|
|
 |
Reisverhalen - Nieuw Zeeland
Nieuw Zeeland 17 aug 2004 - 19:04
Onze geplande route in Nieuw Zeeland:
Noordereiland: Auckland – Coromandel – Rotorua – Napier – Wellington
Zuidereiland: Picton – Nelson – Takaka – Picton – Kaikoura – Christchurch – Twizel – Dunedin – Queenstown – Glenorchy – Te Anau – Wanaka – Franz Josef – Greymouth – Picton
Noordereiland: Wellington – Palmerston North – Rotorua – Bay of Islands – Auckland
Auckland, 14 december 2004,
Het is iets voor enen als we aankomen in Auckland. Helaas staat er verrassing te wachten, de douane. Met een geweldige mission statement ‘We would like to give you the best welcome and service of the Pacific’ presteren de beste mensen het gewoon om met maar 2 douane beambten ongeveer 300 mensen te helpen. De NZ’ders en Aussies hadden overigens een aparte rij, waar maar ongeveer 50 mensen stonden te wachten die vrij voorspoedig werden geholpen door 5 beambten. Welcome to New Zealand, iedereen ziet groen en geel!!
Ruim 1,5 uur later waren we eindelijk door de douane, en konden we onze tassen pakken die we van een afstandje al ruim een uur voorbij zagen komen over de bagageband. Nog even door de x-ray en daar staan we. Het is inmiddels bijna 3 uur ’s nachts en koud!
De shuttlebus brengt ons vrij snel naar onze ACB Hostel. Een aardige jongen bij de receptie checkt ons vrij snel en ja je verwacht het niet… we hebben nog een meevallertje vandaag. Aangezien het inmiddels als de 14e is hoeven we niet voor deze nacht (die inmiddels ook al bijna voorbij is) te betalen. Redelijk gebroken ploffen we op ons bed op de 10e etage (prachtig uitzicht) van een omgetuned kantoorpand midden in het Centrum van Auckland.
Rond een uurtje of half 1 ’s middags worden we wakker en besluiten we maar eens iets te gaan ondernemen. Douchen, aankleden, bakkie doen en de stad verkennen. Het is overigens wel weer even wennen dat je iedere keer als je naar het toilet of douche gaat, helemaal moet aankleden en naar de andere kant van de gang moet lopen. Auckland is een leuke stad, stuk kleiner en overzichtelijker dan Sydney, incl. de Prada, Gucci, Dior, Salvatore Ferragamo enz enz… De laatste deca-shops niet zozeer voor de NZ’ders maar wel voor alle Japanse toeristen, en ja daar hebben ze er hier een hoop van rondlopen. Je vraagt je wederom af of de laatste wel het licht heeft uitgedaan in Japan toen ze allen in het vliegtuig stapten.
In tegenstelling tot onze gewoonte de laatste dagen van ons bezoek aan Oz, besluiten we vanavond maar eens bijtijds te gaan eten. Voor die tijd nog wat info verzamelen over alle mogelijke vormen van vervoer (bus en verblijf in hostels, autootje en verblijf in hostels of campervan). Tot onze grote verbazing blijkt een autootje en verblijf in hostels het goedkoopst te zijn. Iets waar onze voorkeur ook naar uitgaat, met eigen vervoer kan je namelijk doen en laten wat je wilt. Easy choice! Na het eten besteden we de rest van de avond aan het plannen van ons verblijf in NZ. Aangezien we het met een week hebben ingekort moeten we wel even de trip gaan plannen om zoveel mogelijk te kunnen zien.
15 december 2004, Auckland
Heerlijk uitgeslapen vandaag, het regent toch…, lopen we alleen even de stad in om een hapje te eten. Na een brunch, snuffelen in een grote boekenwinkel en een Internet-sessie, leggen we de huur van de auto vast. Ook gaan verder met het voorbereiden van onze trip en met dagboekjes bijwerken (we lopen een beetje achter). Tijdens de drukke feestdagen, blijken de meeste hostels al tijden te zijn volgeboekt, dus hier moeten we ook alvast achteraan om slaapplekken te kunnen vinden. Veel spannends doen we vandaag verder niet, een hapje eten in het centrum en dat is het eigenlijk. Rustig dagje dus vandaag. Even genieten nog met niets doen, we hebben een flinke trip voor de boeg de komende 5 weken.
16 december 2004, Auckland – Coromandel
Vandaag zijn we precies 100 dagen aan het reizen. Tijd vliegt! We worden rond een uurtje of half 9 opgehaald door de shuttle-express van het verhuurbedrijf, om vervolgens in het kantoor alle papieren compleet te maken en weg te kunnen rijden. Voor de 4e keer in 2 dagen tijd wordt ons gevraagd of we uit Zuid Amerika komen, dit keer voornamelijk door Tis z’n Argentina-shirt… maar gisteren ook met oranje-kleurige polo (Hollandser kan niet) twijfelde men tussen Brazilië of Argentinië, een jongen bij Jean’s Coffee begon zelfs Braziliaans tegen Nienke te spreken… sorry ikke verstaan niet!! Dan vergeten we nog helemaal een meneer in de hostel, hij was afkomstig uit Frans Polynesië (sprak maar een beetje engels), na 10 minuten begreep ie dat Nienke uit Nederland kwam ‘ah, small island in the Caribbean’, zoiets maar dan net even ergens anders.
Wat je overigens in Nieuw Zeeland direct opvalt is dat Maori’s en ‘Europeanen/Nieuw Zeelanders’ compleet geïntegreerd zijn. Het zou kunnen dat het voor ons meer lijkt dan het in werkelijkheid is. Voor ons lijkt het alsof Maori’s helemaal zijn meegegaan in het hedendaagse leven, maar tegelijkertijd hun cultuur en tradities heel weten te behouden. Dit in tegenstelling tot Australië waar de Aboriginals redelijk als buitenstaanders worden gezien en dito behandeld.
Na een volledige check-up bij de autoverhuur konden we in de auto stappen, voor 25 dollar per dag hebben we best een redelijke bak (maakt af en toe een piepend geluidje maar verder helemaal prima). De airco doet het niet, maar die heb je hier toch niet nodig met de Hollands-achtige weersomstandigheden hier. We besluiten nog even een stopje te maken bij de factory outlets, om mogelijk nog wat warme kleding en regenjassen aan te schaffen. Begin van de middag rijden we verder richting Thames, nemen een afslagje te vroeg richting Miranda maar dat boeit niet, de natuur hier is prachtig. Hele vreemd gevormde glooiende groene heuvels hebben ze hier. Het ziet er uit als de Shire/Teletubbie land/Windows XP landschap, wij overal zoeken naar Frodo, maar helaas nergens gevonden. Zelfs roepen hiep niet… Rond een uurtje of drie komen we aan in Thames, waar we direct inchecken bij onze hostel. Aardige mevrouw geeft ons wat info m.b.t. Coromandel (schiereiland waar we ons begeven), en een schop om een kuil te graven bij Hot Water Beach. Eerst even stoppen om een broodje en wat te drinken te halen en off we go. Een prachtige rit door de bergen rijden we richting een nog mooier Cathedral Cove, een grot in de krijtrotsen waar we met eb zo doorheen kunnen wandelen. Midden in de grot stond net iemand zijn vriendin ten huwelijk te vragen, romi plek dus…
Na een mooie wandeling van ongeveer 1,5 uur pakken we de auto richting Hot Water Beach. Inmiddels stortregent het, neemt niet weg dat het aardig druk is op het strand. De grap van Hot Water Beach is dat je bij eb een kuil kan graven op een paar stukken strand waar heet spring water omhoog borrelt en zo je eigen spa kan creëren. Maar goed het idee vond Nienke leuker dan in werkelijkheid. Regenen, regenen, regenen, en dan in de vrieskou in je bikini in een laagje heet water gaan zitten tussen nog 50 andere mensen. Ja leuk, maar dan een andere keer… als ze het niet zo heel erg koud heeft als nu!! Tis daarentegen, warmbloedig als ie is, moest het toch uitgeprobeerd hebben. Na een tijdje wachten totdat andere weggingen, is ie er toch maar tussen gaan zitten. Er was namelijk geen ruimte meer om je eigen kuil te graven. The Germans were there…
Op de terugweg lekker de verwarming aan in de auto… even ontdooien. Rond een uurtje of 8 ging de supermarkt dicht dus was nog even opschieten om nog wat boodschapjes te halen voor vanavond. Geen stress. Ook nog even naar het Haagse gebeld. Nu alle tijd om een pasta’tje te maken om deze samen met een lekkere salade en wijntje op te peuzelen. Nu was het de bedoeling om vroeg te gaan slapen, alleen lukt het niet om voor elven in bed te liggen. Vroeg genoeg, morgen moeten we namelijk om 6 uur al op de weg zitten om rond een uurtje of half 9 in Rotorua te zijn.
17 december 2004, Rotorua
Vandaag hebben we een druk programma… rond een uurtje of 6 stappen we in de auto richting Rotorua. Het is ongeveer 2,5 uur rijden en we moeten hier om half 9 zijn vanwege de geboekte raft-trip. De hele reis verloopt geheel soepel en ruim op tijd komen we aan. Wederom door een prachtig landschap gereden, en tot onze verbazing veel koeien gezien in dit schapenland. Rond kwart voor 9 worden we opgehaald door Stevy, een van de raft instructeurs, bij onze hostel. Na wat stopjes om andere mensen op te halen rijden we richting de Kaituna rivier. Hier krijgen we een fleece, wetsuite, windjack, schoentjes, lifejacket en helm… echt veel geks kan er dus niet meer gebeuren. En niet te vergeten een uitgebreide raft uitleg.
De Kaituna rivier is behoorlijk heftig, de raft-trips hier zijn de heftigste ‘commerciële’ trips ter wereld. Een level 5 rivier met 3 watervallen, één van 2 meter en één van 3 meter dit is om vast te oefenen voor de laatste waterval van 7 meter. Naast een waanzinnige ervaring krijg je tussendoor ook nog wat cultuur mee. Zo was deze rivier voorheen een heilige plek van een Maori stam, zij hebben de rivier voor de raft-company gezegend en nu kunnen ze ‘na een gebed voor elke trip’ veilig de rivier af. De 7 meter hoge waterval is namelijk tevens een begraafplaats. De waterval is ook vernoemd naar een befaamd opperhoofd ‘Tutea’ zijn botten zijn begraven achter de waterval, en rond om de waterval zijn diverse krijgers van dezelfde stam uit die tijd in de grotten begraven. Naast het culturele aspect van deze trip is ook de natuurlijk hier prachtig. Maar het afkletteren van de Tutea-waterval was toch wel het meest spectaculair.
