus met veel beenruimte, vinden wij helemaal niet erg.
Al snel valt op dat blijkbaar de enige 2 baansweg in heel Maleisië zich bevindt tussen Singapore & Kuala Lumpur, ook is het groen tussen en naast de weg heel mooi aangelegd (nog nergens anders in dit land gezien, geen propje zakje of andere rotzooi, ongelooflijk). De 6 uur vliegen voorbij, even een pauze tussendoor en voor we het weten zijn we in Singapore. Na een minuut of 10 hebben we een taxi te pakken en kunnen we richting ‘the new 7th storey hotel’. Toch weer lekker om in deze overzichtelijke, schone stad terug te zijn. Vanavond een betere nachtrust dan bij onze geweldige hostel in KL (waar men om 6 uur ’s ochtend begint met toeteren, en niet 1 maar wel 50 tegelijk, de Malay’ers zijn echt nergens zonder een auto met toeter!).
Rond een uur of 4 – half 5 hebben we bij Leo en Arjenne Brons (die Tis uit het Rotterdamse kent) afgesproken om wat te komen drinken. Zij wonen sinds 6 maanden in Singapore, in een zeer mooie (ex-pat) wijk met exentrieke buren. Een van de buren verslijt wekelijks een bediende en de andere is een zeer toegankelijke Singaporees (wat niet vaak voor komt). Het blijkt dat het roddelcircuit hier floreert door de nanny’s/bediendes die iedere middag met elkaar een bep-uurtje hebben. Toevalligerwijs zijn zij ook op 28 augustus getrouwd en hebben dus ook het geluk gehad van de enige mooie dag in augustus. Ze hebben een heel leuk zoontje van ruim 4 maanden, Floris, die al een aardig rugby postuur heeft. Heerlijk op het terras voor hun waanzinnige stekkie wat gedronken (het bier viel goed…), gezelligheid!
Rond een uur of half 7 de taxi terug genomen, wat gegeten in de buurt van het hotel. Terug in het hotel de tassen omgedraaid en alles gewassen, door de vochtige lucht in de Jungle en de modder was alles wel weer toe aan wat heet water en zeepsop. Gelukkig hadden we ook een droger tot onze beschikking, zodat alles schoon, droog en wel weer de rugzak in kon, uiteraard behalve Tis zijn oranje overhemd ;-).
Morgen is het weer vroeg dag om het vliegtuig te pakken richting Indonesië… spannend!
|
|
|
|
|