Rond een uurtje of 12 worden we afgezet bij onze hostel, nog compleet onder de indruk van wat we hadden meegemaakt. Na de spullen op de kamer te hebben gezet, besluiten we Rotorua te gaan scouten, te lunchen en verder bij te komen. Tijdens een internet sessie komen we er achter dat we geen accommodatie in Queenstown kunnen vinden voor oud en nieuw. Heel vervelend, want dat schijnt toch wel ‘the place to be’ te zijn. Na wat bellen en bij het reisbureautje in de hostel te hebben nagevraagd, worden we verwezen naar het reisbureau van de touristinfo. Zij vertellen ons dat er nog 1 hotel (voor-te-veel-boven-ons-budget) is die 2 kamers beschikbaar heeft in Queenstown, de rest is al maanden gereserveerd. Er zit dus niet anders op, we waren van plan 3 nachten op deze plek te blijven maar kiezen nu om 1 nacht te blijven en 2 nachten in plaatsen in de omgeving. Als je het doet, moet je het goed doen… 1,5 uur later was alles geregeld.
Tot nu toe hebben we in de meeste landen niet te veel gepland, we wisten wel wat we ongeveer wilden zien maar niets lag vast. Helaas is het in Nieuw Zeeland een ander verhaal. We zitten hier midden in het hoogseizoen en vooral op het Zuider-eiland is veel al voor maanden volgeboekt. Er zit dus niet anders op dan de rest van onze trip hier qua verblijf zoveel mogelijk vast te leggen.
Tegen de tijd we terugkomen bij de hostel, hebben we nog even de tijd om wat te lezen en dagboekjes bij te werken als we worden opgehaald voor onze Moari avond. Alhoewel, we hebben inmiddels gemerkt dat de meesten hier in NZ een beetje Indonesische tijden er op nahouden…
Bij ontvangst in een grote tent, worden we welkom geheten en krijgen we uitleg over de avond die ons nog te wachten staat. Om te beginnen krijgen we een dans en traditie-uitleg compleet met de haka. Vervolgens een traditioneel hangi diner. Hangi is een traditionele maori kookwijze, waarbij hout boven een kuil is opgestapeld met stenen erop. Het hout wordt aangestoken en tegen de tijd dat het opgebrand is gloeien de stenen, welke in de kuil vallen. Hierop wordt vlees, groente en een soort zoete aardappel gelegd, welke afgesloten wordt met aarde. Na een tijdje stomen is alles gaar en kan iedereen genieten van een heerlijk gestoomd/gerookte maaltijd. Het geheel was aangekleed met wat hedendaagse salades en chocolade dessert. De avond werd afgesloten met een nachtwandeling door het bos over een klein deel van de 12 hectare grond van deze Maori stam. Tijdens de wandeling kregen we niet alleen uitleg over flora en fauna maar ook de bijbehorende medicijnen van welke planten deze vervaardigd worden. En niet te vergeten het nationaal symbool van de All Blacks, silver fern is alleen bij maanlicht te zien. De onderzijde van 1 soort varen is tijdens de nachtelijke uren zilver, terwijl het overdag een groene kleur heeft. De hike werd afgesloten bij een natural spring, waar je het water zo uit de grond zag opborrelen tussen de forellen. Toen iedereen zijn zaklampen uitdeed, bleek het er nog te barsten van de glow-worms ook.
Uitgeput lagen we rond een uurtje of 11 in ons ‘koude’ bedje, lekker tegen elkaar aangekropen geheel onder de indruk van deze waanzinnige dag in slaap gevallen.
18 december 2004, Rotorua
Lekker uitgeslapen en na wat getut lopen we rond een uurtje of 12 door het centrum van Rotorua. De vouchers van het informatiecentrum (voor de overnachting 1 en 2 januari) bleken niet te kloppen. Dus even terug, vervolgens internet checken of de overige hostels hebben gereageerd en dan is het toch echt tijd om een hapje te gaan eten, hadden ook nog niet ontbeten. En wederom regen, regen, regen. Het weer zit niet erg mee, al past het wel bij het landschap. Terwijl wij dachten dat het minimaal rond een graad of 19 zou zijn, blijkt het tussen de 11 en 15 te zijn, met koude windstoten en veel regen. De lente blijkt hier net zo onvoorspelbaar te zijn als in het Hollandse. In Queenstown sneeuwt het momenteel zelfs, maar goed het duurt nog even voordat we daar zijn aangekomen wie weet is het weer dan al stukken beter. Wat nu valt, valt straks niet meer, om Pelleboer maar te citeren.
’s Middags treffen we het als we Te Whakarewarewa thermal valley tussen de buien door bezoeken. Naast de Pohutu geyser, zijn hier ook modderpoelen te bewonderen, hot pools, kiwi reservaat (we wisten niet dat deze beestjes zo groot zijn als een gemiddelde kip) en een nagebouwde traditioneel Maori dorp. Ook bevindt zich hier een school waar mannen met Maori bloed een opleiding houtbewerken kunnen volgen. Zo blijven de traditionele houtbewerk kunsten bestaan en doorgegeven aan volgende generaties.
Aangezien we nog een avondprogramma hebben besluiten we niet al te laat te gaan eten, vervolgens terug te gaan naar de hostel om daar de zwembroek en bikini te halen voor de Polynesian spa. Rond een uurtje of half 9 wandelen we hier naar binnen om te genieten van heerlijk hete spa-mineral-pools onder een sterrenhemel met prachtig uitzicht over Lake Rotorua. Wederom een top dag, geheel rozig komen we terug in onze hostel.
19 december 2004, Napier
10 uur uitcheck tijd staan we beneden. Voor we vertrekken belt Tis naar huis om Bas te feliciteren met z’n verjaardag. Voor ons inmiddels al 19 december, in het Hollandse nog de 18e ’s avonds. Blijft toch vreemd om 12 uur tijdverschil en precies aan de andere kant van de wereld te zitten. Wij kunnen dit jaar als samen met de rest van Nieuw Zeeland en een van de tropische eilandjes in de buurt als eerste oud en nieuw vieren, 12 uur later is het Hollandse aan de beurt en zijn wij tegen die tijd waarschijnlijk aan het uitbrakken.
Net voor we in de auto in willen stappen vraagt een Argentijnse hombre, Mariano genaamd, of hij een stukje tot uit de stad met ons mee mag rijden. Natuurlijk… Deze aardige vent blijkt net als wij richting Taupo te gaan, dus rijdt hij een stukje mee op. Hij reist al liftend, net als vele mensen hier, door NZ. De goedkoopste manier van reizen in dit land. Hij is er wel toe genoodzaakt gezien de Argentijnse peso zo ongelooflijk laag staat, dat anders een lange reis voor hem niet in zit. De reis naar Taupo verloopt voorspoedig, dus besluiten net voor Taupo even te stoppen bij Huka falls en bij de Craters of the moon. Beide erg indrukwekkend. Niet veel verder in Taupo zetten we Mariano af, die vervolgens liftend verder gaat richting de besneeuwde bergtoppen aan de overkant van Lake Taupo. Wij besluiten daarentegen even te stoppen voor een late brunch, Replete is het geworden. Een erg leuk tentje waar je heerlijke broodjes en koffie kan nuttigen onder het genot van een zondagskrantje. En ja hoor als we een stap buiten de deur zetten plenst het niet alleen maar het hagelt ook nog. Dus snel de auto in en doorreizen richting Napier.
We zetten de reis voort door een heel ander en wederom prachtig landschap. Tot nu toe behoort NZ samen met Indonesië zeker tot een van onze favorieten. Het landschap op het Noordereiland is geweldig, belooft nog veel goeds voor de komende tijd op het Zuidereiland welke nog indrukwekkender schijnt te zijn.
Napier, stad van de art deco (wij hebben alleen nog niet kunnen ontdekken waar), is onze bestemming van vandaag. Na een korte stop om in te checken bij de hostel, doen we ons best om de oudste en naar zeggen meest interessante wijnhuis van Napier te vinden. Het heet Mission, wat tevens het oudste huis van NZ blijkt te zijn. We zitten momenteel in Hawke’s Bay oftewel ‘wine country’, volgens zeggen is het echt te koud en winderig voor de tijd van het jaar. In de zomertijd is het hier gemiddeld 30 graden, en het koude weer dat we nu hebben, zou eigenlijk in november afgelopen moeten zijn. Neemt niet weg dat Mission een prachtig wijnhuis is, gelegen aan de voet van een heuvel omgeven met wijnvelden, voorheen rugby-velden van missionarissen.
De aardige dames van Mission laten ons nog tot een half uur na sluitingstijd wijntjes proeven. We besluiten een overheerlijke Sauvignon Blanc mee te nemen voor bij ons pasta dineetje van vanavond. De supermarkten zijn hier op zondag zelfs tot 10 uur ’s avonds open, dus hebben we nog genoeg tijd om wat ingrediënten te halen voor onze zalm pasta met salade en knoflookbrood! Het smaakte ook erg goed. Aan tafel zat een Nederlandse jongen uit Amsterdam, aardige vent. Gezellig mee zitten babbelen tijdens het eten en de thee toe.
20 december 2004, reis & ferry dagje
Na een heerlijk nachtje slapen konden we tot een uurtje of 9 uitslapen. Even douchen, uitchecken en vervolgens nog even ontbijten voordat we in de auto stapten richting Wellington. We hebben een mooie route uitgestippeld via het plaatsje met de langste naam ter wereld. We zijn benieuwd! Na ongeveer 90 kilometer kwamen we eindelijk bij… we proberen het niet eens uit te spreken! Het plaatsje bleek inderdaad een ‘je’, er stonden nog geen 3 huizen. Misschien zijn we niet ver genoeg gereden, kan ook nog. Inmiddels is ons wel duidelijk geworden waarom NZ schapenland wordt genoemd, op elk stukje grond staan schapen. Schapen op heuvels, bergen, tussen de gaarden, op het rugbyveld, we vonden zelfs een veld met scrumbok omcirkeld door schapen. Apart!
Een aantal kilometers na de plaats met langste naam ter wereld reden we langs het strand, alleen hadden we zee aan ons rechterhand i.p.v. onze linkerzijde… we rijden verkeerd. Terug naar het dichtstbijzijnde dorpje bleek dat de zo briljant uitgestippelde route geen optie was en dat we 3 kwartier terug moesten rijden naar dichtstbijzijnde stad om daar een afslag te nemen richting Wellington. Tot zo ver onze alternatieve route….
Zo verstandig als we zijn besloten we toch nog even te tanken voordat we richting Wellington gaan. Je kan hier kilometers rijden en geen hond of tankstation tegenkomen en dan heb je toch echt een probleem. Wellington is nog wel een kilometer of 270 rijden. Rond een uur of half 6 komen we aan op plaats van bestemming. Redelijk gaar zetten we de auto op een parkeerterrein aan de haven.
Overigens is het best vreemd dat je in een groot land rijdt met maar 4 miljoen inwoners en rond een uurtje of 6 staat er een giga file vanuit Wellington. Of toch misschien ook een fijn idee dat ze in een land waar ze nog zo veel ruimte hebben hetzelfde probleem hebben.
Aangezien we pas om half 1 hoeven in te checken bij de ferry maken we een plannetje om de avond leuk door te komen. Het wordt internetten, eten en filmpje pakken. Dus eerst alle bioscopen van Wellington af gegaan welke de leukste of beste films hadden draaien, zo laat mogelijk op de avond. Wellington is een grote stad, maar gelukkig heeft het bijna alle bioscopen (4) in dezelfde straat, best handig! Het wordt ‘Saw’ vanavond, we zijn benieuwd. Moet de beste psychologische thriller zijn sinds ‘Seven’. Eerst nog een hapje eten bij de lokale chinees en een Starbucks capo mee de bios in, wat willen we nog meer. Saw bleek echt een ongelooflijk heftige film, echt een aanrader. Weten niet of ie al in de Hollandse bios draait, maar deze moet je echt gezien hebben. Net voor we richting de auto lopen komen we er achter dat het vandaag niet helemaal onze dag was, naast een toppie maaltijd en een goede film dan.
Nu nog afwachten of de ferry inderdaad wel gaat vanavond. Afgelopen dagen zijn een aantal ferry’s gecanceld vanwege het slechte weer (golven van 8 meter hoog). Volgens de dame van de klantenservice was er vandaag voor zo ver nog geen probleem en gingen alle ferry’s, hetzij iets wat vertraagt. Om kwart over 12 stonden we in de rij om de auto en onszelf in te checken, blijkt de ferry die wij hebben geboekt 3 uur vertraagd is. Als prima alternatief zetten ze ons op de snelle ferry richting Picton, niet rot.
21 december 2004, ferry - Takaka
Erg lang hoeven we ook niet te wachten en worden terug geleid naar het centrum van de stad (komen we net vandaan, hadden dus eigenlijk niet zo verhoeven rijden) richting de snelle ferry. In snel tempo rijdt iedereen gestructureerd de boot op en kunnen we plaatsnemen op banken boven in een luxe ferry. Net als iedereen kapen wij saampjes een bank waarop we lekker kunnen liggen, oogkapjes op tegen het felle licht, alternatieve kussentjes onder je hoofd en slapen maar. Net voor we op de boot stapten hebben we een zeeziektepil genomen (niet alleen voor ev. misselijkheid, maar ook om lekker te kunnen slapen). De boot is nog niet vertrokken of Nienke ligt al te tukken, Tis ligt niet lang daarna ook onder zeil. Met het gevoel dat we maar 2 minuten hebben geslapen worden we om half 4 wakker wanneer de kapitein omroept dat we zijn aangekomen in Picton, dat was snel. Geheel slaperig strompelen we net als iedereen naar de auto om ons vast klaar te maken voor vertrek. We besluiten gelijk de auto ergens op een parkeerterrein te zetten en nog even een paar uurtjes mee te pakken. We zijn te moe om te rijden, en op die bergweggetjes is dat toch echt veel te gevaarlijk. Al snel ontdekken we dat we niet de enige zijn overal lang de weg in parkeerplaatsen staan auto’s of campervans geparkeerd met slapende mensen erin. Rond een uur of 7 worden we wakker en besluiten maar een stuk te gaan rijden. Het regent pijpenstelen en al rijdend over de kronkelwegen komt Tis er snel achter dat hij toch nog te moe is om verder te rijden. Dus vinden we weer een mooie plek langs de weg om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Een paar uurtjes zijn het ook, rond half 10 worden we wakker en het enige wat we horen is het tikken van de regen op het dak en de ruiten, maar ja ja je wilt het niet geloven af en toe komt er ook een zonnestraal door. Goede beslissing om nog even de oogjes toe te doen, geheel fris en fruitig zetten we koers richting Takaka.
Na een paar keer te hebben gestopt op echt de mooiste bergweg die we ooit gereden hebben met prachtig uitzicht over Malborough Sounds, komen we rond een uur of half 12 aan in Nelson. Hier doen we wat boodschapjes voor lunch en avondeten en vervolgens gelijk weer koers te zetten richting Takaka. Het is nu nog ruim 1,5 tot 2 uur rijden. Afstanden in dit land blijken toch ook veel groter dan we ze vooraf hadden ingeschat, niet zo enorm als in Australië maar lang genoeg. Uiteindelijk komen we via Motueka en Marahau aan in Takaka (de plaatsnamen hier zijn soms niet uit te spreken), we hebben er ruim 4 uur over gedaan en zijn redelijk gaar. Even rustig bijkomen in de hostel voordat we wat dingen in de buurt gaan bekijken. We beginnen met Pupu Springs, de grootste vers-water bron ter wereld. Nergens vind je water dat helderder is dan hier. En met een zicht van 62 meter onder water hebben we inderdaad nog nooit zoiets gezien. Je kan het water hier gewoon drinken dus vullen we onze flesjes. Het water is heerlijk heel helder zit geen luchtje of smaak aan en het is koud, heel koud. Deze bron produceert per seconde 40 badkuipen vol vers water. Weer een indrukwekkend stukje natuur, NZ blijft ons verbazen met haar schoonheid.
Na een wandeling langs de bron en bijbehorende rivier besluiten we lekker te gaan uitwaaien op een verlaten strand, perfecto. Kilometers strand met niets anders dan stukken aangespoeld hout en schelpen, verder niks. Ruim een uur later rijden we nog even richting het centrum van Takaka, dit hippie stadje is rond deze tijd al redelijk verlaten en we besluiten lekker terug te gaan naar de hostel om een lekker maaltje te bereiden.
Een gekomen in de hostel blijkt dat de wereld toch wel heel klein is, één van de medewerksters die daar net 5 dagen geleden is begonnen heeft bij Tis op het ISER gezeten. Anneke blijft een jaar in NZ en stopt zo af en toe om te werken en vervolgens weer verder te reizen. Met nog 9 maanden te gaan blijft ze voorlopig tot half feb. in Takaka. Het blijft ons verbazen dat overal waar je ter wereld komt, je altijd weer een bekende of een via-via bekende tegenkomt, small world!
22 december 2004, Picton
Na het uitchecken in River Inn Lodge rijden we naar het begin van Abel Tasman National park voor een ontspannen wandeling. Volgens zeggen zou het redelijk uitgestorven zijn aan het begin van het park omdat iedereen met watertaxi’s bovenin of halverwege worden afgezet nou helaas niets in minder waar. Na een uur of wat lopen komen we flink wat mensen op de paden tegen. Gelukkig blijkt dat de meeste mensen de stranden overslaan, die volgens ons toch echt het mooist zijn. Nadat het flink begint te regenen besluiten we terug te lopen. We hebben nog een flink stuk voor de boeg, dus misschien wel goed om iets eerder weg te gaan. Na een korte stop voor wat broodjes in Motueka rijden we door via Nelson naar Picton. De plek waar we gisteren begonnen zijn. Het was wel een flink stukje tuffen naar Takaka, maar zeker de moeite waard alleen de weg ernaartoe al is prachtig. Rond kwart voor 5 checken we in om na wat te chillen in de kamer, rustig het dorp te gaan verkennen en een hapje te gaan eten
We kunnen zowaar buiten eten op een terrasje, wel met jas aan maar het is buiten en de zon schijnt. Volgens de weersberichten wordt het in heel NZ vanaf zondag beter weer, geen sneeuw meer in Queenstown. Alleen vandaag hebben ze in Zuid-Auckland wel een tornado gehad, moet niet gekker worden. Wij zitten vooralsnog in het stuk van NZ dat het meeste zonlicht heeft per jaar, even genieten van die anderhalve straal. Terug in de lodge kijken we met nog tig andere een filmpje om vervolgens in de kamer verder een boekje te lezen en dagboek schrijven. Nog 2 dagen en dan is het kerst, best raar om beide voor het eerst niet met kerst thuis te zijn, geen kerstboom op te zetten en zo.
23 december 2004, Picton
De dag begint lekker rustig en langzaam, wel moeten we er voor zorgen dat we voor kwart over 10 ontbijten, douchen en een kopje thee pakken. De schoonmaakploeg komt dan om alles afzetten. Al snel merkten we dat je met de ‘regel’dame geen ruzie moest krijgen, phoe ze is wel erg aanwezig en streng voor de Japanse schoonmaakdames.
Rond kwart over 10 zitten wij lekker op de bank een boekje te lezen met een kopje thee. Even een dagje niet te veel in de auto zitten. Tijdens het boodschappen doen ontdekt Nienke een Nederlandse bakker in het dorp, die koffiebroodjes, kerststollen (klein en groot), kerstkransen en niet te vergeten, lekker brood verkoopt. Helemaal goed. Een lekker brood mee voor de lunch en een klein kerststolletje voor het ontbijt van morgenochtend.
Na de lunch besluiten we toch nog iets actiefs te gaan doen vandaag en wel wijnproeven. Zo’n 25 kilometer van Picton ligt de plaats Blenheim, waar bijna alle wijnhuizen uit de Malborough streek zijn gevestigd. Aangezien we er op eigen gelegenheid naartoe gaan besluiten we maar bij 3 verschillende langs te gaan; Cloudy Bay, Nautilus & Saint Clair. Allemaal wel bekenden in het Hollandse. Cloudy Bay en Nautilus zijn de grootste exporthuizen in NZ en Saint Clair verscheept sinds 1995 Sauvignon Blanc richting NL om het via Albert Heijn te verkopen. Er hangt zelfs een grote krant advertentie van de appie aan de muur, uit 1995. Na wat heerlijke wijntjes te hebben gedronken, nemen we de Merlot van Saint Clair en een Sauvignon Blanc van Nautilus mee voor ons kerstdiner (kerstavond) in Kaikoura voor bij de lokale specialiteit, Crayfish (kreeft).
Terug in Picton zijn we nog te vroeg om te gaan kokkerellen, dus besluit Tis een filmpje te kijken, American Pie (had ie nog nooit gezien) en Nienke is verzonken in d’r boek die ze bijna uit heeft. Film en boek uit… tijd om wat lekker klaar te maken. Het wordt pasta, knoflook brood en het lekkere rode wijntje van Saint Clair. Een heerlijk pre-christmas diner. Met als toetje… nog een film Armageddon dit keer.
24 december 2004, Picton – Kaikoura
Met de ‘regel’dame weer in de buurt zorgen we er wel voor dat we voor 10 uur uit de kamer zijn. Eigenlijk moeten we d’r vragen anti-insect spul te spuiten of zo, Nienke zit helemaal onder de rare rode insectenbeten. Het zijn geen muggenbeten, iedere keer als je er aan krabt zwelt het op en gaat enorm jeuken.
Na ons ontbijtje rijden we rustig richting Kaikoura, deze plek ligt niet al te ver weg (150 km rijden). Zoals ons werd verteld, staan er net voor je Kaikoura binnenrijdt, kleine kraampjes langs de weg waar ze crayfish verkopen. Deze is al gekookt dus dat wordt een makkie vanavond. Niet voordat we stoppen om een kijkje te nemen bij de zeehonden, liggen hier lekker te luieren in de zon/schaduw/regen. Kaikoura is een klein plaatsje met eigenlijk 1 hoofdstraat (met veel cafeetjes en shopjes waar je dolfijn/walvis/zeehonden tours kan boeken) en veel Nederlandse toeristen. Als we bij hostel Bad Jelly voor de deur staan, waarvan wij denken daar te hebben gereserveerd, blijkt dat we daar verkeerd zijn. Hummmm, waar hebben we dan gereserveerd. Het blijkt Dusky Lodge te zijn, de mix-up zat ‘em in hetzelfde e-mail adres/zelfde eigenaar. Hier hebben we voor 3 dagen een eigen kerstholletje. Je moet namelijk aan de achterkant van de lodge zijn waar de ensuite kamers zich bevinden. Normaal gesproken hebben we geen luxe ensuite (kamer met eigen badkamer en tv), het was de enige optie hier in Kaikoura en met de kerst is het ook wel lekker om een paar daagjes je eigen toilet/douche te hebben.
Na het inchecken lopen we rustig naar de hoofdstraat om wat info in te winnen m.b.t. zwemmen met dolfijnen en terug op de weg zit een organisatie die whale watch tours organiseert. Maar voor die tijd nog even internetten en boodschapjes doen. Zoals jullie misschien gemerkt hebben is de site een aantal dagen off-limits geweest. Door een of andere idioot virus gehacked zodat je niemand meer in kon loggen en wij ook geen verhaaltjes en foto’s op de site konden zetten. Gelukkig is dit sinds vandaag hersteld dus de nieuwe verhalen en foto’s zien jullie snel verschijnen. Nog even kijken hoe het in Nederland is via www.nu.nl, ziet er rustig uit na de kersthug op de dam en jullie hebben het maar 2 graden kouder dan wij. Het is hier 12 graden, regen en koude wind (we zijn weg uit het zonnige Malborough gebied), dus nu hebben we echt een kerstgevoel.
Gelukkig lukt het ons een plekje te bemachtigen om op tweede kerstdag/Boxing Day te gaan zwemmen met dolfijnen, de trips zijn namelijk al vol tot eind volgende maand. Een beetje geluk… Eigenlijk hadden we op dezelfde tijd ook het whale watchen geboekt, maar dat konden we gelukkig omzetten. Walvissen koekeloeren gaan we nu maandagochtend doen.
In tegenstelling tot gebruikelijk, helaas geen Bas & Kari kalkoen op kerstavond met de rest van de fam. Als alternatief was de verse kreeft heerlijk met een flesje Sauvignon Blanc van het Nautilus estate. Om de kerstsfeer zoveel mogelijk rond de open haard te krijgen, moesten we de huiskamer bij de Dusky Lodge ietwat verherbouwstructureren… Ondanks dat we aan de andere kant van de wereld zitten ver weg van familie en vrienden, hebben we samen een gezellig kerstdiner voor de open haard met de kerstgedachte ook in Kaikoura.
25 december 2004, Kaikoura
Vrolijke kerst… en wat doe je kerstochtend, lekker uitslapen. Lekker boekjes lezen en een kerststolletje voor ontbijt, een echt Nederlands (iet wat kiwi) kerststolletje met amandelspijs. Jammie!
Helaas is het weer erg slecht vandaag, vandaar we besluiten om er een lekker luierdagje van te maken. In deze luxe kamer hebben we een tv, goed om alle leuke kerstfilms te zien. Aan het begin van de avond zijn we net op tijd in de keuken voor de grote menigte komt om 2e kerstdiner voor te bereiden. Met een lokale pinot noir in de aanslag nemen we weer plaats voor onze openhaard. Om de grote groep maar wel snel te ontwijken gaan we direct na de afwas naar beneden, heerlijk in ons ‘knusse’ holletje.
26 december 2004, Kaikoura
Vroeg op, een snel ontbijtje en richting de Dolphin Encounter. We gaan vandaag zwemmen met dolfijnen, is dat gaaf of wat. Na wat wachten krijgen we een wetsuite aan met muts, flippers en alles. Een kleine busrit brengt ons richting South bay waar 2 boten op ons liggen te wachten. Een quasi bumpy ritje ongeveer 30 minuten uit de haven en ja we zien ze. Een grote school met een paar honderd dusky dolfijnen. Deze dolfijnen zijn de meest acrobatische soort dolfijnen die er zijn. Ze springen continue alle kanten op en uit het water, helemaal te gek. Het enige is dat deze dolfijnen wild zijn, vandaar je ze niet aan kan raken en aan de vin kan gaan hangen (vinden ze niet zo fijn). Geen Flipper praktijken dus. Snorkels op en allemaal tegelijk in het water als de bel gaat. Brrrr wat is het water koud, om de dolfijnen aan te trekken moet je heel veel lawaai maken, met deze temperatuur gaat dat vanzelf. Het is een te gek gezicht om ze van zo dichtbij te zien, onder je door zwemmen en alles. Terug op de boot worden we een stukje verderop weer in het water gedropt. We moeten meer lawaai maken, dus dit keer gaan we al zingend en onderwaterduikend de aandacht trekken van deze betoverende beesten! Dit keer zijn het er nog veel meer. 6/7 dolfijnen zwemmen tegelijk onder je door, zo gaaf. Helaas is het zicht onderwater een beetje erg slecht, maar goed genoeg om ze onderwater te zien. Net voor we het water uitmoeten heeft Nienke een vriendje, een dolfijn blijft maar om haar heen cirkelen, naar beneden duiken en weer omhoog om d’r aan te kijken, dit is echt het beste van deze trip. Hij zwemt zelfs met d’r mee naar de boot, helaas moeten we er al uit. Tegelijkertijd heeft Tis ook een aanbidder… We gaan nog 1 keer verder richting de grote school voor een laatste snorkel-trip. Helaas is het veel te snel alweer over… ondanks het koude water en het mindere zicht is het echt een fantastische ervaring. Snel het water uit, wat warms aantrekken en met de camera’s weer naar buiten te gaan om nog een mooi shot van de dolfijnen te nemen met prachtige bergen op de achtergrond met beetjes sneeuw in de top. Het is hier zo ongelooflijk mooi.
Terug in de Encounter besluiten we snel terug te gaan richting de hostel, halen wat broodjes bij de bakker om de hoek. Even chillen, broodje eten en een klein tukje. We zijn redelijk naar de klote van al het zwemmen en het koude water. Na een klein tukje ontdekken we dat het prachtig mooi weer is geworden buiten en we besluiten lekker een stukje te gaan lopen. Even een korte stop bij Hislop’s voor een kopje koffie. Deze plek is ons aangeraden door de dames van een van de wijnhuizen in Malborough. We besluiten hier een hapje te gaan eten ’s avonds. Maar tot die tijd wandelen we verder richting het centrum van Kaikoura om een mooi plekje te vinden op een bankje in de zon. Een goede actie, als de zon doorkomt is het gelijk behoorlijk heet. Beetje bijbruinen kan geen kwaad!
Na onze zonnebaad-actie is het alweer de hoogste tijd om een hapje te gaan eten bij Hislop’s. Aangezien we een van de eerste zijn kunnen we een goed plekje bemachtigen in de zon, met de ramen open is dit erg relaxed. Lekker smikkelen van de plaatselijke visspecialiteiten, glaasje wijn en koffie toe. Niet veel later komt een heel leuk ouder Engels stel naast ons zitten, zij zijn ook voor het eerst alleen met kerst aan het rondreizen nu hun 5 kinderen allemaal het huis uit zijn en ver weg tijdens de feestdagen. Net als wij vinden zij het alleen al een attractie om rond te rijden in dit land, het is hier zo mooi. Hij vond alleen wel dat ie elke dag meer en meer op een Hobbit ging lijken, volgens eigen zeggen werd hij alleen maar kleiner en dikker. De rest van de avond genieten we lekker na van de dag, terug in onze kamer.
27 december 2004, Kaikoura – Christchurch
Wederom een vroeg dagje, vandaag is het tijd voor een volgende waanzinnige trip… whale watching. Eerst heeft Nienke nog even naar huis gebeld om de familie een goede kerst te vieren en hoort van hen het nieuws over de aardbeving en de vloedgolf in Azië. Hier hadden we er nog niets over gehoord, dus dit was een flinke shock voor ons. De afgelopen maanden hebben we kunnen zien hoe moeilijk de mensen het al hebben daar. Echter gezien het gebrek aan informatie weten we nog niet wat er nu precies aan de hand is, alleen dat het een erge natuurramp is.
Erg veel tijd om er bij stil te staan hebben we nog niet aangezien we naar de whale watch trip moeten. Net buiten de kust van Kaikoura zijn aardig wat ‘Sperm Whales’ te vinden. Met een super deluxe boot vertrekken we met ongeveer 40 man uit Kaikoura, wederom vanuit South Bay. Onze uiterst grappige giga Maori gids, met 3 tanden, legt ons uit dat net buiten de kust van Kaikoura de Canyon ligt, de zee is hier van 1000 tot 1700 meter diep, daarnaast bevat het water heel veel voedsel, goed genoeg om heel veel vissen zelfs ongelooflijk grote jongens aan te trekken. De beste man vertelt ons ook dat er 18 verschillende soorten haaien zitten. Speciaal tussen de dolfijnen (waar wij gisteren nietsvermoedend hebben gezwommen) en de zeehonden zitten great whites en tijger haaien, de gevaarlijkste haaisoorten die er zijn. Tis had zich dat wel gerealiseerd, omdat je hier ook kan kooiduiken, maar Nienke helemaal niet. Vandaar ze blij was dat het dolfijnen-tripje al achter de rug was.
Gemiddeld zien ze 2 walvissen, dus elke die we vandaag extra zien is een bonus. Voor de eerste hoeven we niet lang te wachten. Wat een gigantische beesten zijn dit. Ze blijven ongeveer 10 tot 15 minuten aan de oppervlakte voor ze verdwijnen in de diepe zee, hier kunnen ze tot ongeveer 3 uur onderwater blijven. Net voor ze onderwater verdwijnen blazen ze nog een laatste keer water uit en ja dan komt de staart, het mooiste deel van de walvis als het zo uit het water klapt. Erg indrukwekkend. We hebben ook nog stralend mooi weer, echt genieten dus en veel mooie foto’s maken. Direct na de eerste walvis, is de tweede al gespot, en de derde, de vierde, vijfde (die is snel weg) en ook nog een zesde. Wat een geluk. Helaas is het hierna wel tijd om terug te gaan, gelukkig hebben we nog net even tijd om wat dolfijnen te spotten voor we aanmeren in de haven. Deze dag had echt niet mooier kunnen beginnen.
Terug in de auto vertrekken we richting Christchurch, ongeveer 180 kilometer ten zuiden van Kaikoura. Helaas treffen wij het niet… prachtig zonnige dag en wij zitten in de auto. De rit is behoorlijk vermoeiend dus besluiten we even te stoppen zodat Tis even een kort tukje kan doen en Nienke lekker een boek kan lezen in de zon. Na een uurtje genoeg getukt is Tis weer fris & fruitig om verder te rijden. Het is sowieso te gevaarlijk om te rijden als je moe bent, maar hier helemaal met die een weg die berg & heuvel op en af gaat. Op ons gemakkie rijden we verder richting Christchurch, een behoorlijk grote stad die helaas helemaal uitgestorven is. Wat blijkt, aangezien Christmas Day en Boxing Day in een weekend vielen, is iedereen op maandag en dinsdag vrij. Dit zelfde geldt ook voor volgend weekend, wat een goede regel….
Gelukkig is er nog wel een tentje open om wat te drinken te halen. Het mooie weer houdt gelukkig aan, dus gaan we lekker in gras liggen in de botanic gardens om te genieten van de zon. Aan het eind van de middag wandelen we rustig richting de hostel om daar een hapje te gaan eten in de bar. Helaas hebben ze vanavond tot grote irritatie van veel Kiwi’s de film ‘The Beach’ op tv. Hoe kunnen ze dit doen de dag na de grote ramp in Azië. We hebben inmiddels al meer informatie dan vanochtend, het is echt vreselijk wat daar gebeurt is. We zijn op flink wat plaatsen geweest langs de kust in de getroffen gebieden. Het weinige wat de mensen al niet hadden is nu helemaal niets meer van over.
Om de avond verder te vullen, en onze gedachten op iets anders te zetten, besluit Nienke weer kappertje te gaan spelen. Tis begint al aardig lange lokken te creëren, tijd voor een schaartje. Wow, wat goed weer gedaan…
28 december 2004, Christchurch – Twizel
Ontbijt stond op het programma, helaas de yoghurt is niet goed meer. Dus uitchecken en richting supermarkt. We halen nog even wat ‘cadeautjes’ bij de supermarkt voordat we richting Twizel rijden. We zijn uitgenodigd door Rhys in Twizel (Rhys en Nick, zijn broer, hebben we ontmoet in Harvey Bay, Oz). Niet helemaal wetend wat ons te wachten staat, komen we na 3 uur rijden aan in Twizel. Een prachtige weg door de bergen met paarse bloemen aan beide kanten van de weg. Deze blijken ongeveer twintig jaar geleden geplant te zijn door een Engelse dame om de boel wat op te fleuren. Dit is redelijk gelukt want voor ongeveer 50 km rijden we tussen de bloemen, heuvels en bergen. Het blijkt in Twizel een erg gezellige bende te zijn, z’n ouders zijn er, 2 Amerikaanse meiden (hebben de jongens ook ontmoet in Hervey Bay), een huisvriend, later komen nog een stel met 2 leuke meiden van 5 en 8 en Jill’s vriendin Kim en haar zoon Steven. Daarnaast nog twee coole honden, Maxie & Bonnie. ’s Avonds vertrekken Jill, Bridget en Rachel alleen (de USA meiden). Na wat gezellig babbelen, zijn we de omgeving samen met Rhys gaan verkennen. Prachtige meren en bergen zijn hier in de buurt, tevens locaties voor Lord of the Rings opnames. Helaas is het weer niet goed genoeg om te gaan waterskiën, maar wel om te vissen. Dus besluiten alle mannen om na het eten met een paar biertjes onder de arm te gaan vissen in een van de gletsjer meren. De gevangen zalmen waren niet groot genoeg om mee terug te nemen, al was het erg spectaculair hengelen in deze omgeving.
Wat een lieve en ontzettend gastvrije mensen. Hier vermaken we ons wel een tijdje, we mogen zo lang blijven als we willen, schattig hè. Ongelooflijk, we zijn eigenlijk wildvreemden op twee avonden in de kroeg met Nick en Rhys na.
29 december 2004, Twizel
De omvang van de ramp in Azië begint nu langzaam tot ons door te dringen. In de ochtendkrant staat een foto van een verwoest Khao Lak, een dorpje waar we een aantal jaren geleden Wippo en Kath tijdens hun wereldreis hebben opgezocht samen met Mutti. Nu blijkt het een van de hardst getroffen gebieden te zijn met erg veel doden. Daarnaast hebben we ook een flink aantal mensen ontmoet tijdens onze reis die nu in de getroffen gebieden zitten. We hebben ze gemaild maar nog geen antwoord gehad. Ook gebieden waar we nog geen paar maanden geleden in Maleisië en Indonesië zijn geweest zijn er erg aan toe.
Het relaxte leven in Twizel gaat ondertussen door. Het is wel bewolkt met af en toe een regendruppel, maar ondanks dat besluiten we toch samen met Kim en Steven Mt Cook te gaan bekijken. Na een stuk rijden blijkt het richting Cook alleen maar erger bewolkt en het regent inmiddels pijpenstelen. We zijn die-hards vandaag dus rijden we naar boven, zit een goed koffie-tentje volgens Richard. Boven in het laatste dorpje aangekomen is Mt Cook helemaal niet te zien, sterker nog er zijn 2 mensen van de berg gered vanochtend en alle toegang tot de berg is afgesloten. We doen ons best om een beetje droog over te komen in het inderdaad erg gezellige koffie-tentje, erg stijlvol ingericht. Na een heerlijk bakkie gedronken te hebben, besluiten we terug te gaan richting Twizel. Ze moeten daar toch wel weten wat voor heerlijk weer we hebben gehad op Cook!!
Terug in Twizel besluiten Tis en Nienke wat voorbereidingen te treffen voor het diner vanavond. Aangezien we hier 3 nachten mogen blijven en geen boodschappen of iets mogen halen, is koken toch wel het minste wat we terug kunnen doen. We besluiten bami te maken met Indische kippjes, satés en pindasaus. Aangezien er aardig wat Aziaten door NZ reizen hebben ze zelfs in de kleine supermarkten best was spulletjes die wij kunnen gebruiken, als eiermie, ketjap en chili saus. Saampjes beginnen we met het snijwerk, marinade voor de kip klaar maken en zo.
Tea (zoals ze hier het avondeten noemen) is rond een uurtje of 6 klaar… de bami is een groot succes. We mogen niet meer weg en verder elke avond koken;-) Zelfs de kleine dametjes Courtney en Hannah vinden de noodles lekker. Na een 2e en voor een enkeling 3e opschepronde worden alle restjes (zijn er niet zoveel) in de koelkast gelegd voor de lunch van morgen. De wind is gaan liggen en regen gestopt, een goed moment dus om nog even te gaan waterskiën.
Boot achter de auto en daar gaan we. Het meer ligt er heel mooi vlak bij, Steven is de eerste die het mag proberen vandaag. Wat blijkt, tot groot ongenoegen van Kim (z’n moeder) is Steven een natural. Helaas breekt hij wel de vin van de monoski, waardoor Tis niet meer kan waterskiën. Kim probeert nog wel te knee-boarden, en nog eens en nog eens en ja het lukt. Na een rondje meer, probeert ook Steven het waarna we de boot weer achter de boot hangen en terug gaan naar huis. Net op tijd voor de plensbui… zijn we binnen.
30 december 2004, Twizel
Regen, regen, regen… en niets anders dan regen. We blijven lekker binnen om de dagboekjes te schrijven, krant te lezen, etc. Rond de lunch knapt het zowaar op en als die grote gele bol door komt is het gelijk behoorlijk warm. Na een bami lunch stappen we in de auto voor een rondje Twizel met Richard als gids, ook Courtney vergezelt ons. Richard laat ons het andere nog niet door ons bezochte meer zien en een de zalmkwekerij waar we de zalmen mogen voeren. Zowaar is het helder en kunnen we Mt Cook zien vanuit het uitkijkpunt bij Lake Pukaki. Net op tijd om wat kiekjes te nemen voor het weer dicht trekt. Terug in het dorp trakteren we Richard op een kopje koffie en Courtney kiest voor een warme choco.
Vanavond na een heerlijke bbq is het tijd voor een opwarmrondje oud en nieuw… Op z’n NZ’s betekent dit alvast indrinken….. Om niet alleen maar te gaan drinken besluiten we Uno te gaan spelen… erg gelachen!
31 december 2004, Queenstown
Een ontbijtje met krant in de zon, je gelooft het niet, al geeft het nieuws niet veel zonneschijn. Het is helaas tijd om te gaan en pakken wij de spullen. Erg jammer, we hadden het hier erg naar ons zin. We geven iedereen een dikke knuffel en zij beloven in het Haagse langs te komen als ze volgend jaar Frankrijk gaan bezoeken voor de Rugby World Cup.
Net voor we weggaan en de tank voor hebben gegooid, kijkt Rhys op ons verzoek nog even de remmen van de auto na. Wat blijkt… helemaal nieuw. Met een gerust hart kunnen we onze reis richting berggebied voortzetten. Nogmaals bedanken we ook Rhys voor de enorme gastvrijheid, zeggen we Twizel nu echt gedag.
De rit naar Queenstown, zo’n 2 uur rijden vanaf Twizel, is schitterend. Voor we aankomen in Queenstown stoppen we nog even bij AJ Hackett bungy jump. Niet dat wij helden een sprongetje wagen, we willen gewoon de plek zien waar bungy jumpen is begonnen. Zo te zien een erg lucratieve business. Iedere 2 minuten springt er iemand naar beneden, voor minimaal 140 dollar pp. Na wat sprongen te hebben gezien, moeten toegeven ziet er spectaculair uit, stappen we weer in de auto. Queenstown is zoals we al hadden verwacht afgeladen vol. Er is geen accommodatie in heel Queenstown meer beschikbaar. We checken in bij ons hotel, om vervolgens het centrum in te wandelen. Blijkt een behoorlijke steile downhill wandeling te zijn. Queenstown ligt tussen de bergen aan het Wakatipu meer is inmiddels een beetje uit z’n voegenaan het groeien. De dorpstraat is een kermis van jetboat, bungyjump, paragliding, etc bedrijfjes. Na wat rond wandelen, lunch en internetsessie, besluiten we terug te wandelen richting het hotel. Het is nog steeds erg mooi weer dus waarom de bus nemen als je ook een berg op kan lopen, toch!!!
Beetje relaxen in de kamer en rond 8 uur schuiven we aan een van de raamtafels in het restaurant. Een prachtig uitzicht over het meer met de rode gloed van de ondergaande zon op de besneeuwde bergtoppen, hier kan je geen genoeg van krijgen. Rond een uurtje of half 11, na wat wijntjes in de kamer, besluiten we de stad in te gaan. We wat extra laagjes aan, het is aardig koud buiten, maar tot nu toe wel droog in tegenstelling tot de voorspellingen. Da’s mooi! Terwijl iedereen thuis nog bezig is met de voorbereidingen voor de grote avond, zijn wij al bijna aan het aftellen. Best een gek idee. Eerst nog even swingen op de kade. Aan de ene zijde staat een wat vastgeroeste band te spelen en aan de andere zijde een dj/zanger. De beste man die net zo goed gescout had kunnen worden voor Henny Huisman’s playback show, draait wat goede nummers afgewisseld met waarschijnlijk zijn eigen, bij de kiwi’s bekende, nummers en probeert er zijn eigen stemgeluid aan mee te geven….
Het aftellen is begonnen… 12 uur Happy New Year! Met 7 minuten mooi vuurwerk wordt in Queenstown 2005 ingeluid. Nu onze dj ‘let me entertain you’ van Robbie Williams draait en vervolgens luidkeels mee staat te “zingen”, wordt het erg amusant. En het bleek geen zanger te zijn waarvan de band is weggelopen of zich ziek heeft gemeld voor oudjaarsavond…. Ge-entertained werden we in ieder geval!!!
Na nog een flink tijdje zwingen loopt het aardig leeg, iedereen duikt de kroeg in en wij besluiten lekker op huus aan te gaan. Geen zin om achterin de rijen aan te sluiten in de kou. Aangezien we de bus net missen, besluiten we te lopen. Terug vallen we direct in slaap!
1 januari 2005, Glenorchy
Heerlijk geslapen, maar het was nog beter geweest als we nog wat uurtjes konden blijven liggen. Helaas moeten we voor 9 uur ontbijten en 10 uur uitchecken. De zon staat wederom te stralen aan de hemel. Hier moeten natuurlijk even van genieten, dus gaan we voor we naar Glenorchy vertrekken nog even een bakkie doen in het centrum van Queenstown. Glenorchy is maar 45 km van Queenstown vandaan, en de route hiernaartoe is echt het mooiste wat we ooit hebben gezien. Onbeschrijflijk, de natuur hier met de bergen, meren en valleien in het zonnetje. Niet voor niets is in de buurt van Glenorchy het grootste deel van LOTR opgenomen. We komen onderweg ook allemaal sightsee busjes tegen, volgestouwd met Japanners. Vanavond blijven we op een holiday park slapen, dit betekent een camping met een aantal cabins en wij slapen in één van de cabins. Stel je je er niet te veel van voor… het is een hutje van 1 bij 1,5 met een stapelbed en net genoeg ruimte om onze tassen neer te zetten. Wel knus!
Het mooie weer houdt gelukkig aan, na een stop bij de bakker voor lunch, rijden we richting ‘Paradise’ letterlijk en figuurlijk waar we langs de weg in het hoge gras gaan picknicken en zonnen met uitzicht op de schaapjes en gletsjer. Aan het eind van de middag begint het wat te betrekken en gaan we nog een stuk rijden verder het landschap in, totdat een impulsieve rivier de weg onbegaanbaar maakt voor ons vehicle. Terug naar Glenorchy, beetje lezen in de laatste avondzon voordat we bij het plaatselijke cafeetje een flinke pizza oppeuzelen. Er is wel een keuken op de camping, maar aangezien we geen eigen keukengerei hebben kunnen we dit keer niet zelf kokkerellen.
Een beetje bijtijds kruipen we in ons houten hutje om wat te lezen en lekker vroeg in slaap te vallen.
2 januari 2005, Te Anau
We geloven onze ogen niet, het is zowaar weer mooi weer. Op ons gemakkie rijden we terug naar Queenstown waar we een koffie/ontbijt stop houden. Vandaag bericht gehad van de mensen die we onderweg ontmoet hebben dat ze de tsunami net (met mazzel) ontsnapt zijn. Gelukkig voor hen, al staan de kranten nog steeds bol met verhalen en foto’s van mensen die minder geluk hebben gehad. We kunnen er nog steeds niet over uit…
Na ons bakkie rijden we door richting Te Anau. Dit is de meest zuidelijke bestemming van onze reis en wederom een prachtige rit. Het is ongeveer 2 uur rijden, hier aangekomen besluiten we zo snel mogelijk de spullen in de kamer te leggen. Het was even zoeken naar de kamer aan gezien ze de kamernummers random over het complex verspreid hadden… Uiteindelijk aan het gras-strandje in de zon te gaan liggen met een krant en een boek. Je weet nooit hoe lang het duurt… De rest van de dag dus, lekker chillen.
Rond een uur of half 6 gaan we terug om wat wasjes te draaien en een lekkere pasta voor onszelf klaar te maken. Met een nogal verbrand hoofd genieten op het terras van het mooie uitzicht en een glaasje Chardonnay. Aangezien we morgen een hele lange dag voor de boeg hebben duiken we vroeg de bedstee in.
3 januari 2005, Milford Sound – Wanaka
Net voor we rond kwart over 8 weg rijden, belt Nienke nog even naar Opa en Oma om ze te feliciteren met hun trouwdag, ze zijn vandaag al helemaal 59 jaar getrouwd (wat een tijd hè, zouden wij dat ook kunnen halen??). De hele fam is aanwezig en top om ze gesproken te hebben. Daarna is het tijd om richting Milford Sound te rijden. De meest regenachtige en mooiste plek van NZ naar zeggen. Moet het alleen niet zo bewolkt zijn dat we bijna niets kunnen zien door het laaghangende wolkendek tussen de bergen. Gelukkig is het in Milford Sound redelijk weer, goed genoeg in ieder geval voor een cruise. Dat hadden we ook niet willen missen. Milford Sound is een klein plaatsje aan het uiteinde van een diep fjord dat uitmondt in de Tasman Sea, Deze omgeving is overweldigend mooi, het weer maakt het zelfs nog iets spectaculairder met de laaghangende wolkjes. Het was relatief rustig aan boord en konden op het dek flink uitwaaien. Helaas weinig wildlife, voor de pinguïns is het te warm en de dolfijnen te veel golven. De zeehonden lagen in ieder geval nog wel te relaxen op de rotsen. Op de terugweg stoppen we bij een onder water observatorium, de bijzondere natuurlijke omgeving zorgt ervoor dat het water heel donker is, waardoor het mogelijk is voor zwart koraal (dat er wit uitziet…) om hier te groeien op een diepte van 12 meter. Deze koraalsoort komt normaal alleen op plekken tussen de 80-800 meter voor.
Inmiddels was het weer flink opgeknapt, waardoor we op de terugweg konden ondervinden waarom dit inderdaad één van de mooiste stukken van NZ is, onbeschrijfelijk.
Na een flink eind tuffen kwamen we uiteindelijk in Wanaka aan, een plaatsje voor decadente kiwi’s en celeb’s. We waren nog niet in de dorpsstraat en Shania Twain kwam al langs in een dikke Range Rover. Anthony Hopkins e.a. hebben we nog niet gespot, al begrijpen we wel waarom ze hier wonen. Wanaka ligt in een groene vallei aan een kristal blauw meer tussen de bergen met gletsjers, niets meer aan doen. Onze hostel heeft ook een prachtig uitzicht, alleen redelijk gebroken na de lange rit, is het na het eten oogjes toe…
4 januari 2005, Franz Josef
Nog net op tijd zijn we klaar om uit te checken, we waren lekker lui in onze luxe ensuite double. We hebben alle tijd vandaag, dus beginnen we de dag met een capo op een terras met uitzicht over Lake Wanaka. Prima vertoeven hier. Na een korte stop bij de bakker (ontbijt en lunch) stappen we in de auto voor een bergrit richting Franz Josef. De warmte en zon laten we helaas achter ons, we zijn Wanaka nog niet uit of het begint te stortregenen en dit blijft bijna de hele rit zo, fijn!! We hebben een redelijk tochtje voor de boeg, alhoewel het ene boek 6 uur rijden aangeeft, geeft een ander 4 uur aan, apart. We zien wel…
Na een prachtige rit, helaas veel te nat om wat stopjes voor foto’s te maken, komen we na ruim 4 uur aan in Franz Josef. Onderweg zijn we Fox al gepasseerd. Franz Josef & Fox gletsjers die vreemd genoeg op 10 kilometer afstand van het strand liggen. De gletsjer tong komt uit in regenwoud en vanaf de gletsjer kan je het strand zien liggen (moet je bovenop staan, beneden zie je alleen de zee). Heel bijzonder dus. Er zijn maar 3 van dit soort gletsjers ter wereld, 2 in Nieuw Zeeland en 1 in Argentinië.
Aangezien het alleen maar hoost van de regen en het helemaal bewolkt is, gaan we eerst inchecken, rustig de spullen in de kamer zetten en later in de middag het dorp in om wat info te verzamelen m.b.t. gletsjer trips. In Franz Josef zijn flink wat bedrijven die gletsjer-hikes en heli-hikes doen (wordt je door de helikopter gedropt bovenop de gletsjer, om hier vervolgens een stuk te gaan lopen). De heli-hikes zijn voor vandaag wegens slecht weer gecanceld, maar wandeltrips gaan gewoon door ondanks slecht weer. We besluiten om morgenochtend een halve dagtrip te doen, op aanraden van de dames daar is het verstandig om met Nienke haar slechte knie niet een hele dag te doen.
Tot onze grote verbazing trekt de lucht helemaal open terwijl wij aan het kokkerellen zijn. Geweldig! We besluiten na het eten even een kijkje te gaan nemen bij de gletsjer. Iets meer mensen hadden dit idee… Na een stuk wandelen naar een uitzichtpunt hebben we inderdaad een prachtig uitzicht. De gletsjer is geheel uit de wolken tevoorschijn gekomen, en ziet er behoorlijk indrukwekkend uit. Na wat kiekjes nemen we nog een ander wandelpad richting de gletsjer, deze besluiten we niet helemaal te wandelen (doen we morgen al). Daarnaast begint het weer dicht te trekken, mooie tijd om weer terug te gaan.
5 januari 2005, Franz Josef
Lekker uitgeslapen, wandelen we na een kort ontbijtje richting de dorpsstraat (6 winkels/bars) voor wat broodjes en water tijdens de trip. Het is zowaar prachtig weer, een hete zon schijnt op onze smoeltjes, onze dag kan nu al niet meer stuk. Rond half 11 moeten we bij de Franz Josef Glacier Guides zijn, het bedrijf waarmee wij vandaag een stuk gaan wandelen. Samen met 49 anderen (groep wordt wel in 4-en gesplitst) maken we ons gereed, wollen sokken met (natte) bergschoenen aan, Talonz (ijzers voor onder de schoenen) en regenjas mee. Nog even de broek in de sokken proppen (een fashion statement hier) en wij zijn er klaar voor. We worden met een bus aan het begin van het wandelpad afgezet, waarna het nog ongeveer 3 kilometer lopen in naar het begin van de gletsjer. Tot onze verbazing blijkt deze gletsjer dit jaar voor het eerst in 5 jaar te groeien, en wel met een halve meter per dag. Redelijk indrukwekkend dus, zeker gezien de hoeveelheid smeltwater wat uit de gletsjer komt zetten. Met de Talonz onder de schoenen (was even lastig, hadden bijna geen Talonz voor de grootvoetigen onder ons…) en een ice-axe voor Nienke (extra houvast voor het knietje) lopen we met een groep van totaal 13 man naar boven. Vorig jaar was de gletsjer best gemakkelijk te beklimmen, dat is momenteel wel anders. Doordat de gletsjer zo hard groeit is de eerste klim behoorlijk stijl en spectaculair… Door het smeltende ijs moet er iedere dag opnieuw een pad gecreëerd worden. Na ruim een uur klimmen door gletsjer spleten komen we op een punt met een geweldig uitzicht. Ook het blauwe ijs in de gletsjer spleten is erg indrukwekkend. We zijn nog lang niet aan de top, je doet er namelijk 2 dagen over om hem helemaal te beklimmen. Het stukje dat wij hebben gedaan is al fantastisch. Mooi uitzicht naar boven en beneden de spelonken in met aan beide kanten watervallen. Na even te chillen op het hoogste punt, beginnen we rustig aan met de afdaling. Hier en daar vallen wat rotsblokken naar beneden vanwege het smeltende ijs, maar gelukkig redelijk uit de buurt.
Aan het eind van de middag zijn we weer terug bij de bus, wederom een waanzinnige ervaring vandaag. En je gelooft het bijna niet, we zitten nog niet in de bus of het begint weer helemaal dicht te trekken. De gletsjer verdwijnt geheel achter de wolken. Wat een mazzel hebben we toch!! We beseffen wel dat we over 2 dagen alweer op de ferry richting Noordereiland gaan, de tijd begint nu echt op te schieten.
6 januari 2005, Greymouth
Na een beetje uitslapen, douchen en pakken checken we om 10.00 uur uit. We hebben alle tijd en het is prachtig weer, dus eerst een broodje halen en deze heerlijk in de zon nuttigen. Rustig rijden we richting Greymouth, ongeveer 4 uur rijden. We rijden Franz Josef nog niet uit of het begint geheel te betrekken. De route is wederom prachtig, althans wat we tussen de hoosbuien ervan kunnen zien.
Aangekomen in Greymouth, beetje saaie stad, checken we in bij Noah’s Ark. Een hele leuke backpackers, oud gebouw en iedere kamer heeft een apart dierenthema. Wij hebben de leopard room, groahhh! We besluiten Greymouth verder te gaan verkennen, bakkie drinken bij het plaatselijke tentje, krantje lezen en boodschappen doen voor ’s avonds. Verder eigenlijk een gewone dag vandaag, boeken lezen, schrijven en lekker niks…
7 januari 2005, Picton
We besluiten vandaag vroeg te vertrekken. Onderweg komen we ‘Pancake Rocks’ tegen, deze zijn op z’n mooist met hoog tij… dat is vandaag om half 9 ’s morgens. Vroeg uit de veren dus.
Ruim op tijd komen we bij Pancake Rocks aan, erg mooie gelaagde rots formatie met golven die zich er tegen kapot slaan. De aangegeven blowhols kunnen we helaas niet vinden of de golven zijn niet hoog genoeg, dat kan natuurlijk ook. Na wat rondwandelen, lekker frisse neus op de vroege ochtend, rijden we verder richting Picton. Stevig stukje rijden vandaag, ruim 6 uur. En je het klaart helemaal op, mooi weer en wij zitten in de auto….
Aangezien we vroeg zijn vertrokken komen we ook redelijk bijtijds aan in Picton, onze laatste bestemming op het Zuidereiland. Gelukkig is het hier ook mooi weer, tijd voor een terrasje! Ontspannen genieten van de warme middag zon. Het is zelfs zo goed weer dat we ’s avonds tijdens het eten nog steeds lekker is. Net voordat we een hapje gingen eten is het Tis eindelijk gelukt om Beefo te bereiken. Met een big smile komt ie terug, helemaal goed want we zien hem nog voordat we vertrekken naar de Cook Islands. Voor nu is het zo vroeg mogelijk ons bed in. Morgenochtend om 4 uur gaat de wekker en om half 5 moeten we inchecken 200 meter verder op bij de ferry. Hoe bedoel je vroeg…
8 januari 2005, Feilding
Rise & shine… net voor half 5 hebben we alles in de auto, sleutel van onze kamer op de afgesproken plek gelegd en off we go! Hopelijk kunnen we nog een beetje op de ferry slapen, zoals op de heenweg. Om precies half 5 staan we bij het hek om in te checken en wij zijn niet de enige…
Eenmaal op de boot zoeken we een goed plekje, alleen hebben ze hier niet die heerlijke banken als op de vorige ferry, wel een kleine bios. Beetje moeilijk onderuit hangen lukt het Tis om in slaap te vallen, Nienke daarentegen niet. Lezen is de enige oplossing om de tijd goed door te komen en het boek ‘Deception Point’ van Dan Brown is zo spannend! Daarnaast is de omgeving waar we doorheen varen ongelooflijk indrukwekkend, helemaal met zonsopgang. Fotocamera erbij en op het dek foto’s schieten van een knal oranje lucht en dito regenboog, schitterend.
Rond half negen komen we aan in Wellington, in de haven werden we nog vergezeld door een groep dusky dolphins. Helaas is die prachtige zon verdwenen en het enige wat we nu nog hebben is regen, regen, regen. Het regent zo hard dat we met ruitenwissers op ‘high speed’ nog steeds bijna geen hand voor ogen kunnen zien. We stoppen even om een klein ontbijtje te halen bij de plaatselijke supermarkt en tuffen vervolgens op ons gemakkie verder richting Palmerston North en Feilding. Iets van 2 uur later komen we in Feilding aan en Tim staat al bij de deur opening. We zijn uitgenodigd om 2 nachtjes bij Tim en Paulette (moeder van Clint, kiwi die bij HRC speelt) blijven slapen. Na een beetje bijkletsen, lunchen en spullen binnenzetten en zo, krijgen we een rondleiding door Feilding. Paulette is inmiddels terug van werk en gaat ook gezelli mee. Ze heeft instructies van Clint gekregen dat we ook naar de plaatselijke pub moeten voor een biertje. Eerst nog even langs het rugby veld van Feilding Old Boys, waar Boris & Clint voor speelden voordat ze naar het Haagsche kwamen. Feilding is een echte kiwi plattelands stad, ze hebben hier dan ook geen backpackers. Best leuk om eens in een stadje te zijn zonder enige andere toerist, waar je normaal alleen doorheen zou rijden.
Na een tour-de-Feilding zijn we een biertje gaan drinken in de pub, waar we ook de vader van Clint tegen kwamen. Erg gezellig hier dus nog een biertje… Niet veel later rijden we terug naar huis om vervolgens opgehaald te worden door de ‘club-bus’, een courtesy busje naar de kroeg. We zetten het drinken voort in de ‘club’, waar ook vrienden van Paulette en Tim ons komen vergezellen. Dit keer geen ‘eating is cheating’, dus gaan we bij een leuk tentje om de hoek een hapje eten. Doen nog 1 drankje in de club en worden weer netjes thuis afgezet door de bus. Bij thuiskomst hebben Tis en Paulette Clint uit z’n mandje gebeld in het Hollandse. Na een half uur kleppen met nog wat lokale tips besluiten we te gaan slapen, we hebben inmiddels een erg lange dag achter de rug en wat drankjes achter onze kiezen…
9 januari 2005, Feilding
Lekker uitgeslapen, het is hier heerlijk rustig… vervolgens worden we verwend met een heerlijk echt Kiwi ontbijt, hash browns, gebakken eitje, worstjes van de bbq, bacon en toast. Stevige bodem om de dag goed te beginnen. Rond half 2 vertrekken we… alle tijd voor een rondje Palmerston North, we moeten natuurlijk ook zien waar Boris vandaan komt. Laten ze nu in Palmie het enige echte rugby museum hebben… Hier moeten we natuurlijk even een kijkje nemen. Erg leuk gedaan, veel oude orginele caps, shirts locale en internationale… en ja zelfs het oranje shirt met de drie tulpen en de Dutch rugby clog ontbreken niet! Vooral de film met All Black hoogtepunten trekt Tis z’n aandacht. Na ruim een uur zetten we onze tour-de-Palmie voort.
’s Avonds worden we wederom verwend met een top steak-bbq-maaltijd. Aangezien morgen voor iedereen weer een vroeg dag is kijken we rustig een filmpje en gaan bijtijds de mandjes in.
10 januari 2005, Rotorua – Hamilton
Redelijk vroeg staan we klaar te vertrekken… kwart voor 7 wel te verstaan. We bedanken Tim en Paulette voor hun enorme gastvrijheid, echt lieverds, en off we go… Het is ongeveer 4 uur rijden naar Rotorua, door de “Mount Doom vallei”. Onderweg hebben we de tijd om tussendoor wat broodjes te halen en voor een bakkie in Taupo. Rond 12 uur worden we opgehaald in het centrum van Rotorua voor de sledge-trip, wat we makkelijk redden.
Steve staat al te wachten, maar die gaat met de rafters mee en wij worden opgehaald door Tuk, ook een prettig gestoord type. Na een tour-de-Rotorua is het 40 minuten rijden naar de sledge rivier en krijgen we onderweg al uitleg over het niet risicoloze tripje. De bedoeling is dat we met een sleetje een rivier afgaan met hier en daar wat watervallen en rapids. Daar komt nog eens bij dat door het noodweer de afgelopen dagen, de rivier van een stevige grade 4 inmiddels grade 5 is (commercieel het meest extreme om te raften en wij gaan dit met een sleetje doen…). Vanwege Nienke haar oude knieblessure, wordt het haar afgeraden om dit te doen. Met tegenzin besluit ze dat het waarschijnlijk het verstandigst is.
Bij de rivier staat Hamuere, die gids die ook bij ons in de raft zat een aantal weken geleden. Redelijke gek ook en gezellig wederzien! Eerst worden we in allemaal wetsuits gehesen en na nog wat uitleg en formuliertjes tekenen, komen we bij de kolkende rivier aan. Inmiddels begint steeds duidelijker te worden dat dit niet voor niets bekent staat als de grootste adrenaline-rush is in NZ. De gevaren waar we door de heren op gewezen worden liegen er ook niet om. In het eerste stuk van de rivier worden een aantal basis zaken uitgelegd, die we eerst onder de knie moeten krijgen voordat we naar beneden mogen. Na wat spartelen blijkt het belangrijkste dat je de slee niet verliest en agressief de rivier aanvalt, oké dan. Off we go en we beginnen gelijk met het op een na heftigste stuk van de hele rivier. Moet ook zeggen dat als je het bulderende water naar beneden ziet vliegen, zakt de moet ook redelijk in je schoenen. Slee niet verliezen en head first dan maar…. Niet normaal heftig, je bent een soort pinball in een flipperkast en de rivier kwakt je van links naar rechts. Zwaar cool, al blijken Tis z’n mede sledgers niet helemaal bekomen te zijn. Aangezien er inmiddels geen weg terug meer is, kost het de gidsen (Hamuere, Tuk & Jason) ook wat overtuigingskracht… Na nog wat “kalmere rapids” komen we aan bij het meest zware stuk en kunnen vooraf even op adem komen in wat rustiger water, een “Eddy” genoemd. Blijkt inderdaad dat je agressief die golven moet aanvallen. Inmiddels zijn Tis z’n benen wel al bont en blauw van de rotsen die je tegenkomt onderweg. In het grade 5 stuk moeten de drie grote rotsen vermeden worden, daarna de meest heftige rapid (white water stroomversnelling) die voor toeristen ter wereld gedaan wordt, met als afsluiter een optionele waterval. Tot Tis zijn verbazing is hij de enige die de waterval wil doen en blijft achter met Jason en Hamuere. Met motto voor de waterval is links houden en zo diep mogelijk na de waterval het water in, anders wordt je teruggesleurd het water in. All right, halverwege het eerste stuk weet je al niet meer waar je bent, laat staan dat je gecontroleerd drie rotsen omzeild, just-in-time management blijkt ook hier te werken. Die rapid was onbeschrijfelijk heftig en toen de waterval. Jason zorgde ervoor dat ik goed links uitkwam door al 200 meter ervoor dit in mijn oor te schreeuwen. Vervolgens klimt deze mafkees vlak voor de waterval op m’n rug… Maffe jongens die kiwi’s! Mede daardoor kwam Tis wel diep genoeg in het water en al gillend weer boven. Het laatste half uur was afbouwend van grade 4/3 naar beneden, rustiger dus. Wat een adrenaline-shot is dit!!!
Om deze geweldige dag af te maken… hebben we onze lichten aan laten staan. Het ligt gewoon aan deze stad. Gelukkig hebben we gezien dat Steve, van de raft/sledge company, om de hoek bij de fish and chips store een pit-stop maakte. Gelukkig treffen we hem daar en wil hij ons graag helpen. Topper! Ondertussen probeert Nienke een munt-telefoon te vinden, na wat zoeken eindelijk gevonden, slikt het kreng alle munten in… en kan er niet gebeld worden. Handig!! We wilde de hostel namelijk laten weten dat we eraan komen, iets later dan gepland door de sledge praktijken. De enige manier nu is gewoon rijden (de auto doet het weer) en we zien wel als we aankomen, we hebben gelukkig wel gereserveerd.
Na ruim een uur rijden komen we aan in Hamilton, de alleraardigste dame van de hostel vindt het gelukkig helemaal geen probleem dat we wat later zijn en haar storen tijdens het avondeten. Na het binnenzetten van de spullen rijden we Hamilton in voor een klein maaltje, om vervolgens de bedstee in te kruipen, nog een beetje lezen (Nienke dan) en oogjes toe.
11 januari 2005, Russell
Lekker uitgeslapen en net voor tijd checken we uit. Natuurlijk is het vandaag schitterend weer… wij zitten namelijk de hele dag in de auto, 6 uur rijden wel te verstaan richting het noordelijke stukje van het Noordereiland naar het plaatsje Russell. De rit gaat vrij soepel maar is wel erg lang. We stoppen rond een uur of 1 in Whangarei voor een uitgebreide lunch, boodschappen en het betalen van onze bekeuring die we eerder hadden gehad. Bekeuringen betaal je hier overigens bij een speciale bank, best een handig systeem…
Anderhalf uur later vertrekken we voor het laatste stuk rijden richting ‘The Farm’ net voor Russell. En ja we slapen vanavond op een boerderij… daar aangekomen blijkt het een gezellige bende te zijn van allerlei kinderen en mensen die zich vermaken door paard te rijden, wandelen, moutain biken of te motorcrossen. Wat wij helaas niet wisten is dat ze hier een chef hebben die de heerlijkste maaltijden maakt, waar je voor een kleine bijdrage je voor kan inschrijven. Het is wel mogelijk om hier zelf te koken, maar we zijn de enigen. De andere gasten zitten hier al weken! We hebben al boodschappen gedaan en kunnen dit niet bewaren, dus zit er niets anders op dan een heerlijke pastamaaltijd voor onszelf klaar te maken. Wel krijgen we van de chef een heerlijk dessert ‘chocolate brownie met toffeesaus’ en aangezien wij helemaal niet van chocolade houden….
Na het eten kletsen we wat met de andere gasten en de boer/dierenarts/eigenaar van de hostel. Hele aardige mensen, de meeste die hier komen hebben het zo naar hun zin dat ze in plaats van 1 of 2 dagen wel weken blijven. Hadden hier best wat langer willen blijven, op en top laidback kiwi gevoel, alleen wij hebben al andere afspraken…
12 januari 2005, Orewa
Vanavond hebben we rond een uurtje of zes met Beefo afgesproken. Een jaartje of zeven heeft hij bij HRC gespeeld en wij hebben hem ooit beloofd om hem in NZ op te komen zoeken. Vandaag alle tijd om eerst een rondje Northland te doen. Van Mike (eigenaar van de farm) krijgen we wat tips voor mooie routes, George en Dave (2 andere gasten en familie van…) geven ons allerlei goede tips voor de volgende dag als we Goat Island gaan bezoeken. Thanks guys… wij gaan op pad.
Eerst zetten we koers richting het centrum van Russell, voor die tijd nog even een korte stop bij Rawhiti via een sprokkel weg voor een prachtig uitzicht over the Bay of Islands, zoals deze omgeving heet. Bij Russell (schattig vissersdorpje) drinken we een capo op een terrasje met krant en doen wat boodschapjes voor onderweg. Vervolgens nemen we de ferry (5 min) naar Paihia en zetten we koers naar de westkust. Hier gaan we een oeroud Kauri bos bekijken met boven van wel 4000 jaar oud, 5 meter breed en min. 60 meter hoog, erg indrukwekkend.
We hebben nog een flink stuk te rijden dus stappen we in de auto om vervolgens ineens naar Orewa te rijden. Als we hier aankomen is de plaatselijke VVV al gesloten, we moeten naar Old North road maar hebben geen idee waar dit is… ja ergens in het noorden van de stad waarschijnlijk. Laat Nienke de straat nu gelijk zien liggen als we de stad, vanaf het noorden, in komen rijden. Da’s een goeie… scheelt een hoop tijd. Ook nummer 18 hebben we snel gevonden. En ja Beefo staat al buiten en is nog steeds geen steek veranderd.
Wat hij ons niet heeft verteld is dat zijn vriendin Tracey in verwachting is en over 4 weken is uitgerekend… en het wordt een meisje. Het is wat met al die rugby-ers, krijgen alleen maar meiden!! Tracey is ook een hele leuke meid en super aardig.
We kletsen wat bij (Tis & Beefo met name rugby gerelateerd) in de tuin met een borreltje en genieten vervolgens van een stevie bbq… wederom worden we heerlijk verwend.
13 januari 2005, Orewa
Het is weer heerlijk mooi weer, dus goed voor een dagje Goat Island. Dit eiland ligt ongeveer 30 km ten noorden van Orewa aan de kust, je schijnt hier heel mooi te kunnen snorkelen. Handdoeken mee, boeken, snorkelspullen, en van Tracey een tasje fruit en nootjes, heel lief. Beefo was vanochtend al om 6 uur naar werk vertrokken om de files (blijkbaar ook hier) naar Auckland te omzeilen.
Naar mate we richting Goat Island rijden wordt de lucht steeds blauwer, geweldig. Alleen als we het strandje op lopen zien we dat iedereen met wetsuites het water in gaat, dit kan alleen maar betekenen dat het water heel erg koud is. Tis besluit gelijk het water in te duiken, Nienke houdt het nog even voor gezien (wacht wel even af hoe koud Tis het vindt!!). Iedereen kijkt Tis overigens erg vreemd aan dat hij ‘die hard’ met alleen een zwembroek aan het water in duikt. Na de eerste duik begrijpt ie ook waarom… maar wonderbaarlijk genoeg houdt de waterrat het gewoon ruim een uur uit!! Als een ijsblokje komt uiteindelijk wel het water uit met mooie snorkelverhalen over kelp, snappers en andere vissen die we in de tropische wateren niet tegenkomen. De watertemperatuur is alleen voor Nienke al genoeg om niet het water in te gaan. Vanaf de rotsen kan je de vissen ook zien zwemmen in het heldere water… waarom snorkelen als je het zo ook kan zien!!
Op de terugweg stoppen we om een taartje te halen, Beefo is namelijk morgen jarig en heeft dit natuurlijk niet gemeld. Dus gaan wij hem morgenochtend verrassen met een taart met 33 kaarsjes. Helaas kunnen we hier niet een kant en klaar taart vinden, maar wel de ingrediënten om niet al te moeilijk zelf iets in elkaar te flansen… dat wordt ‘m dus.
Terug op ’18 Old North road’ verstoppen we de ingrediënten en genieten we nog even van de middag zon, dagboekjes schrijven, wasje doen, etc. We vermaken ons dus wel! ’s Avonds krijgen we wederom een top maaltijd voorgeschoteld, volgens mij gaan we gewoon niet meer weg hier… En besluiten we allemaal uiteindelijk te gaan slapen, nog een boekje lezen (nou ja, Tis houdt z’n boek omhoog maar snurkt ondertussen stevig door…).
14 januari 2005, Auckland
Rond 6 uur horen we Beefo de deur uit gaan om de hond uit te laten, Tracey is ook wakker en wij sneaken de kamer uit om in de keuken in erg korte tijd een leuk taartje in elkaar te flansen. Net voordat Beefo binnenkomt hebben we de 33 kaarsjes aangestoken, hier en daar een vingertje verbrandt, en verwelkomt Tis hem met een happy birthday!
Geheel verrast had ie eigenlijk gehoopt dat we niet wisten dat ie jarig is, maar toch erg leuk. Kaarsjes uit en ontbijten met taart en koffie. Wij pakken ondertussen de tassen en duiken nog even onder de douche. We moeten om kwart voor acht al de deur uit om bijtijds in Auckland te zijn en de huurauto in te leveren. Dus helaas al snel goodbye, was erg leuk Beefo weer te zien en Tracey te hebben ontmoet.
Iedereen in op HRC krijgt de groetjes van Beefo. Hij was erg blij te zien (aan onze huwelijksfoto’s) dat hij niet de enige is die een ‘paar’ kilo’tjes is aangekomen… En ‘Dutch Lomu’… Beefo wil een wedje leggen dat ie toch nog echt sneller is dan jij!!
Wij zwaaien ze uit en tuffen het laatste stukkie in onze vertrouwde bakkie richting autoverhuur. Daar is alles gelukkig al snel goed en krijgen we zelfs geld terug voor het bijvullen van de olie. Het busje staat al klaar om ons af te zetten bij Auckland Central Backpackers. Hier moeten we alleen wel 1,5 uur wachten voordat we de kamer in kunnen, we zijn iets wat vroeg vandaag… Maar met een goed boek is dat helemaal geen probleem. Tassen in de kamer en lekker een stukje door Auckland wandelen.
|
|
|
|
|
